3 άντρες και μια ηρωίδα (που μας άντεξε!) στις Άλπεις.

1η ημέρα
Και μετά από μήνες σχεδιασμού επί χάρτου, συζητήσεις επί συζητήσεων, μιας κάποιας αναβλητικότητας και ενός καλοκαιριού που μας €&*^$€&#^#€, έφτασε η ημέρα που η μηχανόβια παρέα μου και εγώ περιμέναμε με ανυπομονησία: σήμερα παίρνουμε το καραβάκι και πάμε απέναντι, στην Ανκόνα. Από εκεί, θα ανεβαίναμε βόρεια, με σκοπό να φτάσουμε Άλπεις και να δούμε (και να οδηγήσουμε) σε αυτά τα διάσημα πάσα για τα οποία τόσα και τόσα ακούγαμε, αλλά ίσως και για λίγο “κλασσικό” τουρισμό σε κάποιες πόλεις της Βόρειας Ιταλίας και της Αυστρίας (ίσως μια όχι και τόσο καλή ιδέα...)
Το φορτωμένο VFR μου ενώ περιμένω τους υπόλοιπους.





Ο 2ος της παρέας, με Suzuki TL1000R Super Sport Touring edition!





Η ηρωίδα μας με Yamaha R6 και ο τέταρτος με Suzuki V-strom 650.





Με συνοπτικές διαδικασίες, μπαίνουμε Εγνατία και φτάνουμε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Καλά ξεκινάμε, βλέπουμε και αρκετές μηχανές τριγύρω... κρίμα που μία την μάζεψε η οδική.





Περνάμε για το check-in, λες και είμαστε σε αεροδρόμιο (πάλι καλά που δεν περνάμε και ανάλογους ελέγχους!) και σύντομα βρισκόμασταν στο καράβι. Έχει ήδη νυχτώσει...

2η ημέρα
Έχει την πλάκα του να ταξιδεύεις με καράβι. Βλέπεις κόσμο, αναπνέεις θαλασσινό αεράκι...
Στην καμπίνα ήταν καλά, αν και έτριζε και είχαμε και λίγη γκρίνια ότι δεν κοιμηθήκαμε καλά. Άμα ξέραμε όμως τι μας περίμενε στην συνέχεια...
Εν τω μεταξύ, κάποιοι επιβάτες δεν είχαν την πολυτέλεια της καμπίνας, αλλά ήταν οργανωμένοι. Υπνόσακοι, υποστρώματα... κάποιοι βέβαια πήγαν την οργάνωση 2-3 βήματα παραπέρα.





WTF? Τόσα χρόνια στα καράβια, αυτό πρώτη φορά το είδα!
Χώρια οι άλλοι που είχαν ράντζα κτλ. Μα καλά, πώς τα κουβάλαγαν;

Περνούσε η ώρα εν τω μεταξύ... μα καλά, πότε φτάνουμε Ανκόνα; Σαν να αργεί λίγο το καράβι ή είναι η ανυπομονησία μου;
Φτάνει κάποια στιγμή επιτέλους, δένει, ξεφορτώνει σιγά-σιγά, βγαίνουμε με τα πολλά από το καράβι. Έχει πάει ήδη μία το μεσημέρι. Αργήσαμε κιόλας...
Πολλή ζέστη στην Ανκόνα, αλλά μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω μας πιάνει βροχή. Αναγκαστική στάση για αδιάβροχα, αλλά όταν με τα πολλά τα βάλαμε και πάμε να ξεκινήσουμε... γμτ, ΤΙ ΚΙΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΗ??!!!            Μα να μην μπορούμε να βγούμε με τίποτα! Στο τέλος, χωνόμαστε κάπως απότομα μέσα στην κίνηση.

(αν ξαναπάω διακοπές 15αύγουστο, να μην με λένε Νίκο)

Το αρχικό μας σχέδιο ήταν να πηγαίναμε στο Sirmione, ένα τουριστικό θέρετρο στην λίμνη Garda. Αργήσαμε όμως λιγάκι και όταν σταματήσαμε για βενζίνη κάπου έξω από την Bologna, το συζητήσαμε λίγο και είπαμε να το αφήσουμε. Κρίμα, η βροχή στο μεταξύ είχε σταματήσει. Φεύγουμε λοιπόν καρφί για Chiusa, που ήταν το ξενοδοχείο που κλείσαμε.
Έλα όμως που το GPS του Σπύρου (με το TL) που προπορευόταν είχε άλλα σχέδια και τον οδήγησε σχεδόν έξω από το Sirmione!! Και μαζί με αυτόν και εμάς που τον ακολουθήσαμε! Αλλά εμένα δεν με χάλασε καθόλου, απλά όταν το συζητάγαμε στο βενζινάδικο μειοψήφισα. Και σαν να μην έφτανε αυτό...





Φήμες που λένε ότι το TL έμεινε από καύσιμα εξετάζονται ως ανακριβείς. Απλά είπαμε να γυμναστούμε λιγάκι!

(αλλά εξακολουθώ να είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκε αυτό το βενζινάδικο εδώ πέρα!)

Τέλος πάντων, πλέον εκεί που βρεθήκαμε...





... αφού φτάσαμε που φτάσαμε, μ@λ@κia να γυρίσουμε πίσω τώρα. Πάμε να δούμε τι υπάρχει εδώ.





Οδεύουμε προς το ιστορικό κέντρο με βήμα σημειωτόν.    
(δεν ξαναπάω διακοπές 15αύγουστο, που να με πληρώνουνε!)
Βρίσκουμε (επιτέλους!) μέρος να παρκάρουμε τις μηχανές μας και συνεχίζουμε με τα πόδια.









Ωραία ήταν, βασικά άξιζε να μείνουμε ένα (τουλάχιστον) βράδυ εκεί, αλλά άλλος ήταν ο σκοπός του ταξιδιού μας και είχαμε ήδη κλείσει ξενοδοχείο πιο μακρυά. Τα μαζεύουμε λοιπόν και ξεκινάμε. Έχει ήδη βραδιάσει και έχουμε άλλα 180 χλμ. μπροστά μας!  

Και σαν να μην έφτανε η νύχτα, πιάνει βροχή και κρύο! Υπό αυτές τις συνθήκες, αναγκαζόμαστε να μειώσουμε αρκετά  τον ρυθμό μας. Το αποτέλεσμα είναι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο 12 το βράδυ! Και τα βλέπουμε όλα κλειστά! Whoops... εδώ δεν έχει 24ωρη reception. Μάλλον έπρεπε να είχαμε πάρει κανά τηλεφωνάκι να τους πούμε ότι θα αργήσουμε. Χτυπήσαμε ένα κουδούνι και μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε μια υπάλληλος εμφανώς στραβωμένη που την ξυπνήσαμε. Μας έδειξε πού να παρκάρουμε τις μηχανές μας και μας έδωσε τα κλειδιά για τα δωμάτια μας. Βουρ για ύπνο!

Άντε που είναι η συνέχεια?

Νικόλα μου...ΠΟΤΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ...είναι μήνας διακοπών για όλους τους Ιταλούς και όλες οι εθνικές είναι μποτιλιαρισμένες...έχω φάει απίστευτες ουρές κι έχω μάθει...περιμένουμε την ενδιαφέρουσα συνέχεια...

3η ημέρα
Είναι γεγονός: βρισκόμαστε στους πρόποδες των Άλπεων και τα πάσα μας περιμένουν!
Ξύπνημα πρωί πρωί για να δούμε όσα γίνεται περισσότερα... και πρώτα από όλα τον καιρό.
Τα smartphones και το WiFi του ξενοδοχείου πήραν φωτιά. Σκούρα τα πράγματα.
Στο Stelvio λέει για βροχές. Και προς ανατολάς πάλι για βροχές λέει, αλλά μάλλον έχουμε μια παραπάνω πιθανότητα να την γλιτώσουμε από εκεί. Οπότε ξεκινάμε.
Το πρόγραμμα για σήμερα έχει passo Sella, passo Pordoi, λίμνη Alleghe και κανά δυο πάσα ακόμη που ξεχνάω τα ονόματα τους!





Α ναι!    Passo San Pellegrino και passo Costalunga!

Ξεκινάμε και όλα μοιάζουν ιδανικά: η άσφαλτος καλή και ελάχιστα βρεγμένη από την βροχή της προηγούμενης νύχτας, ο ήλιος πότε εμφανιζόταν και πότε κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα... καλά, για τα τοπία και τα χωριουδάκια που περνάμε, δεν το συζητάμε καν!










Νομίζω ότι βασικός λόγος που τα χωριά των Άλπεων είναι τόσο όμορφα είναι όχι μόνο επειδή είναι καθαρά και περιποιημένα, αλλά επειδή τα έχουν γεμίσει λουλούδια! Πολύς ρομαντισμός βρε παιδί μου...  





Συνεχίζουμε μέσα από χωριουδάκια και αλπικά τοπία. Το υψόμετρο όλο και ανεβαίνει, μέχρι που φτάνουμε στο passo Sella.







Συννεφιά μεν, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει ρίξει σταγόνα. Παίρνουμε θάρρος και αποφασίζουμε να φτάσουμε μέχρι την λίμνη Alleghe. Περνάμε και το passo Pordoi και συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς την λίμνη. Κάπου εδώ όμως η καλή μας τύχη τελειώνει. Λίγο πριν φτάσουμε στην λίμνη, άρχισε να ρίχνει καταρρακτωδώς!
Από εκεί που φτάσαμε στην λίμνη με την προσδοκία να δούμε αυτό...





(συνεχίζεται...)

... τελικά είδαμε μόνο αυτό:




Καλά, και αυτό:





Και αντί να κάτσουμε στην πιτσαρία να χτυπήσουμε 2-3-1013 πίτσες σαν άνθρωποι (και ίσως και να περιμέναμε μπας και σταμάταγε η βροχή), τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και φύγαμε άρον-άρον, για να γυρίσουμε νωρίς στο ξενοδοχείο.


Σε όλη την διαδρομή φάγαμε βροχή, βροχή, πολλή βροχή και λίγη βροχή για αλλαγή. Το ευχάριστο στην όλη υπόθεση ήταν η ιταλική άσφαλτος: ακόμη και με όλο αυτό το νερό, κράταγε και ενέπνεε εμπιστοσύνη. Περάσαμε τα 2 τελευταία πάσα χωρίς στάση και φυσικά χωρίς φωτογραφία. Κρίμα, το τελευταίο ειδικά ήταν όμορφο.
Με την βροχή να πέφτει καταρρακτωδώς, βγάζω το καλώδιο του κινητουGPS από το πριζάκι της μηχανής και το κλείνω, να μην πάρει νερά μέσα και ελπίζω να αντέξει η μπαταρία.

Εν τω μεταξύ... κάτι δεν μου άρεσε στο γκάζι. Σαν να μην ανταποκρίνεται όπως πριν, σαν να μπουκώνει και μετά να “ξεσπάει”... μέχρι που σταμάτησε να το κάνει και μου άναψε και ένα ωραίο κόκκινο λαμπάκι στο καντράν. Είχε και κάτι γραμματάκια μέσα: FI. Κάνω τον σταυρό μου και συνεχίζω, ελπίζοντας να μην με αφήσει το VFR. Λίγο μετά, με αφήνει το GPS από μπαταρία. Τέλεια: σβηστό GPS, αναμμένο FI... έπρεπε να ήταν ανάποδα ή ιδέα μου είναι; Τουλάχιστον το GPS δεν ήταν πρόβλημα, ήμασταν πλέον αρκετά κοντά και μπορούσα να βρω τον δρόμο για το ξενοδοχείο.
Όπου είχα την φαεινή ιδέα να πω στον guru των πάσης φύσεως διτρόχων Σπύρο ότι μου άναψε το FI. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Σπύρος: Πότε σου άναψε το FI;
Εγώ: Έχει καμμιά 40αριά χιλιόμετρα.
Σπύρος: Καλά... ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΡΟΧΩΡΑΓΕΣ ΜΕ ΑΝΑΜΜΕΝΟ FI;; ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΓΕΣ!    
Εγώ: Στην μέση του πουθενά; Και τι θα κάναμε; Πώς θα το λύναμε; Και μάλιστα υπό βροχή;
Σπύρος: Ε, κάτι θα κάναμε, δεν θα σε αφήναμε έτσι.
Εγώ: Δηλαδή; Για να έχουμε καλό ρώτημα, τι μπορεί να σημαίνει το FI;
Σπύρος: Δεν ξέρω, πολλά μπορεί να σημαίνει.



Τέλος πάντων, μέχρι και σήμερα επιμένω ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να φτάσω στο ξενοδοχείο (ή να προσπαθήσω τουλάχιστον) και εκεί να ψάξω να βρω την αιτία. Ανεβαίνουμε στα δωμάτια μας. Μπαίνω Internet και αρχίζω να ψάχνω για το FI, χωρίς όμως να μπορώ να βρω κάτι χρήσιμο. Κατεβαίνω στο γκαράζ και βάζω μπρος την μηχανή. Το FI έχει σβήσει. Ανεβαίνω και κάνω μια σύντομη βόλτα (ζήτημα να ήταν 10 χλμ). Τίποτα, η συμπεριφορά της ήταν όπως και πριν. Υποθέτω ότι το μεγάλο υψόμετρο (και το λίγο οξυγόνο που υπάρχει εκεί) κάνει δύσκολη την δουλειά του ηλεκτρονικού ψεκασμού. Συν το ότι συχνά κράταγα τις στροφές χαμηλά (κλειστές στροφές και πέταλα μας ανάγκαζαν σε χαμηλές ταχύτητες).

Η βόλτα μου ήταν στο διπλανό χωριό, την Chiusa, μαζί με τον Θεόφιλο. Η νυχτερινή της ζωή ήταν... πώς είναι η νυχτερινή ζωή στην Ίο;  
Ε, καμμία σχέση!!
Κανά δυο μαγαζιά μόνο που δεν μας ενέπνευσαν και ιδιαίτερα για να μπαίναμε έστω για μια μπύρα, οπότε γυρίσαμε στα κρεβάτια μας.

4η ημέρα
Και η βροχή συνεχίζεται, όπως και τα άσχημα προγνωστικά. Στην ιδέα και μόνο να ρισκάρουμε να ξαναγίνουμε μούσκεμα πάνω στις μηχανές μας, βγάζαμε σπυριά. (λες και δεν μας έφταναν τα λέπια που βγάλαμε την προηγούμενη...)  Μηχανές στο γκαράζ λοιπόν, κανονικά ρούχα αντί για κορντούρες, μια ομπρέλα που ψώνισα από διπλανό S/M και παίρνουμε λεωφορείο (και στην συνέχεια τρένο) για Bolzano.





Το λεωφορείο μας οδηγεί στο Bressanone, από όπου θα παίρναμε το τρένο για Bolzano. Αφού παλέψαμε για λίγη ώρα με ένα αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων, τελικά καταφύγαμε στο γκισέ. Εκεί, η υπάλληλος μας είπε ότι εισιτήρια βγάζουμε μέσα στο τρένο.

Φτάνει το τρένο λοιπόν και μπαίνουμε μέσα. Ψάχνοντας να βρούμε πού μέσα στο τρένο κόβουμε εισιτήριο, γνωρίζουμε μια κοπελίτσα που η μάνα της ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας της Έλληνας! (ή το ανάποδο, δεν είμαι και σίγουρος) Μας είπε ότι το μόνο που υπάρχει μέσα στο τρένο είναι ο... ελεγκτής (που αν σε πιάσει χωρίς εισιτήριο, τον ήπιες).
(Παραμύθια μας έλεγε η υπάλληλος εκείνη; )

Αφού το συζητήσαμε λίγη ώρα, καταλήξαμε ότι αν τον δούμε, απλά θα τον πλησιάσουμε και θα του πούμε την αλήθεια.
Τελικά ήμασταν τυχεροί: το τρένο δεν έκανε καμμία ενδιάμεση στάση και φτάσαμε Bolzano τσάμπα, αν και λίγο αγχωμένοι με το όλο σκηνικό.


Βόλτες λοιπόν στο κέντρο...







(μου αρέσουν τα χρώματα των τοίχων και οι τοιχογραφίες!)





Το Bolzano είναι μεγάλη πόλη. Το καλό είναι ότι έχει και ποδηλατόδρομους και ποδήλατα προς ενοικίαση. Δεν θυμάμαι πόσα δώσαμε, αλλά ήταν φθηνά!




Δύο ρόδες να έχει και ο,τι θέλει ας είναι! Αρχίσαμε να βολτάρουμε σαν να μην υπάρχει αύριο! Μια στροφή την πήρα με λίγο περισσότερο ενθουσιασμό (λες και οδηγούσα το VFR) από ότι χρειαζόταν και χτύπησα το πετάλι κάτω (ευτυχώς, χωρίς να πέσω)!

Με τα ποδήλατα ξεφύγαμε λίγο από το κέντρο της πόλης και βρεθήκαμε (όλως τυχαίως    ) σε υποκατάστημα Hein Gericke! Σιγά μην χάναμε την ευκαιρία οι moto-shop-aholics!

Καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί, αποφασίσαμε (με τα πολλά) να ψωνίσουμε κανά δυο πραγματάκια.
Στην επιστροφή μας στο κέντρο, κάναμε και το χατίρι στην κοπέλα να την πάμε και σε κανά νορμάλ μαγαζί με ρούχα. Αν και πάλι δεν την αφήσαμε ήσυχη: όπου είχε και ανδρικά, ζητάγαμε την γνώμη της και πήραμε 2-3 ρουχαλάκια ακόμα!


Με αυτά και με αυτά, πέρασαν οι ώρες. Επιστρέψαμε στον κεντρικό σταθμό, από όπου αναχωρούσαν λεωφορεία που θα μας πήγαιναν πίσω στην Chiusa. Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο και φτάνουμε στο γραφικό χωριουδάκι. Μόλις κατεβαίνουμε στην στάση, ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας: παντού σπίτια. Η γνώμη μου ήταν να χωνόμασταν στα στενά και να ψάχναμε το κέντρο. Η παρέα διαφώνησε. Προτιμούσε τον κεντρικό δρόμο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο κεντρικός δρόμος ήταν πολύ στενός, είχε κίνηση από αυτοκίνητα, λεωφορεία και φορτηγά και δεν είχε πεζοδρόμιο!
Πάλι μειοψήφισα!
Η μορφολογία του εδάφους ήταν τέτοια που, από την στιγμή που αρχίσαμε να ακολουθούμε τον δρόμο, πρακτικά δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να τον ακολουθούμε! Μέχρι και σε τούνελ μπήκαμε, με τα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά από δίπλα μας!
Τελικά βρήκαμε μια έξοδο και μπήκαμε στο χωριό.
Είχα θυμώσει πολύ και σχεδόν τσακώθηκα με την παρέα μου γιατί δεν με άκουσαν! Κανονικά δεν δίνω μεγάλη σημασία, αλλά αυτό το σκηνικό το θεώρησα επικίνδυνο! Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, υπήρχε ένα στενάκι που ξεκίναγε από την στάση και κατέληγε στο κέντρο του χωριού, το οποίο εμφανώς προοριζόταν για τους πεζούς και ήταν πολύ πιο ασφαλές.


Ήπιαμε ένα ποτάκι στο χωριό, ηρεμήσαμε κάπως και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Είχαμε ακόμα χιλιόμετρα και μέρες μπροστά μας...

5η ημέρα
Σήμερα το πρόγραμμα λέει αναχώρηση από Chiusa και άφιξη στο Innsbruck. Την επόμενη μέρα σχεδιάζαμε να πάμε Grossglockner. Αλλά, πιστοί στην αγαπημένη μας συνήθεια, ξανακοιτάξαμε τα προγνωστικά του καιρού. Τελικό συμπέρασμα: μάλλον καλύτερο καιρό θα έχει σήμερα παρά αύριο.

Οπότε καταλήγουμε στην παρακάτω διαδρομή:




Φορτώνουμε τις μηχανές μας και ξεκινάμε. Στο Bruneck έχει (τι έκπληξη!) απίστευτη κίνηση.  


(δεν ξαναπάω διακοπές 15αύγουστο, που να με παρακαλάει η Emily Ratajkowski!)    


Οπλιζόμαστε με υπομονή (τι άλλο να κάναμε; ) και συνεχίζουμε σιγά-σιγά. Περνάμε και την Lienz και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε σιγά-σιγά. Αμ δε! Ένα ωραίο τεράστιο μαύρο σύννεφο θεώρησε ότι θα έχει πλάκα να έρθει πάνω από τα κεφάλια μας και να παίξει μπουγέλο!
Αυτή την φορά κάνουμε το λογικό και βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα παλιό βενζινάδικο.




Geschlossen (=κλειστό)... μάλλον και αυτό ήταν θύμα της κρίσης...


“Ο υπομένων νικά” και η βροχή σταματάει. Βουρ για το Grossglockner!





Τα διόδια γενικά τα μισώ, ειδικά όσο σκέφτομαι ότι δεν πληρώνω δα για καμμιά Autobahn και γενικά για αυτοκινητόδρομο, αλλά τουλάχιστον τα συγκεκριμένα είναι καλαίσθητα. Χώρια που αυτό που ακολουθεί, μας αποζημιώνει με το παραπάνω! Τόσο τα τοπία όσο και ο δρόμος ήταν απίστευτα!






Φράγμα και τεχνητή λίμνη κοντά στα 2500 μέτρα υψόμετρο.






Πώς ήταν ο παγετώνας κάποτε... και τι έχει μείνει από αυτόν.


Συνεχίζουμε, και πολύ σύντομα φτάνουμε στον πιο_πολύ_αξιοποιημένος_τουριστικά_πεθαίνεις παγετώνα.







Μηχανάκια πάσης φύσεως και ηλικίας ανέβαιναν εδώ πάνω. Χαρά στο κουράγιο τους!    


Ναι, αυτά είναι ντουλάπια όπου αφήνεις τα πράγματα σου για όσο κάθεσαι εκεί και τα παίρνεις στην αναχώρηση. Ναι, η χρήση τους είναι δωρεάν, απλά χρειάζεσαι ένα κέρμα 1 ή 2 ευρώ, το οποίο το παίρνεις πίσω μετά με ένα σύστημα παρόμοιο με τα καροτσάκια των σούπερμαρκετ. Πίσω ακριβώς, το κτίριο που φαίνεται είναι ένα... τριώροφο πάρκινγκ. Και αυτό δωρεάν ή μάλλον, περιλαμβάνεται στα διόδια.





Καθόμαστε λίγη ώρα ακόμα, αγοράζουμε και τα απαραίτητα souvenirs... και δρόμο προς το Zell am See. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βρήκε το GPS μου να κολλήσει. Και εν τω μεταξύ οι άλλοι να έχουν ήδη φύγει!    Πού πάνε; Και αν πάρουν λάθος δρόμο; Από τα νεύρα μου, εφαρμόζω την επιστημονική μέθοδο ”δούλεψε παλιο&*#@^&^GPS μην σου (&(*^#^*#$@#)_*(@ και #(*&*#^$&*^#&* ”.      Σιγά μην χαμπάριαζε. Έφαγε και 2 ανάποδες, αλλά τζίφος.
Τελικά με ένα reset επανήλθε. (όταν η ωμή βία ΔΕΝ φέρνει αποτέλεσμα       )  
Ελπίζω απλά οι άλλοι να πήραν σωστό δρόμο...
Ευτυχώς, τους βρίσκω πιο πάνω. Ο δρόμος συνέχιζε να ανηφορίζει μέχρι τα 2500 μέτρα. Καλή άσφαλτος, στροφές όχι πολύ κλειστές... αντιλάλησε το V-tec!  

Στα 2500 μέτρα το υψηλότερο σημείο του δρόμου.





Δεν ξέρω αν η λατινική επιγραφή στην είσοδο του τούνελ έλεγε κάτι που έπρεπε να ξέραμε... από λατινικά δεν σκαμπάζω γρι! Πάντως μπήκαμε στο τούνελ και όταν βγήκαμε... μπήκαμε σε σύννεφο! Αλλά οι Γιαννιώτες μηχανόβιοι δεν σκιάζονται από κάτι τέτοια. Λίγο πιο κάτω, ο καιρός καθάρισε.





Από εδώ και πέρα, κατηφορίζαμε συνεχώς. Μαζί με εμάς, πολλοί άλλοι ενθουσιώδεις μοτοσικλετιστές, αλλά και οδηγοί αυτοκινήτων, αυτοκινούμενων τροχόσπιτων και... ποδηλάτων!  
Εντύπωση μου έκανε που σε κάποιο σημείο του δρόμου, πετύχαμε συνεργείο που... έκοβε τα χόρτα δεξιά και αριστερά του δρόμου! Περιποίηση μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια!  

Ένα από τα όνειρα μας πήρε σάρκα και οστά: επισκεφτήκαμε το Grossglockner! Πλέον, συνεχίζουμε βόρεια, με σκοπό να επισκεφτούμε το Zell am See, πριν καταλήξουμε τελικά στο Innsbruck. Όταν όμως φτάσαμε στο Zell am See, ήταν ήδη κάπως αργά, το ίδιο το χωριό δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε κιόλας και το 50% της παρέας ήθελε να φύγουμε κιόλας για να φτάσουμε Innsbruck πριν νυχτώσει. Έτσι και έγινε.

. κρίμα που μία την μάζεψε η οδική.




Δε με λεs ,ΒΜW ειναι η με φαινεται

6η ημέρα

Η σημερινή έμελλε να ήταν η δεύτερη α-μήχανη ημέρα του ταξιδιού μας. Την προηγούμενη, μετά το Zell am See, φάγαμε βροχή για μία ακόμη φορά. Χώρια το κρύο, πράγμα που μας φαινόταν τρελό. Ήταν σαν να ήμασταν στα Γιάννενα Νοέμβρη μήνα!



Κάποια αδιάβροχα δεν κράτησαν όσο θα έπρεπε, κάποια γάντια βράχηκαν και μιας και βρισκόμασταν στο Innsbruck, ήταν επιβεβλημένη μια επίσκεψη στο...





Κρίμα που δεν έχουμε τέτοια μαγαζιά και στην Ελλάδα. Είχε αρκετό πράμα μέσα.

Ψωνίσαμε λίγο, χαζέψαμε αρκετά (έως πολύ θα έλεγα) και κάποια στιγμή αποφασίσαμε επιτέλους να γυρίσουμε την πόλη. Το Innsbruck είναι αρκετά όμορφο, κρίμα που ψιλόβρεχε και έκανε κρύο.










Είδαμε μερικές τέτοιες άμαξες να κυκλοφορούν και είχα την ευκαιρία να δω από κοντά δείγμα ευρωπαϊκής συμπεριφοράς: σε κάποια φάση, το άλογο ένιωσε την ανάγκη να κάνει... την ανάγκη του. Κάτω από τον κ*λο του ακριβώς, υπήρχε ένα πανί που συλλέγει τα περιττώματα του. Όμως, το πανί σκίστηκε και τα περιττώματα έπεσαν στον δρόμο. Η οδηγός της άμαξας πολύ φυσιολογικά, σταμάτησε και μάζεψε τα περιττώματα από τον δρόμο.











Η εκκλησία του St. Jacob.
Η είσοδος ήταν ελεύθερη, αλλά αν ήθελες να βγάλεις φωτογραφίες μέσα, έπρεπε να πληρώσεις ένα ποσό.



Το Innsbruck είναι γνωστό για τα κρύσταλλα Swarovski. Κάναμε και μια επίσκεψη σε μια έκθεση του.




Φαντάζομαι θα ήταν μια πολύ ακριβή ζημιά αν κάποιος σκότωνε αυτή την μύγα!  

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε που η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν Κινέζοι! Ακόμη και κάποιες επιγραφές μέσα στην έκθεση ήταν στα κινέζικα!! Ήταν και από τους καλύτερους πελάτες, έφευγαν από το μαγαζί με μπόλικα κρύσταλλα στα χέρια! Τι γίνεται εδώ πέρα; Μάλλον η Κίνα παίρνει πολύ τα πάνω της τελευταία και εμείς, πολύ "απασχολημένοι" με τα δικά μας, δεν παρατηρούμε ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς...




Μέσα από το Innsbruck περνάει ο ποταμός Inn. Όπως είναι φυσιολογικό, πάνω από το ποτάμι περνάνε αρκετές γέφυρες για αυτοκίνητα, αλλά και πεζογέφυρες. Μέχρι εδώ καλά.




Αυτή την συνήθεια των Δυτικοευρωπαίων ερωτευμένων χαζοχαρούμενων ζευγαριών να κρεμάνε λουκέτα όπου δούνε γέφυρα, μπορεί να μου την εξηγήσει κάποιος;  


(σε ένα άλλο μου ταξίδι στην Κολωνία, είχα δει σε γέφυρα μέχρι και ABUS!!)



Κάθε Δυτικοευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έχει μπόλικο πράσινο.













Μάλλον έπεσα στην εβδομαδιαία συνάντηση σκακιστών του Innsbruck. Όσοι οι παίκτες έπαιζαν, οι θεατές σχολίαζαν το παιχνίδι και πιθανές εναλλακτικές (δηλαδή έτσι νομίζω, δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι κατέχω την γλώσσα τους...).

Παραδίπλα, είχε τραπεζάκια-σκακιέρες όπου μπορούσες να παίξεις αν τα κομμάτια του εικονιζόμενου σκακιού σου φαίνονται βαριά!



Για το βράδυ, αποφασίσαμε να αποφύγουμε το τουριστικό κέντρο και να ψάξουμε να βρούμε ένα μέρος για φαγητό όπου πηγαίνουν οι ντόπιοι. Βρήκαμε ένα μαγαζί λίγο πιο πάνω από το ξενοδοχείο. Καλό φαί, ωραία ατμόσφαιρα αν και νομίζω ότι κάποιοι θαμώνες μας κοίταζαν με ύφος "πού το βρήκατε αυτό το μέρος εδώ πέρα και ήρθατε?" και εκεί που τρώγαμε, ακούμε μια φωνή "Γεια σας παιδιά!" σε άπταιστα ελληνικά!

Ήταν ένα ζευγάρι από Θεσσαλονίκη που μας άκουγαν να μιλάμε ελληνικά και χάρηκαν ιδιαίτερα. Ήταν και αυτοί μηχανόβιοι που ξεκίνησαν το δικό τους road trip εδώ και πάνω από ένα μήνα. Σε όλο αυτό το διάστημα, δεν είχαν πετύχει Έλληνα πουθενά. Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν πως το ζευγάρι δεν έκανε απλά ένα ταξίδι, αλλά παράλληλα έψαχνε για δουλειά και μια καλύτερη τύχη εκτός Ελλάδας. Τους ευχηθήκαμε καλή τύχη. Ελπίζω να τα έχουν καταφέρει...

7η ημέρα
Για σήμερα το πρόγραμμα (πάλι αυτό το πρόγραμμα!!) έλεγε αναχώρηση νωρίς το πρωί από το Innsbruck και άφιξη στο Como και στην διάσημη λίμνη του. Υπήρχε όμως ένα θεματάκι. Εγώ και ο Θεόφιλος θέλαμε να πάμε και passo Stelvio. Σπύρος και Ελευθερία το απέκλειαν, λέγοντας πως δεν υπάρχει αρκετός χρόνος. (κατάλαβα... πάλι δεν ήθελαν να τους πιάσει η νύχτα).  

Διαφωνία για μια ακόμη φορά, αλλά ευτυχώς η λύση βρέθηκε γρήγορα.  

Αποφασίστηκε να μην μείνει κανένας παραπονεμένος. Η παρέα χωρίστηκε προσωρινά στα δυο. Σπύρος και Ελευθερία πήραν τον σχετικά σύντομο δρόμο για Como και εγώ με τον Θεόφιλο θα πηγαίναμε Stelvio και αργά το βράδυ θα τους ξαναβρίσκαμε στο Como.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε:





Για τα πρώτα 100 και κάτι χιλιόμετρα ήμασταν όλοι μαζί. Πολύ κρύο και υγρασία, καθώς πηγαίνουμε παράλληλα με ένα ποτάμι.
Λίγο πριν από τα σύνορα, σταματήσαμε για ανεφοδιασμό. Ο Θεόφιλος και εγώ φουλάραμε πρώτοι και καθώς είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αποχαιρετήσαμε τους υπόλοιπους και ξεκινήσαμε για το Stelvio. Περάσαμε τα σύνορα και λίγο πιο κάτω πετυχαίνουμε την τεχνητή λίμνη Resia.








Εδώ κάποτε ήταν ένα χωριό, που βυθίστηκε όταν δημιουργήθηκε η λίμνη και μόνο το καμπαναριό πλέον ξεπροβάλλει πάνω από το νερό. Φυσικά, το όλο σκηνικό τραβάει πολλούς τουρίστες...





...κάτι που οι Ιταλοί εκμεταλλεύτηκαν δεόντως, παρέχοντας διευκολύνσεις σε όσους σταματάνε εδώ.
Θέλεις tourist information office; Έχει.
Θέλεις πάρκινγκ (με πληρωμή) για το αυτοκίνητο ή την μηχανή σου; Έχει.
Θέλεις πεζόδρομο ώστε να περπατάς δίπλα από την λίμνη; Έχει.
Θέλεις καραβάκι για μια μίνι κρουαζιέρα στην λίμνη; Έχει.

Μπορεί να είχε και άλλα πραγματάκια και απλά εμείς να μην τα είδαμε...

Χώρια που φροντίζουν να χτίσουν φήμη για το μέρος διαδίδοντας urban legends του τύπου "κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει τις καμπάνες του να χτυπούν" ενώ οι καμπάνες έχουν αφαιρεθεί από το καμπαναριό εδώ και δεκαετίες!  



Τσιμπάμε ένα σνακ στα γρήγορα και συνεχίζουμε. Όσο κινούμαστε νότια, ο καιρός καλυτερεύει. Ήλιος και ανεβασμένη θερμοκρασία. Πολύ σύντομα, φτάνουμε στην αρχή. Πινακίδες μας ενημερώνουν ότι σύντομα θα ξεκινήσει η ανάβαση σε ένα από τα πιο διάσημα (αν όχι το πιο διάσημο) πάσο των Άλπεων. Καλά, δεν το καταλάβαμε μόνο από τις πινακίδες, αλλά και από τις μηχανές και τον αριθμό τους. Πολλές μηχανές!  

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτές. Ήταν και πολλά αυτοκίνητα και τροχόσπιτα και... ποδήλατα! Πολλά ποδήλατα! Μα πάρα πολλά ποδήλατα! Χαμός λέμε! Ούτε στο tour de France τόσα ποδήλατα! Μέχρι και μερικά αυτοκίνητα τα οποία ήταν εμφανώς οχήματα υποστήριξης! Και όλοι αυτοί ανέβαιναν στο Stelvio!  





Μετά από μια ανάβαση που μας ταλαιπώρησε λίγο λόγω των υπερβολικά κλειστών φουρκετών αλλά και λόγω του κόσμου που είχε (δεν ξαναπάω διακοπές τον Αύγουστο, που να μου χαρίζουν VFR. Ή KTM. Ή οτιδήποτε), φτάνουμε στην κορυφή. Χαμός γίνεται εδώ πάνω! Πολύς κόσμος, πολλά αυτοκίνητα, μηχανές και ποδήλατα. Ρίχνουμε μια ματιά τριγύρω. Πολλά μαγαζιά με τουριστικά είδη, ξενοδοχεία και εστιατόρια!






Είμαστε στο υψηλότερο σημείο που φτάνουν τα οχήματα μας. Αλλά βλέπουμε και κάτι ακόμα.




Τι είναι αυτό εκεί πάνω; Λίγο η περιέργεια, λίγο η επιθυμία μας να ανεβούμε ακόμη ψηλότερα και να απολαύσουμε μια ακόμη καλύτερη θέα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι.

Φτάσαμε στην κορυφή. Για την θέα, δεν χρειάζονται πολλά σχόλια.




Ο δρόμος από τον οποίο ανεβήκαμε. Μια εικόνα που την είχαμε δει πολλές φορές στην οθόνη του υπολογιστή μας, έμελλε να την δούμε και από κοντά.        











Σε πρώτο πλάνο φαίνεται ο,τι έχει απομείνει από οχυρωματικά έργα του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Τα σύνορα τριών χωρών (Ιταλία, Αυστρία, Ελβετία) ενώνονται πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση των στρατιωτών που αναγκάστηκαν να πολεμήσουν εδώ πάνω μέσα στο καταχείμωνο...

Έναν αιώνα μετά βέβαια, το σκηνικό είναι πολύ πιο φιλειρηνικό. Ένα μικρό χωριό έχει πρακτικά χτιστεί εδώ πάνω για να παρέχει στον κόσμο που ανεβαίνει εδώ ο,τι μπορεί να χρειαστεί. Άλλο ένα παράδειγμα του πώς μπορεί κάποιος να εκμεταλλευτεί τουριστικά (σε βαθμό υπερβολής θα έλεγα αυτή την φορά) ένα... βουνό!

(και κάπου εδώ κάνω συγκρίσεις με την Ελλάδα...)



Κάναμε την βόλτα μας, χαζέψαμε την θέα, είδαμε όσα ήταν να δούμε... νομίζω πως τώρα είναι καλή ώρα να αναχωρήσουμε πάλι. Eλάχιστα πιο κάτω, έχει πινακίδα που έδειχνε δεξιά για “Schweiz”. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που συνέχιζε για Bormio, εμείς εκεί στρίψαμε δεξιά. Η κίνηση σαφώς λιγότερη, η άσφαλτος καλύτερη και τα τοπία φανταστικά σε αυτό τον δρόμο που θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω “the road less travelled”. Έχουμε ήδη μπει στην Ελβετία.

Παρατηρώ ότι το γκάζι του VFR έχει αρχίσει πάλι να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφερόταν την πρώτη μέρα που ανεβήκαμε τα Ιταλικά πάσα. Μετά από μια σύντομη στάση επανήλθε στα φυσιολογικά.

Χαράζουμε πορεία με προορισμό το διάσημο St.Moritz. Στον δρόμο μας περνάμε και από ένα λιγότερο γνωστό (και λιγότερο τουριστικό) πάσο, το Ofenpass. Είναι αρκετά πιο χαμηλό σε υψόμετρο, αλλά οδηγικά το ευχαριστηθήκαμε πολύ περισσότερο από το Stelvio.  

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, μέχρι που φτάσαμε St.Moritz.




Ωραίο φαινόταν, αλλά λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο που φοβόμασταν μην μας πιάσουν τον κwλo, φύγαμε γρήγορα-γρήγορα για Silvaplana, που ήταν λίγο πιο κάτω.




Στάση εκεί λοιπόν, και εκεί που βγάζω φωτογραφίες, ο Θεόφιλος με ρωτάει:
-Νίκο, πότε μπαίνουμε Ελβετία;
Γκντουπ!! Τι πότε μπαίνουμε, εδώ κοντεύουμε να ΒΓΟΥΜΕ σε λίγο!          


Τέλος πάντων, αφήνουμε και την Silvaplana πίσω μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Φτάνουμε στα σύνορα με την Ιταλία. Σε αντίθεση με το Stelvio, όπου δεν μας ενόχλησε κανένας, εδώ είχε συνοριακό σταθμό και κάτι συνοριοφύλακες έκαναν ένα τυπικό έλεγχο στα χαρτιά μας. Τον περάσαμε σχετικά γρήγορα και ήμασταν για μια ακόμη φορά εντός ιταλικού εδάφους.

Σύντομα φτάσαμε και στην λίμνη Como. Όλη η παραλίμνια περιοχή ήταν πρακτικά κατοικημένη και αξιοποιημένη τουριστικά. Αναγκαστικά, πηγαίναμε σχετικά αργά. Παρ'όλα αυτά, φτάσαμε στην πόλη του Como (που βρισκόταν στο νοτιοδυτικό άκρο της λίμνης) και βρήκαμε το ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει. Δεν το πιστεύαμε! Καλά, προφανώς Σπύρος και Ελευθερία είχαν ήδη φτάσει, βολευτεί και είχαν βγει έξω για φαγητό. Κάναμε και εμείς το ίδιο, αλλά το σκυλομετανιώσαμε. Μια πίτσα θελήσαμε να φάμε και μας έβαλαν στον λογαριασμό κάτι κουβέρ και    και τον ανέβασαν στα ύψη!

8η ημέρα

Σπύρος και Ελευθερία είχαν την ίδια δυσάρεστη εμπειρία με εμάς το προηγούμενο βράδυ, οπότε σήμερα αποφασίσαμε να πάμε σούπερμαρκετ για ανεφοδιασμό σε τρόφιμα και έξω να πιούμε μόνο καφέ (θέλαμε και Como, τρομάρα μας!). Το διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει είχε κουζίνα και ψυγείο, οπότε μπορέσαμε να λύσουμε οικονομικά το θέμα της διατροφής.

(το θέμα της διαστροφής από την άλλη.....)


Η συνέχεια είχε βόλτες στην πόλη, λίγο shopping και περισσότερες βόλτες.
Αν και αρχικά σχεδιάζαμε μια πιθανή βόλτα στο Bellagio ή ίσως κάπου εκεί κοντά, τελικά πάλι οι μηχανές έμειναν παρκαρισμένες.














(χμ... δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες...)




Το απόγευμα πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στο υψηλότερο σημείο της πόλης.
Ακόμη μια φοβερή θέα απλωνόταν μπροστά μας.












Κλασσικές βόλτες, κανά καφεδάκι, κανά παγωτάκι και μπόλικες σκέψεις μεταξύ σοβαρού και αστείου για να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την Ελλάδα και να έρθουμε να μείνουμε κάπου εδώ τριγύρω...





... αλλά μπορεί να μας έπιασε όλο αυτό μόνο και μόνο επειδή το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.
Την επόμενη μέρα, θα παίρναμε το καράβι της επιστροφής από Ανκόνα και το ταξίδι θα τελείωνε.

9η ημέρα (Επίλογος)
Πρακτικά, αυτή η μέρα σηματοδοτούσε το τέλος του ταξιδιού. Πρωϊνό ξύπνημα, άγχος να μαζέψουμε τα πράγματα και να φύγουμε νωρίς να προλάβουμε το καράβι. Με τα πολλά ξεκινάμε και μπαίνουμε Autostrada ώστε να φτάσουμε Ανκόνα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Για μια ακόμη φορά, εχθρός μας ήταν ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα πάνω στην οποία πέσαμε κάπου στο ύψος της Μπολώνια!


(δεν ξαναπάω διακοπές 15αύγουστο, για κανένα απολύτως λόγο!!)


Μπροστά σε αυτό που είδαμε εκείνη την ημέρα, όλα τα άλλα που είχαμε δει μέχρι τότε ωχριούσαν. Τα αυτοκίνητα σημειωτόν. Μερικοί μοτοσικλετιστές χρησιμοποιούσαν την ΛΕΑ για να προχωρήσουν. Τους ακολουθήσαμε, αν και σε κάποια σημεία (όπως σε εξόδους από την autostrada) ήταν δύσκολο ακόμη και να περάσεις ανάμεσα από τα αυτοκίνητα φορτωμένος τρεις βαλίτσες. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι είχε γίνει, κάποιο τροχαίο ή κάτι τέτοιο. Αλλά όχι, απλά ήταν ΠΑΡΑ πολλά τα αυτοκίνητα! Αφού φοβηθήκαμε ότι θα χάναμε το καράβι στο τέλος.
Χώρια τον διάχυτο εκνευρισμό. Κάποια αυτοκίνητα παραλίγο να μας πατήσουν!
Και όλο αυτό για πάρα πολλά χιλιόμετρα!

Τελικά όμως ήμασταν τυχεροί. Φτάσαμε Ανκόνα μια ώρα πριν την αναχώρηση.

Αυτό ήταν. Ταξίδι τέλος. Βολευτήκαμε στην καμπίνα μας, κοιμηθήκαμε και την επόμενη μέρα το πρωί αποβιβαστήκαμε Ηγουμενίτσα και επιστρέψαμε στις βάσεις μας.


Το όνειρο μας να φτάσουμε, να δούμε και να οδηγήσουμε στα διάσημα πάσα των Άλπεων πήρε σάρκα και οστά.
Μπορεί να μην ήταν το όλο ταξίδι ακριβώς όπως το ονειρευόμασταν, αλλά γυρίσαμε πίσω κουβαλώντας εμπειρίες. Και ίσως αυτό είναι που μετράει στην τελική, ειδικά αν δεχτούμε ότι "οι εμπειρίες μας μας κάνουν αυτό που είμαστε".  

Μπράβο ρε Νικόλα! Με ταξίδεψες σε μέρη που έχω πάει ή που θέλω να πάω ή πολύ απλά με ταξίδεψες με τις (πανέμορφες είναι η αλήθεια) εικόνες σου..!!! Είναι τρομερή εμπειρία να οδηγείς στα Ευρωπαϊκά πάσα, αποκτάς τελείως άλλη σχέση με τη μοτοσυκλέτα σου (μην κοιτάς εγώ που την πούλησα, έτυχε ) και αυτό που μου' λεγαν πριν πάω και ισχύει ΕΝΤΕΛΩΣ, είναι πως θέλεις να το κάνεις κάθε χρόνο ξανά και ξανά μετά. Καλά να' μαστε να ταξιδεύουμε και να γεμίζουμε εμπειρίες!!

Υ.Γ. Το Offenpass Γ@ΜΕΙ. Το 2010 είχα κάνει το Stelvio, το Offenpass το πέρασα πέρυσι το καλοκαίρι. Όμορφο το Stelvio, αλλά μακράν πιο απολαυστικό οδηγικά το Offenpass και η θέα της διαδρομής όταν είσαι απέναντι απ' το St. Moritz και οδηγείς δίπλα στο ποτάμι είναι ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ.

Πάντα τέτοια φίλε μου!!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες.Μπράβο σας.
Η μεσαία η βαλίτσα σου τι ράτσα είναι?

Νίκο εύχομαι να ταξιδεύεις πάντα έτσι όμορφα (οκ, όχι μέσα Αυγούστου) και να μας τα μεταφέρεις με τόσο κατατοπιστικά κείμενα.

Τώρα παρατήρησα ότι κάποιες φωτογραφίες δεν φαίνονται ολόκληρες!  

(εκτός αν πατήσουμε το "Μεγενθύνετε αυτή την εικόνα")  

SCORPIOS wrote:Πολύ όμορφες φωτογραφίες.Μπράβο σας.
Η μεσαία η βαλίτσα σου τι ράτσα είναι?

Η βαλίτσα είναι η μαμά Honda.

Ίσως το κρίσιμο σημείο είναι η σχάρα της. Είναι γνωστή ως solo rack. Φέρνει την κεντρική βαλίτσα ακριβώς πάνω από την θέση του συνοδηγού, με αποτέλεσμα το βάρος της να έρχεται πιο κοντά στο κέντρο βάρους της μηχανής. Αν δεν ταξιδεύεις ποτέ με συνεπιβάτη, θεωρώ ότι είναι πολύ καλή λύση!

Να σαι καλά φίλε και να ταξιδεύεις συχνά ,πολύ ωραία αν εξαιρέσεις τη βροχή και την κίνηση είπαμε Αύγουστος γιοκ

Νίκος wrote:Τώρα παρατήρησα ότι κάποιες φωτογραφίες δεν φαίνονται ολόκληρες!  

(εκτός αν πατήσουμε το "Μεγενθύνετε αυτή την εικόνα")  

SCORPIOS wrote:Πολύ όμορφες φωτογραφίες.Μπράβο σας.
Η μεσαία η βαλίτσα σου τι ράτσα είναι?

Η βαλίτσα είναι η μαμά Honda.

Ίσως το κρίσιμο σημείο είναι η σχάρα της. Είναι γνωστή ως solo rack. Φέρνει την κεντρική βαλίτσα ακριβώς πάνω από την θέση του συνοδηγού, με αποτέλεσμα το βάρος της να έρχεται πιο κοντά στο κέντρο βάρους της μηχανής. Αν δεν ταξιδεύεις ποτέ με συνεπιβάτη, θεωρώ ότι είναι πολύ καλή λύση!

Άρα δεν με κάνει γιατί συνήθως ταξιδεύω με συνεπιβάτη..Ευχαριστώ πάντως.

Ωραία βόλτα, ωραίο πόστ, ωραία παρουσίαση.

Πάντα τέτοια.

Μπράβο ρε συ Νίκο! Πολύ ωραία εκδρομή! Πολύ ωραία μέρη, κάποια γνώριμα, κάποια όνειρα! Αν και συνοπτικά τα είπαμε και από κοντά. Αρχικά είχα χαζέψει κυρίως τις φωτογραφίες αλλά τώρα το είδα αναλυτικά! Οπότε μπράβο και για την περιγραφή, μπράβο και για τις φωτογραφίες, το διασκέδασα δεόντως και ταξίδεψα και πάλι νοερά!

Μετά από αυτά γυρνάς και σε πιάνει λίγο το παράπονο, λίγο η μελαγχολία, λίγο τα νεύρα σου που κάποια πράματα μπορούσαμε να τα έχουμε και εμείς στην Ελλάδα.

Ε και για τις δυσκολίες, όπως είπε προχτές και ο φίλος μου ο Ανέστης όλα παράσημα είναι, σε κάθε εκδρομή μαθαίνουμε πως να περνάμε καλύτερα. Και καλού κακού, μην μιλάς με τον vvag, σίγουρα κάτι έκανε με τις βροχές σας αυτός έχει χόμπι το χορό της βροχής κάθε βράδυ.

Και προσωπικά ποτέ μα ποτέ δεν κλείνω εκ των προτέρων. Βλέπεις πως πας από ρυθμό και τι σ'αρέσει στο δρόμο, στασούλα γρήγορη κάπου, internet, booking, ανασύνταξη και τέλος. Τη μέρα μου πλέον την τελειώνω μετά βίας 7-8μμ.

Σχετικά με το καράβι πάντως εγώ πλέον πάντα παίρνω έναν υπνόσακο, κανα στρωματάκι, κανα μουσαμά, κλπκλπ. στις αεροπορικές θέσεις, οπότε και την αράζω για να είμαι ξεκούραστος για όταν βγω, και το κόστος είναι αρκετά μικρότερο σε σχέση με τις καμπίνες. Φυσικά γούστα είναι αυτά. Άσε που δε θυμάμαι ποτέ να έχουμε πιάσει λιμάνι χωρίς καθυστέρηση...

Όσο για το gps, δεν θα σου πω το τετριμμένο "πάρε χάρτες τι το θες το ρημαδι κλπ", γιατί έχω βαρεθεί να το ακούω. Εντάξει κι εγώ τη βρίσκω πολύ με τους χάρτες ειδικά στη φάση του σχεδιασμού, και σίγουρα καλό είναι κάποιους χάρτες να τους έχεις μαζί σου. Αλλά ενα gps είναι πάντα πολύτιμο και πρακτικό (αρκεί να δουλεύει), γι' αυτό και σκοπεύω να επενδύσω σε κάτι σχετικά καλό και με καλή βάση (και μένα φέτος μου έβγαλε το λάδι). Άσε που θες αλλιώς ένα tank bag για τους χάρτες μόνο ειδικά σε πιο μεγάλο ταξίδι.

Πάντως οι βιονικοί παππούδες που ανεβαίνουν με τις μπάντες με τα ποδήλατα τα πάσα είναι κάτι που πάντα μου έκανε και μένα τεράστια εντύπωση.

Για το 15αυγουστο, σωστή τυραννία. Βέβαια για να πω του λόγου το αληθές σε τέτοια μποτιλιαρίσματα στην Ιταλία έχω κολλήσει και μήνα Μάιο οπότε μην είσαι και τόσο βέβαιος για αυτό! Βουνά και πάλι βουνά! Άσε που κάποιοι πλέον είμαστε καταδικασμένοι να λείπουμε 15αυγουστο δυστυχώς...

Έχω μια απορία: πολλά ψώνια ρε παιδί μου, που τα βάλατε όλα τα πράματα?!!

Πάντα τέτοια εύχομαι! Προσωπικά μπορώ να πω ότι υπάρχουν στιγμές που δε βλέπω την ώρα για την επόμενη μεγάλη εκδρομή που θα τα μαζέψω και θα εξαφανιστώ!

Wtower wrote:Ε και για τις δυσκολίες, όπως είπε προχτές και ο φίλος μου ο Ανέστης όλα παράσημα είναι, σε κάθε εκδρομή μαθαίνουμε πως να περνάμε καλύτερα. Και καλού κακού, μην μιλάς με τον vvag, σίγουρα κάτι έκανε με τις βροχές σας αυτός έχει χόμπι το χορό της βροχής κάθε βράδυ.

Είπαμε, δεν είπαμε; Το μαύρο VFR είναι πλέον στην Αθήνα...
Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, τον Αύγουστο δεν ήταν.

Α, και πρέπει να ήταν το πιο μακροσκελές post που έχεις κάνει στο φόρουμ τούτο. Εύκολα.