Δυτική Πελοπόννησος - Summer touring 2012

Τα πώς και τα γιατί πάνω κάτω τα γνωρίζετε... και ευχαριστώ για την υποστήριξη!
Το ταξίδι ήταν να ξεκινήσει το αργότερο στις 5 Αυγούστου. Ωστόσο μέχρι τελευταίας στιγμής είχα ενδοιασμούς. Τελευταία στιγμή προέκυψαν κάποια θέματα/δουλειές κι έτσι το πήγαινα από αναβολή σε αναβολή... κυρίως όμως δεν είχα πάρει την απόφαση. Τρίτη βράδυ η απόφαση πάρθηκε. Τετάρετη έγιναν τα τελευταία ψώνια και το βράδυ άρχισα το φόρτωμα. Εκέι κάπου κατάλαβα ότι το πρόγραμμα έπρεπε να αλλάξει. Δεν γινόταν να ταξιδεύω φορτωμένη. Το μηχανάκι ήταν πολύ βαρύ. Στροφιλίκια και χωματόδρομοι θα ήταν απαγορευμένα καθώς ή θα είχαν άσχημο αποτέλεσμα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά δεν θα τα ευχαριστιόμουν. Ετσι έπρεπε όλες οι βόλτες να γίνουν με άδειο μηχανάκι που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσα να κατασκηνώσω κάπου ενδιάμεσα. Δεν πειράζει καλύτερα... θα κατασκήνωνα στις παραλίες! Έψαξα για πιθανά σημεία για ελεύθερο κάμπινγκ κοντά στις περιοχές που θα επισκεπτόμουν, γνώρισα και το το φόρουμ e-camping.gr και όλα ήταν έτοιμα από βραδύς!

το γαϊουράκι μου:


Το ξυπνητήρι μπήκε για την Πέμπτη το πρωί στις 5. Με την άνεσή μου ετοιμάστηκα, έφαγα και στις 6μιση ήμουν ήδη καβάλα. Η εθνική μας καρμανιόλα πολύ καλύτερη από όσο φανταζόμουν με την πρωινή δροσιά και άδεια από αμάξια λόγω ώρας. Το πήγα σερί μέχρι την Καλογριά. Σταμάτησα μόνο μια φορά για βενζίνη και άλλη μια φορά για φωτογραφία.

Στο βάθος η γέφυρα:



Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου η πρώτη διανυκτέρευση θα γινόταν νότια από το ακρωτήρι Κουνουπέλι. Ετσι κατευθύνθηκα για εκεί με σκοπό να ξεφορτώσω, να στήσω και να αρχίσω μετά το toyring της 1ης ημέρας... αμ δε!!! Σκηνή εδώ, σκηνή εκεί... μα που είναι οι άλλες σκηνές? Πουθενά. Δεν βρήκα ούτε μιά σκηνή. Και μόνη μου αποκλείεται να έστηνα στην ερημιά. Αρχισα λοιπόν τις βόλτες φορτωμένη στην ευρύτερη περιοχή της Καλογριάς και στο δάσος της Στροφυλιάς. Πολλά πεύκα αλλά και δέντρα διαφόρων άλλων ειδών. Χωματόδρομοι που όσο πλησίαζες παραλιακά περιείχαν όλο και περισσότερη άμμο (ο φόβος και ο τρόμος της επικείμενης πτώσης!). Λίμνες, ποταμάκια, έλη και διαφόρων ειδών πετούμενα ζωύφια. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες 9 το πρωί... ίσως και 10... δεν ξέρω!







Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση ότι δεν θα έστηνα εδώ. Οι πληροφορίες μου ήταν λανθασμένες... Δεν πειράζει. Θ αέκανα τη γύρα μου έστω και φορτωμένη και θα πήγαινα στον 2ο προορισμός να στήσω... καπου προς παραλία Σαβαλίων μετά την Κυλλήνη. Ετσι συνέχισα τις βόλτες.


Παραλία Καλογριάς:


Ηταν πρωί και δεν είχα όρεξη για μπανάκι... άσε που είχα δρόμο μπροστά μου! Δεν με χάλασε... σιγά, θα βουτούσα το βραδάκι!






Επόμενος προορισμος, ακρωτηρι Αραξος και λιμνοιάλασσα Αραξου. Στάση για κολατσιό και νερό. Τόσες ώρες δρόμος και η ζέστη είχε αρχίσει να πιάνει για τα καλά.





Πηγαίνοντας προς το ακρωτηρι μια έκπληξη με περίμενε... εγώ νόμιζα ότι θα φτάσω με το μηχανάκι ώς την άκρη... αμ δε! Μια μπάρα μου σταμάτησε το δρόμο. Από μέσα ένα φυλάκιο με έναν νάυτη όρθιο να με κοιτάει και να... ξύνεται... έλεος!!!. Αλλαγή πλάνων για 2η φορά λοιπόν! ΕΠόμενος προορισμός λιμνοθάλασσα Κοτυχίου. Ειλικρινά προσπάθησα. Μπήκα από το χωριό Αρετή αλλά δεν κατάφερα να τη βρω. Δεν ήθελα να δοκιμάσω και για πολύ τους χωματόδρομους οπότε το άφησα και αυτό. Η κούραση είχε αρχίσει να φαίνεται στην οδήγηση, οπότε έφυγα κατευθείαν για να στησω την σκηνή μου και να ξεκουραστώ. Από το Παλαιοχώρι έως και πριν την Κουρούτα, σε όλες τις παραλίες οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έχουν δημιουργήσει τις δικιές τους αυτοσχέδιες κοινότητες ελεύθερου κάμπινγκ με σκηνές, τροχόσπιτα αλλά και αυτοσχέδιες παράγκες που μενουν εκεί για όλη τη σεζόν!



Πριν δύσει ο ήλιος και αφού είχα ξεκουραστεί ξαναπήρα το xr για βόλτα στην τριγύρω περιοχή. Εϊχα διαβάσει να παρομοιάζουν την Κουρούτα σαν την "Μύκονο της Πελοποννήσου"... καμία σχέση όμως! Μια απλή παραλία τίγκα στις καφετέριες και τις ξαπλώστρες. Βασικά δεν έχω πάει Μύκονο... αλλά άμα είναι έτσι δεν θέλω να πάω! Το καλό ήταν ότι έκανα δροσερό μπανάκι και ντουζάκι! Το χρειαζόμουν!

Μπαίνοντας Κουρούτα:


Στην επιστροφή έχασα το δρόμο!!! Γυναίκα... και βγήκα σε κάτι περίεργους χωματόδρομους-αδιέξοδα!




Ευτυχώς μετά από λίγη χωματοπεριπλάνηση πρόλαβα το ηλιοβασίλεμα...μαγεία και ηρεμία!



Το βράδυ γνωρίστηκα με τα παιδιά των γύρω σκηνών. Ητνα νεαρά 20χρονα παιδιά από τα γύρω χωριά αλλά και την Αμαλιάδα που υποτίθεται ότι έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ στην ευρύτερη περιοχή από μικρά... και όμως δεν ήξεραν και δε σέβοταν τους βασικούς κανόνες του ελεύθερου κάμπινγκ.... Ακριβώς πίσω από τις σκηνές τους μοίριζε αμμωνία... γιατί βαριόντουσαν να πανε πιο πέρα... η περιοχή πίσω από τις σκηνές γεμάτη χαρτιά υγείας που με τον 1ο αέρα βρίσκονταν δίπλα από τις σκηνές, γύρω από τις σκηνές τους μια υπαίθρια χωματερή από μπουκάλια, χαρτιά, σακούλες και διάφορα άλλα πράγματα... και η μουσική στα αμάξια στη διαπασόν και φασαρία μέχρι μετά τις 5 το πρωί! Κοιμήθηκα ελάχιστα... και ξενέρωσα άγρια. Η 1η μέρα από την αρχή μέχρι το τέλος της δεν ήταν αυτό που είχα σχεδιάσει. Αρχισα να φλερτάρω με την ιδέα ότι έτσι θα πήγαινε μέχρι το τέλος του ταξιδιού ίσως... αλλά δεν πειράζει σκέφτηκα... κι αυτά εμπειρίες είναι.

Οι σκηνές των παιδιών:

Δεύτερη μέρα ξύπνημα πρωινό. Είχα πρόγραμμα να επισκεφτώ την Κυλλήνη, την αρχαία Ηλιδα και την τεχνητή λίμνη Πηνειού. Ηθελα να επιστρέψω νωρίς για να προλάβω να μαζέψω και να φύγω... 2ο βράδυ αποκλείεται να έμενα εκεί!

Αρδευτικά έργα με νερό άφθονο που έρχεται από το φράγμα του Πηνειού:


Η τριγύρω περιοχή εύφορη με ατελείωτες καλλιέργειες. Πολλά καλαμπόκια!


αλλά και καλάμια:



Φτάνοντας αρχαία Ηλιδα:





Η πόλη-κράτος της Ηλιδας ήταν η οργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών αγώνων. Υποδεχόταν τους υποψήφιους αθλητές ένα μήνα πριν την έναρξη των αγώνων. Τους φιλοξενούσε και τους παρείχε χώρους για τις προπονήσεις τους. Εκεί διδάσκονταν και οι ελλανοδίκες τους κανόνες των αγώνων. Μια πομπή που ξεκινούσε από την Ηλιδα και κατέληγε στο ιερό της Ολυμπίας έφερνε οργανωτές, επισήμους και αθλητές στο χώρο διεξαγωγής των αγώνων.













Το θέατρο της Αρχαίας Ηλιδος παρουσιάζει πρωτοτυπία στην κατασκευή καθώς συνδυάζει χωμάτινο κοίλο και λίθινη σκηνή. Το κοίλο χωρίζεται σε 7 κερκίδες. Στην περιφέρεια της ορχήστρας υπήρχε απλος αγωγός για την αποστράγγιση των νερών της βροχής τα οποία στη συνέχεια διοχετεύονταν στο ποτάμι.













2 εργατόπαιδα ξεκουράζονταν. Η αλήθεια είναι ότι ο ήλιος έκαιγε και η ζέστη σε έλιωνε! Δεν γινόταν να δουλεψεις με τέτοιο ήλιο.



Οι εργασίες στο χώρο εμφανείς:










Ακριβώς έξω από το χώρο του μουσείου και του αρχαίου θεάτρου, το νέο θέατρο όπου διοργανώνονται διάφορες παραστάσεις:




Πηγαινοντας προς το φράγμα του Πηνειού:







Ο υπερχειλιστής:







Και η τεχνητή λίμνη Πηνειού, ή αλλιώς Λίμνη Καραμανλή:


















Ωραία ήταν! Ανοιξε το μάτι μου! Επόμενος προορισμός, κάστρο Χλεμούτσι. Επιστρέφοντας λοιπόν Κυλλήνη, ένα παλιό υδραγωγείο:


Φτάνοντας στο Κάστρο:


Οπου γίνονται και εκδηλώσεις/ αναπαραστάσεις εποχής!



























Η θέα από το κάστρο:






Η είσοδος για το κάστρο μόλις 3 ευρώ. Οι εργασίες μέσα στο χώρο πάλι εμφανείς. Ευχάριστο αυτό, τουλάχιστον δεν έχουμε παρατήσει το κυριότερο χαρακτηριστικό μας... την ιστορία και τον πολιτισμό μας! Μέσα στο κάστρο έχουν διαμορφωθεί κάποια δωμάτια/ χώροι μουσειακοί. Οπου φιλοξενούν διάφορα ευρήματα από την περιοχή του κάστρου. Ωραία ιδέα αυτή! Μου άρεσε... μακάρι να γινόταν έτσι σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους-κάστρα. Να είχαν δλδ μέσα στα κάστρα διαμορφωμένα δωμάτια δίκην μουσείων με τα ευρήματα. Μπαίνεις πιο πολύ στο κλίμα του χώρου!













Μικρογραφία όλου του χώρου:



Το κάστρο Χλεμούτσι (ή αλλιώς Clermont) χτίστηκε στα 1220-1223 και αποτέλεσε το ισχυρότερο φρούριο του φράγκικου πριγκηπάτου της Αχαίας

Το πρόγραμμα περιελάμβανε και το μοναστήρι Βλαχερνών, αλλά χάσαμε την στροφή και βαρεθήκαμε να γυρίσουμε πίσω... δεν πειράζει άλλη φορά. Εϊχα πλέον εξοικειωθεί με το ότι το πρόγραμμα δεν πρόκειται να βγει 100% όπως το είχα σχεδιάσει. Επιστροφή παραλία, φαγητό, μπανάκι, μαζεμα σκηνής και βουρ για το 2ο προορισμό κάμπινγκ. Παραλία Ζαχάρως. Αυτός ο ατελείωτος Κυπαρισσιακός κόλπος θα μείνει στην καρδιά μου και σίγουρα θα τον επισκεφτώ ξανά!

Φτάνοντας αργά το απόγευμα της Παρασκευής, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε. Μια παρέα 3 ζευγαριών γύρω στ 40-50 γύρω από ένα τροχόσπιτο, με το που με βλέπουν σταματημένη και αρματωμένη σαν τον ρόμποκοπ να ψάχνω που να στήσω ήρθαν κοντά μου. Με καλωσόρισαν στην παρέα τους, και με βοήθησαν να επιλέξω σημείο και να στήσω. Το στήσιμο έγινε στο άψε σβήσε αφού είμασταν τόσα άτομα... εγώ δεν έκανα σχεδόν τίποτα! Επίσης τα παιδιά είχαν και τσουγκράνα και καθάρισαν το χώρο που θα έστηνα ενώ ο Γιώργος πήρε και μια χατζάρα και σαν τον νίντζα έκοβε διάφορα κλαδάκια για να μην τρυπήσουν την σκηνή μου... με υποχρέωσαν και με κατασυγκίνησαν από την 1η στιγμή της γνωριμίας μας. Τα καλά είχαν ήδη αρχίσει, χωρίς καν να το ξέρω!







Στην παρέα προστέθηκε και 4ο ζευγάρι... ο Κώστας με τη Θεώνη. Απίθανο δίδυμο... λεπτομέρειες αργότερα!



Αφού έστησα, ή μάλλον στήσαμε, πρόλαβα και να βουτήξω με θέα το ηλιοβασίλεμα... εκεί πλέον βεβαιωθηκα... το ταξίδι που είχα ονειρευτεί είχε μόλις αρχίσει. Ενας τόπος παραδεισένιος, με αμμόλοφους, τεράστια πεύκα και τον ήλιο να βουτάει στην ίδια θάλασσα που πλατσούριζα! Τελικά το ομορφότερα ηλιοβασιλέματα είναι σε δυτικές παραλίες!















Πιο πέρα (κανα 15λεπτο περπάτημα στην άμμο) είχε οργανωμένες καντίνες. Ευκαιρία για φαγητό!
Κρινάκια της άμμου. Πανέμορφα και πανευαίσθητα. Μην ξεριζώσετε ποτέ κανένα. Οποιο ξεριζώνεται δεν ξαναβγαίνει...





Στην επιστροφή στη σκηνή για ύπνο, η Νόρα (γυναίκα του Γιώργου) μου φώναξε καληνύχτα από το τροχόσπιτο, για να βεβαιωθεί ότι έχω φτάσει ασφαλής στη σκηνή! Και κάθε βράδυ είχαν το νου τους με μεγάλη διακριτικότητα για το ότι είχα επιστρέψει ασφαλής.



Την επόμενη μέρα υποτίθεται θα πήγαινα αρχαία Ολυμπία και δάσος Φολόης. Αμ δε! Ο τόπος με μάγεψε και με κράτησε όλη μέρα εκεί να αράζω και να τον απολαμβάνω. Το μεσημέρι, τα παιδιά μου έκαναν το τραπέζι στο τροχόσπιτο με μαριδούλα και μινι-γαριδούλες φρεσκότατα που είχαν ψαρέψει οι ίδιοι από τον Καιάφα! Σαλάτα από τον μπαξέ του Πάνου και της Ντίνας που έμεναν πλέον μόνιμα σε διπλανό χωριό και έρχονταν που και που με τη σκηνή τους στην παραλία για να κάνουν τα μπάνια τους. Ολα υπέρ νόστιμα!

Η ανατολή μυρίζοντας πεύκο:


Ολα τα απαραίτητα για το πρωινό μπανάκι:



Ετσι το Σάββατο πέρασε πολύ ανέμελα. Ξεκουράστηκα και γέμισα μπαταρίες για την επόμενη μέρα που είχα μεγάλη διαδρομή...

Η επόμενη μέρα ήταν όλα λεφτά από θέμα διαδρομής! Εϊπαμε είχαν ήδη αρχίσει τα καλύτερα!

Ξύπνημα στις 7 το πρωί πολύ ευχάριστα! Πρωινό, ντύσιμο και βουρ για αρχαία Ολυμπία.

Πέρασμα Αλφειού:





Στο χωριό Φλόκας βρίσκεται το νέο θέατρο της Ολυμπίας που γίνονται διάφορες εκδηλώσεις:






Πραγματικά υπέροχη ακουστική. Οπως ανέβαινα τα σκαλοπάτια με τις μπότες άκουγα τα πατήματα μου στέρεο!


Φτάνοντας στην αρχαία Ολυμπία πάρκαρα ακριβώς δίπλα από το κιόσκι εισιτηρίων. Ο τύπος μέσα με το που με είδε ενθουσιάστηκε. Μου έπιασε τη συζήτηση, παλιός μηχανόβιος μου είπε, ειχε κανει κι ο ίδιος πολλά ταξίδια. Δεν θυμάμαι τι μηχανή μου είπε ότι είχε τότε... Το εισιτήριο για τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσειο 9 ευρώ. Τα άξιζε!


Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, μια γωνιά δροσιάς:



Ο χώρος όλος προκαλούσε ένα δέος. Εξάλλου δεν είναι τυχαίος... ενεργειακό κέντρο και το αισθάνεσαι άμεσα.
Το γυμνάσιο:




Η παλαίστρα:












Βωμός του Διός:


Το αρχαίο στάδιο:

Σειρά είχε το μουσείο. Δυστυχώς λόγω πίεσης χρόνου το γύρισα λίγο πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα.

Κράνη και επιγονατίδες της εποχής:





Το αριστούργημα της πλαστικής του 5ου αι. π.Χ., το άγαλμα της Νίκης του Παιωνίου, αφιέρωμα των Ναυπακτίων και των Μεσσηνίων στον Δία σε ανάμνηση της νίκης τους κατά των Λακεδαιμονίων το 421 π.Χ.



Το περίφημο άγαλμα του Ερμή, έργο μοναδικό του γλύπτη Πραξιτέλη, του 4ου αι. π.Χ., που απεικονίζει το θεό να μεταφέρει τον Διόνυσο νήπιο στις τροφούς του στη Βοιωτία, από παριανό μάρμαρο τέλειας στίλβωσης.







Στο δρόμο προς Φολόη:





Αργότερα κατάλαβα πως σε όλη την περιοχή (Αρκαδία, Μεσσηνία, Ηλεία) είχαν δοθεί πολλές μάχες για την απελευθέρωση του έθνους και σε κάθε χωριό ή ακόμα και στη μέση του πουθενά υπάρχουν μνημεία τιμής για όσους έδωσαν τη ζωή τους υπέρ της πατρίδος. Περίεργο συναίσθημα...



Φτάνοντας Φολόη χάρηκα. Είπα ωραία, ευκαιρία για περπάτημα στο δάσος και γύρους με το μηχανάκι... αμ δε! Με το που σταμάτησα για να βγάλω φωτό, πριν καν κατέβω από το μηχανάκι μπροστά από το κράνος μου σμήνη από μικρά μικρά μυγάκια που με πλησίαζαν ασφυκτικά με περίεργες, αργές κυκλικές κινήσεις... ούτε έβγαλα το κράνος, ούτε καν το άνοιξα. Για την ακρίβεια είχα σφιχτά κλείσει το στόμα μου γιατί φοβόμουν μην μπουν κάτω από το κράνος. Είπα θα πάω πιο πέρα... και πιο πέρα τα ίδια! Εμαθα αργότερα από τους κατοίκους της περιοχής ότι το καλοκαίρι δεν είναι κατάλληλη εποχή να επισκεφτεί κανείς το δάσος γιατι είναι γεμάτο από αυτά τα μυγάκια (που οι ίδιοι ονομάζουν "κουνουπάκι") και δεν μπορείς να σταθείς.... κρίμα!






Επόμενη στάση: Δίβρη-Λαμπεία. Η διαδρομή είχε γίνει άκρως ενδιαφέρουσα και η θέα γέμιζε το μάτι και το νου!






Ο δρόμος άδειος από αμάξια. Η Λαμπεία ένα πανέμορφο πετρόκτιστο γραφικότατο χωριουδάκι με πηγές δροσιάς στην είσοδο και έξοδό του. Δυστυχώς όμως πολύ μικρό. Μέχρι να σκεφτώ να σταματήσω για να βγάλω φωτό είχα ήδη περάσει! Ετσι δεν έχω καμία από το χωριουδάκι αυτό... την επόμενη φορά!
Συνέχισα για τη μονή άνω Δίβρης. Εχασα όμως το δρόμο και συνέχισα προς το βουνό. Ευτυχώς βρήκα μια οικογένεια τριών γυναικών (μάνα και 2 κόρες) που κάτι μάζευαν από το βουνό. Σταμάτησα, ρώτησα και γύρισα πίσω καθώς είχα χάσει μια στροφή.

Τι κάνει πρα πρα κάτω από ένα έλατο?


Η μονή από μακριά, πνιγμένη στο πράσινο:





Η είσοδος ήταν κλειστή. Χτύπησα μια φορά αλλά δεν άνοιξε κανείς... ψιλοενοχλήθηκα από το γεγονός. Ηταν μεσημέρι όμως και δεν επέμεινα. Εφυγα.



Ο δρόμος το ίδιο ενδιαφέρον. Το ίδιο και η θέα να παίζει με το μυαλό μου σχηματίζοντας αγωγούς!



Επόμενη στάση: Ψωφίδα





Η αρχαία Ψωφίδα είναι κάτι λείψανα αρχαίων τειχών. Δεν έβγαλα φωτό. Συνέχισα το δρόμο μου προς τεχνητή λίμνη Λάδωνα μέσω Κοντοβάζαινας. Εκανα όμως ένα τραγικό λάθος... δεν είχα το μυαλό μου στη βενζίνα... και όταν κατάλαβα ότι πρέπει να ξαναφουλάρω ήταν πλέον αργά. Είχα ήδη μπει στους στενούς δρόμους γεμάτους στροφιλίκια προς Κοντοβάζαινα και από εκεί και για αρκετά χλμ ακόμα δεν υπήρχε βενζινάδικο σύμφωνα με τον χάρτη. Η διαδρομή εξαιρετική αλλά το άγχος της βενζίνης δεν με άφησε να την ευχαριστηθώ. Με το που έπιανα κατηφόρα συμπλεκτάριζα για να γλυτώσω χλμ... έβγαλα τουλάχιστον 40 χλμ συμπλεκταριστά. Ψιλοζαλίστηκα στο τέλος. Αλλη φορά θα είχα πιο πολύ το νου μου στη βενζίνη για να μην την ξαναπάθω!

Φιδίσια η διαδρομή! Φιδίσια και η λίμνη Λάδωνα... αλλά αυτά μετά!


Το βουνό κι εγώ! Μέχρι και τη λίμνη Λάδωνα δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο. Μόνο πράσινο! Η απόλυτη ψυχοθεραπεία!





Κάπου εδώ μου ταιριάζει απόλυτα κάτι που πρόσφατα υπέπεσε στα μάτια μου... θα μου επιτρέψετε όσο γραφικό κι αν ακούγεται...

του Νικηφόρου Βρεττάκου:


από τα Ποιήματα γιὰ τὸ ἴδιο βουνό

Ι
Ὄχι ἀκόμη, δὲν ᾖρθα νὰ σὲ ἀπο-
χαιρετήσω ἀδελφέ, ποὺ σὲ ἀνέβηκα
πρώτη φορὰ ὅταν ἤμουν φῶς
σ᾿ ἕνα μίσχο. Οἱ περσότεροι
στίχοι μου εἶναι κτίσματα
πάνω σου. Κι ἂν ὁ λόγος μου
γίνονταν Λόγος, θὰ μέναμε ὄρθιοι
τότε κ᾿ οἱ δυὸ σὰν πέτρες
παράλληλες. Ὅμως μέσα
στὸ ἀνάστατο δάσος τοῦ κόσμου
σήμερα ὁ Λόγος δύσκολα
ἀκούγεται. Ἀλλὰ τὰ παιδιὰ
τὸ ξέρω πὼς μέσ᾿ ἀπὸ τὰ
βιβλία μου αὔριο θὰ μαζεύουν
λουλούδια καὶ πὼς θὰ μιλοῦν
γιὰ τὸ θαῦμα - ζωή, κοιτώντας
τὸν κόσμο μέσ᾿ ἀπ᾿ τοὺς στίχους μου.

ΙΙ
Σὲ ἀνέβαινα, σὲ κατέβαινα, οὐρανὸ
φορτωμένος γιὰ τὶς ἀνάγκες μου.
Οἱ λέξεις μου, κάλυκες, ἔπρεπε
νὰ γιομίζουν μὲ φῶς. Οἱ στίχοι μου
γλάστρες στοῦ Θεοῦ τὸ παράθυρο.

ΙΙΙ
Ὅταν ᾖρθα στὸν κόσμο κ᾿ εἶδα
τὸν ἥλιο, εἶπα: Θὰ πρέπει κάτι
ν᾿ ἀφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Καὶ τὸ βρῆκα ἀρκετό. Ν᾿ ἀνεβῶ
στὴν κορφή σου, νὰ πετάξω
στὴ γῆς ἕνα λουλοῦδι.

IV
Εἶδα τὸν κεραυνό, τὸ φιδίσιο του
τίναγμα. Ταλαντεύονταν λάμποντας
ἀπὸ κάτω ὡς ἀπάνω τὴν κορφή σου,
μετέωρος. Κ᾿ ἡ σκέψη μου ἔπαιξε
μὲς τὸ κρανίο μου σὰν ἀστραπή:
Πηδώντας στὸ πρῶτο του, ν᾿ ἀνεβῶ
ἕνα - ἕνα, ἀπὸ κάτω ὡς ἀπάνω
τὰ λοξὰ σκαλοπάτια του.

V
Ἡ οὐράνια δαντέλα,
ἡ σχεδὸν κυματίζουσα,
τῶν γραμμῶν σου, θαρρεῖς
ὅταν δύει ὁ ἥλιος
καὶ γιομίζει ἀγγέλους.

Προχωροῦν, ἀνεβαίνουν
ἀπ᾿ τὶς δυὸ παρυφὲς
στὴ μεγάλη κορφή σου.

Συγκεντρώνονται πάνω της
σὰν μιὰ χορωδία.

Ὅσο ποὺ τέλος,
κάποιος ἀπ᾿ ὅλους
ἁπλώνει τὸ χέρι
κι ἀνάβει τὸν ἕσπερο.

VI
Ἐδῶ πάνω εἶναι ὁ θάνατος ἄγνωστος
ἔλεγα κ᾿ ἔγραφα κάποτε. Κ᾿ ἦταν
ἀλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τὰ περάσματα ἔκλειναν.
Ὁ κρύος ἀέρας κ᾿ οἱ σκιὲς
τῆς νυχτὸς δὲν ἔβρισκαν
δίοδο.

………Συναντιόνταν
τὸ ἔξω καὶ τὸ μέσα μου φῶς
κι ἁπλωνόταν δίχως ὅρια γύρω μου.

VII
Ἤμουν δέκα χρονῶν ὅταν χάραξα
μ᾿ ἕνα σουγιᾶ σὲ μιὰ πλάκα σου
τ᾿ ὄνομά μου, μόλις βγαίνει νὰ τὸ
συλλαβίζει ὁ ἥλιος. Ἦταν τότε
ποὺ ἀκόμη εἶχα «ἐγώ» μὰ ποὺ
ἀργότερα τό ῾σβησα, καθὼς
ἡ βροχὴ ἀπ᾿ τὴν πλάκα σου
τ᾿ ὄνομά μου.
………………Τ᾿ ὄνομά μου
ἡ φωνὴ ἑνὸς ἀηδονιοῦ
ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὸ δάσος
χωρὶς τ᾿ ὄνομά μου.
Μοῦ ἀρκεῖ νὰ γνωρίζω ὅτι
στάζει Θεὸ στὶς ψυχὲς
τῶν παιδιῶν ἡ λάμψη τῶν λέξεων.

VIII
Ὑποσχόμουν στὸ ἕνα ποὺ ἦταν ὅλα.
Χαμογελοῦσα στὸ ἕνα ποὺ ἦταν ὅλα.
Δὲν ἤσουν τὸ ἕνα, καλό μου βουνό.
Σὲ ἔκαμα πρόσωπο, σὲ εἶδα λαὸ
καὶ σὲ εἶδα πλανήτη. Κ᾿ ἔκαμα
ἕνα ὄμορφο ὄνειρο: Νὰ μεταβάλω
μ᾿ αὐτὸ τὸ χαμόγελο πάνω σου
σὲ κρόσια ἥλιου ὅλα τὰ σύννεφα,
σὲ φώσφορο εἰρήνης μιὰ καταιγίδα.

IX
Εἶχα ἀνάγκη νὰ ὑπάρχεις. Νὰ βρῶ
ν᾿ ἀκουμπήσω κάπου τὴ λύπη μου.
Σὲ καιροὺς ὅπου ὅλα, πρόσωπα,
αἰσθήματα, ἰδέες, ἦταν ρευστά,
χρειαζόμουν μιὰ πέτρα στερεὴ
ν᾿ ἀκουμπῶ τὸ χαρτί μου.
Μὴν ἀποσύρεις τὴν πέτρα σου,
Κύριε, καὶ μείνουν τὰ χέρια μου
στὸ κενό. Ἔχω ἀκόμη νὰ γράψω.

X
Παλεύοντας διάσχισα ἀνέμους
πολλούς, ποὺ βρίσκαν τὸ στῆθος μου
ἀνοιχτὸ καὶ μὲ πάγωναν. Ὑδρορροὲς
κεραυνῶν τὸ μέτωπό μου, φαγώθηκε,
ἔτσι ποὺ τώρα νὰ στεκόμαστε
ὁ ἕνας μας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο,
σὰν δυὸ ἀδελφὰ γκρίζα
πετρώματα.
……………..Ἡ γαλήνη σου
ὅμως καὶ ἡ γαλήνη μου πάντοτε.
Καθισμένος στὰ πόδια σου,
γιομάτος πληγές, μακαρίζω
τὴν ὕπαρξη.
…………….Ἡ μοῖρα
μοῦ ἐπέτρεψε ἀπ᾿ ὅλον τὸν μέγα
πλοῦτο ποὺ ὑμνῶ, νὰ ἔχω
κ᾿ ἐγὼ στὸ σύμπαν μιὰ πέτρα.

XI
Πολὺ τὸ προσπάθησαν οἱ ἄσχημοι
τοῦτοι καιροί, ἀλλὰ τέλος
δὲν μοῦ ρήμαξαν τὴν ψυχὴ
γιὰ νὰ μείνει ἐδῶ, νὰ στέκεται
δίπλα σου, νὰ σὲ ντύνει,
σὲ ὧρες χαρμόσυνων ἡμερῶν,
ἀγγελμάτων.
………………Θά ῾ναι τὸ γιορ-
τινό σου πουκάμισο.

XII
Θέλω νὰ ὑφάνω, ν᾿ ἀποδώσω μὲ λέξεις
τὸ ρυθμὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ χτυπάει
στὰ χαλίκια κάτω ἀπ᾿ τὶς φτέρες σου.
Ν᾿ ἀκούγεται ὅμοια κ᾿ ἡ ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τὴ λέξη, μέσα
στοὺς στίχους μου, νὰ ρέει
συνεχῶς, καθαρά, τρυφερά,
(ἀπὸ δῶ οὐρανὸς κι ἀπὸ κεῖ οὐρανός)
μουσικὴ δωματίου μέσα στὸ χρόνο.

XIII
Μὲ τὶς λέξεις σου μίλησα τῶν τσοπάνηδων
ποὺ τὶς φύλαξα στὸ αἷμα μου. Ἦταν
γυμνὲς καὶ τοὺς φόρεσε ἔνδυμα
νὰ ταιριάζουν στὴν ὁμιλία μου
μὲ τὸν κόσμο - μὲ τὰ ζῶντα καὶ μή,
ποὺ ὅλα μαζὶ σχηματίζουνε ἕναν
ποταμὸ ὀμορφιᾶς, ποὺ ἐδῶ ἀκριβῶς,
στοὺς δυό μας ἀνάμεσα καὶ γύρω ἀπὸ μᾶς,
στὸ χῶρο τῆς γῆς, τέμνει τὴν ἄβυσσο.

XIV
Τὸ ξέρω ὅτι ἤσουν καὶ πρὶν
γεννηθῶ. Τὸ ὕψος σου
πάντως βγῆκε ἀπὸ μέσα μου.

Λίμνη Λάδωνα! Η πρώτη φιδίσια λίμνη που βλέπω! Να "έρπει" ανάμεσα στα βουνά!






Τρώγοντας παγωτό στην (μάλλον) μοναδική καφετέρια και χαζεύοντας:





















Αποχαιρετώντας τη Λίμνη ήθελα να πάω στο κάστρο Ακοβας κοντά στο χωριό Βυζίκι. Η βενζίνη όμως δεν θα με έφτανε. Οπότε κατέβηκα πρώτα μέχρι το χωριό Σταυροδρόμι (κάνοντας από μέσα μου ευχές να προλάβω να φτάσω στο βενζινάδικο) και αφού φούλαρα ξαναανέβηκα πάνω να ψάξω για το κάστρο. Στην πλατεία του χωριού σταμάτησα να ρωτήσω σε μια καφετέρια. Μια παρέα κοριτσιών με κοιτούσαν και ψιλογελούσαν (οκ... έμοιαζα με το ρόμποκοπ) και η παρέα των αγοριών στο μπαρ ψιθύριζαν... ρώτησα πως να πάω στο κάστρο για να πάρω την απάντηση:
"τι πας να κάνεις εκεί πάνω... 2 πέτρες είναι".
Καλά... έγνεψα... μπορείς να μου πεις πως να πάω?

Διαφωνούσαν ακόμα και μεταξύ τους για το πως να πάω και οι οδηγίες τους κάθε άλλο παρά σαφείς. Δε βαριέσαι... ξεκίνησα και θα ξαναρωτούσα. Ανέβηκα το χωριό το οποίο ήταν αρκετά πυκνά χτισμένο σε λόφο, με το ζόρι έπαιρνα τις στροφές. Από τα περισσότερα δρομάκια που πέρασα δεν χωρούσε αμάξι. Πήγαινα εντελώς τυχαία αφού έμοιαζε με λαβύρινθο... χωρίς να ξέρω τι και πως μέχρι που έπιασα και ανέβηκα ένα πολύ στενό δρομάκι πλάι από ένα σπίτι. Εντάξει σκέφτηκα αυτό θα με βγάλει στη κορυφή κι από εκεί θα ξεκινάει ο χωματόδρομος για το κάστρο... ο δρόμος όμως έβγαζε σε κλειστή στροφή στην πίσω αυλή του σπιτιού! Οπου είχε 2-3 σκαλοπάτια, τα οποία πράγματι έβγαζαν σε χωματόδρομο. Τα έχασα... σταμάτησα. Είχε αρκετή κλίση το έδαφος. Με το ζόρι έφτασα κάτω και ακινητοποίησα τη μηχανή. Να ξεκινήσω να σκαρφαλώσω τα σκαλοπάτια με τέτοια κλίση? Ηταν σίγουρη και επώδυνη πτώση στο μπετό. Κατηφόρισα με τα πόδια και σταμάτησα μπροστά από το σπίτι που πέρασα. Στην πόρτα 2 γυναίκες να με κοιτάνε διστακτικά.

-Υπάρχει κάποιος άντρας στο σπίτι να με βοηθήσει να γυρίσουμε τη μηχανή? Ρώτησα...
-Ναι! Περίμενε λίγο, ντύνεται! Σε ακούσαμε που ερχόσουν και σκεφτήκαμε ότι θα βρεις το αδιέξοδο αλλά δε σε προλάβαμε... έπεσες?
-Οχι μια χαρά είμαι, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω μόνη τη μηχανή, είναι πολύ στενά και πολύ ανηφορικά.

Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε βγει και ο άντρας του σπιτιου, ο Μιχάλης.
-Εχω κι εγώ μηχανή. Μου είπε και ήρθε μέχρι πάνω.
Μετά ήρθε και ο πατέρας του και όλη η οικογένεια.
Με τον Μιχάλη σκεφτόμασταν τι να κάνουμε... πως θα τη γυρίζαμε? Δεν είχε αρκετό χώρο.
Πριν καν πλησιάσει ο πατέρας του μας φωνάζει...

-Μην τη γυρίσετε... ανεβάστε την από τα σκαλοπάτια.

Τον κοιτούσαμε και οι δύο...

- Κρος δεν είναι? Ανεβαίνει μόνο του! Ξαναείπε ο πατέρας του... και κάμποση ώρα αργότερα επαληθεύτηκε πλήρως.
Μηχανόβιος στο αίμα και ο πατέρας. Ηξερε πολύ καλά!




Πριν όμως κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση, η μητέρα του Μιχάλη ανέλαβε πρωτοβουλία και έδειξε όλο το μεγαλείο της ελληνικής φιλοξενίας:
-αφήστε τη μηχανή, θα τη βγάλετε αργότερα. Ελα να πιεις ένα νερό, έναν χυμό, είσαι λαχανιασμένη κορίτσι μου.

Με έβαλαν σπίτι τους, με κέρασαν, μου συστήθηκαν και συζητήσαμε και για το ταξίδι μου! Ειλικρινά μια υπέροχη οικογένεια βρέθηκε στην πιο κατάλληλη στιγμή μιας κουραστικής μέρας. Ο Μιχάλης λοιπόν, μαθηματικός (αν θυμάμαι καλά) σε σχολείο εδώ στην Αθήνα, πήγε με τη γυναίκα του τη Σταυρούλα και τα 2 τους αγόρια στο χωριό για το καλοκαίρι. Η μητέρα του ευγενέστατη, φιλόξενη και καλόκαρδη. Ο πατέρας... απλά αστέρι.
"Εγώ στο επάγγελμα είμαι ποιμένας" μου είπε... αλλά το μυαλό του ξουράφι!
Στο σπίτι ήταν και η αδερφή του, γεωλόγος που πλέον απογοητευμένη από την κατάσταση στην Ελλάδα σκεφτεται έντονα να φύγει στο εξωτερικό. Συζητήσαμε λίγο και έβλεπα τη μητέρα της να συννεφιάζει στη σκέψη ότι θα φύγει μακριά.
Δεν κάθησα πολύ γιατι η ώρα ήταν περασμένη και ήθελα να προλάβω να γυρίσω πριν νυχτώσει. Τον χυμό όμως τον ήπια όλον! Τον χρειαζόμουν!
Σηκωθήκαμε ο Μιχάλης, ο πατέρας του κι εγω και ανεβάσαμε και οι τρεις τη μηχανή.
Ο Μιχάλης ήταν από δεξιά και κρατούσε το γκάζι, εγώ από τα αριστερά κρατούσα το συμπλέκτη και ο πατέρας από πίσω κρατούσε το φτερό για να μη μας πάρει η κατηφόρα. Κανένας δεν ήταν καβάλα στο μηχανάκι και όντως το xr ανέβηκε τα σκαλοπάτια μόνο του! Δίκιο είχε ο πατέρας! Ο οποίος μου έδωσε σαφέστατες και αναλυτικότατες οδηγίες για το πως θα φτάσω στο κάστρο αλλά και πως θα επιστρέψω.
Και η μητέρα με το άγχος κάθε μάνας μου είπε, "γύρνα από εδώ μετά να πιούμε και καφεδάκι".
Δυστυχώς της εξήγησα ότι η ώρα ήταν ήδη περασμένη και θα με έπιανε νύχτα... δεν είχα χρόνο για άλλη στάση.
Ο Μιχάλης με την προτροπή της μητέρας του μου έδωσε και το τηλέφωνό του, σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι στο δρόμο προς το κάστρο να τους πάρω τηλέφωνο να έρθουν!

Εντάξει... είχα μείνει πραγματικά! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό ποτέ! Μια πραγματικά υπέροχη οικογένεια! Να τους έχει πάντα ο Θεός/ η τύχη/ η μοίρα/ η ζωή γενικότερα καλά! Δυστυχως ήμουν κουρασμένη εκείνη την ώρα και δεν μου έκοψε να τους βγάλω έτσι οικογενειακά όπως καθόμασταν μια φωτογραφία. Βλακεία μου!



Πηγαίνοντας λοιπόν προς το κάστρο έχει ένα πλάτωμα με υπέροχη θέα στα τριγύρω βουνά και από κάτω ένα μοναστηρι/εκκλησία. Το μοναστήρι είναι άδειο. Και ο μοναδικός μοναχός που υπήρχε βρίσκεται σε τάφο στην αυλή.




Τον δρόμο για το κάστρο, ενώ είχα φτάσει στο πλάτωμα (για το οποίο μου είχε μιλήσει ο πατέρας του Μιχάλη) δεν τον βρήκα. Αλλά γυρνώντας πίσω είδα τις πέτρες:




Μιας και δεν είχα βρει το δρόμο αποφάσισα να ανέβω με τα πόδια σκαρφαλώνοντας στο βουνό. Οταν έφτασα στο κάστρο είδα από την άλλη μεριά ότι είχε έναν δρόμο. Τον ακολούθησα με τα πόδια να δω που θα με βγάλει. Λογικά θα ήταν σε κάποια στροφή που δεν θα είχα δει. Και όντως έτσι ήταν. Πήρα λοιπόν ξανά το μηχανάκι και ανέβηκα αυτή τη φορά με το xr! Επιτέλους! Είχα φτάσει!

Η επιστροφή ήταν εύκολη. Και έιχα χρόνο και για λίγες φωτό ακόμα στο δρόμο!

Γέφυρα Λάδωνα (η νέα και η παλιά στο βαθος):









Γέφυρα Ερύμανθου:





Επέστρεψα στο κάμπινγκ πριν το ηλιοβασίλεμα και δεν έβλεπα την ώρα να πάω παραλία. Αλλά με φώναξαν η Νόρα και ο Γιώργος. Εφευγαν εκείνην την ώρα για το σπίτι του Κώστα και της Θεώνης. Μας είχαν καλέσει για βραδινό σπίτι τους (5 λεπτά δρόμος με το μηχανάκι) και είχαν πει να πάω κι εγώ. Πώς θα μπορούσα να αρνηθώ? Αλλά ήμουν ιδρωμένη και κουρασμένη από το δρόμο... Ζήτησα παράταση 1 ωρίτσα να κάνω μια βουτιά. Στην επιστροφή από τη βουτιά είχα 2η πρόταση από τη διπλανή παρέα για βραδινό και ουζάκια στην καντίνα... δυστυχώς δεν γινόταν και τα 2 και είχα ήδη δώσει το λόγο μου ότι θα πάω στο σπίτι του Κώστα... τα παιδιά κατάλαβαν και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο βράδυ.

Ντύθηκα και πήγα στο σπίτι του Κώστα. Ενας τύπος αριστοφανικός. Με απύθμενο χιούμορ. Και η γυναίκα του μια πραγματική κυρία. Μου έδειξαν το σπίτι, με τάισαν, συζήσαμε για διάφορα μη συνηθισμένα θέματα και αργότερα ο Κώστας έπιασε την κιθάρα και μας τραγούδησε. Μια πολύ όμορφη βραδιά.
Μες στις διάφορες πλάκες και αστεία ο Κώστας γύρισε σοβαρότατος και μου είπε:
-Το άλλο σου μισό θα είναι το ακριβώς αντίθετο από εσένα... να το θυμάσαι αυτό!
Σάστισα λίγο... η σκέψη και μόνο με τρόμαξε... θα πλακωθούμε στο ξύλο αν είναι έτσι σκέφτηκα...
Ομως οντως, αυτό ήταν ο Κώστας και η Θεώνη και συμβίωναν τόσα χρόνια τόσο καλά, μόνιμα πλέον εκεί κάτω, περνώντας άπειρο χρόνο απλά ο ένας με τον άλλον.



Ο Κώστας σε μια από τις διάφορες πλάκες που μας έκανε. Γυρνώντας από την παραλία ένα μεσημέρι είχε φορέσει τα ρούχα της γυναίκας του και είχε αντιγράψει ακριβώς και το περπάτημα της! Η γυναικα του κάθε φορά μας ζητούσε συγνώμη για αυτά που θα ακούσουμε. Ο τύπος ήταν όντως αριστοφανικός. Και τέλειος για παρέα! Να είναι πάντα καλά!

Στο περίπου η διαδρομή που έκανα εκείνη τη μέρα εδώ!

Επόμενη μέρα άραγμα και χαλάρωση στην παραλία και το απογευματάκι βόλτα χαλαρή στην τριγύρω περιοχή.

Λουτρά Καιάφα:



Βόλτα γύρω γύρω από τη λίμνη Καιάφα. Το ξέρατε ότι στη λίμνη κάνουν και jet-ski?
Η λίμνη του Καϊάφα, που δέχεται τα άφθονα νερά του Λαπίθα και συνδέεται με τη θάλασσα, πήρε το όνομα της από τον δικαστή του Χριστού γιατί, λέει, στην παραθαλάσσια περιοχή της, εξόκειλε η Λέμβος του Καϊάφα, όταν μετά τη Δίκη, ταξιδεύοντας, συνάντησε σφοδρή θαλασσοταραχή.















Σε όλον το Κυπαρισσιακό κόλπο χωρίζει τους πευκοαμμόλοφους με το δρόμο μια σιδηροδρομική γραμμή, πλέον σε αχρηστία. Σε κάθε περιοχή/παραλία υπήρχε και στάση και ένας παλιός σιδηροδρομικός σταθμός. Μιας και πλέον δεν περνάνε τρένα... είπα να κάνω αναπαραγωγή της σκηνής από τη σειρά "παρά πέντε" όπου οι πέντε ήρωες είναι δεμένοι στις ράγες του τρένου... βασικά όμως έκανα ηλιοθεραπεία!






Ενας παλιός πύργος όπου βρήκε καταφύγιο ένα δέντρο:






Κάπου εκεί βολτάροντας είδα μια καφέ πινακίδα που να λέει προς αρχαία ακρόπολη. Ολη μέρα ήμουν ρηλάξ, οπότε είπα δεν πάω να κάνω και καμιά βόλτα της προκοπής? Ηταν τέλεια από άποψη θέας αλλά ο χωματόδρομος στο τέλος έντονα ανηφορικός ακατάλληλος για σορτσάκι και αθλητικά... τελικά τέλος καλό όλα καλά, αλλά την επόμενη φορά μποτούλες και επιγονατίδες για να μην τρεμοπαίζει το φυλλοκάρδι μου!












Το βράδυ ήμουν καλεσμένη από τα παιδιά των δίπλα σκηνών που μου είχαν πει την προηγούμενη μέρα για ουζάκια. Εκείνο το βράδυ θα εψήναν στις σκηνές τους. Τα παιδιά ήταν όλα καταγωγής από τα γύρω χωριά και είχαν διαμορφώσει το χώρο τους κατάλληλα για να μένουν 3 μήνες εκεί το καλοκαίρι. Με ξυλοκατασκευές, τραπέζια, κουζίνα, ψησταριές. Ολα τέλεια. Τα φαγητά νοστιμότατα και τα λαχανικά από τους μπαξέδες των οικογενειών τους! Αλλη μια υπέροχη μέρα τελείωσε με τον πιο ωραίο τρόπο!

Έκτη μέρα του ταξιδιού και ξύπνημα από πρωί γιατί η διαδρομή θα ήταν για άλλη μια φορά μεγάλη. Γενικά εφάρμοσα τον κανόνα του μια μερα χαλάρωση και άραγμα στην παραλία και μια μέρα λιώσιμο στους δρόμους και sightseeing. Ο κανόνας ήταν πετυχημένος από όλες τις απόψεις καθώς με κρατούσε σε εγρήγορση αλλά και ξεκούραστη ταυτόχρονα.

Η διαδρομή που είχα σχεδιάσει και τελικά έκανα ήταν αυτή!


Ξεκινώντας λοιπόν 1η στάση το χωριό Πλατιάνα και στον αρχαιολογικό του χώρο:








Το χωριό από ψηλά:



Η θέα πάντα πανοραμική:


















2η στάση το χωριό Αλιφείρα και ο αρχαιολογικός του χώρος. Εχασα βέβαια (και για άλλη μια φορά) την κανονική στροφή αλλά τελικά το βρήκα ακολουθώντας έναν μακρύ χωματόδρομο. Μια χαρά όλα!




























Και το χωριό Αλιφείρα:




Στην επιστροφή προς τον κεντρικό βρήκα μια ταμπέλα που έγραφε προς ΙΜ Σεπετού. Ευκαιρία για ταξιδάκι και μιας και δεν μου κάθησε η ι.Μ Δίβρης την προ-προηγούμενη μέρα δεν το σκέφτηκα και πολύ!


























Λίγες ινφο για τη μονή:

Ριζωμένο σε απόκρημνο βράχο σε απόσταση 15΄ από την Αλιφείρα, 56 χλμ. από τον Πύργο βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Σεπετιώτισσας. Ο βράχος στέκει πάνω από την όχθη του ποταμού Τρίτωνα (παραπόταμο του Αλφειού), κάτω από την βραχώδη πλευρά της Ακρόπολης της Αλιφείρας με τους Αρχαίους Ναούς της Αθηνάς, του Ασκληπιού κ.α. Το Μοναστήρι ιδρύθηκε το Μεσαίωνα (1150-1200 μ.χ.) επί Πατριαρχίας Ιωάννου Ι΄ του Καματηρού. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σεπετιώτισσας έχει φιλοτεχνηθεί απ' τον Ευαγγελιστή Λουκά. Μπορεί να την επισκεφθεί κανείς είτε ακολουθώντας τη διαδρομή από Ανδρίτσαινα, είτε από Αρχ. Ολυμπία και Δαφνούλα που είναι πιο δύσκολη αλλά και πιο εντυπωσιακή. Κτισμένη από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Πολλές απόψεις υπάρχουν για τη προέλευση της ονομασίας της Μονής. Σεπτός = ρηματικό επίθετο του σέβομαι, ή από το σλαβικό «sopot» = καταρράκτης -υπάρχει στους πρόποδες του Μοναστηριού- ή από το «σε πετώ» = «σε χαρίζω». Μεγάλη ήταν η συνεισφορά της Μονής στους πιστούς της περιοχής τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας και επίσης μεγάλη η προσφορά της στην Ελληνική Επανάσταση.

Συνέχεια προς το χωριό Ανδρίτσαινα. Αλλαγή τοπίου. Από εκεί που ήμουν μόνη μου μες στην ερημιά, ξαφνικά μπήκα σε ένα γραφικότατο χωριουδάκι φουλ στον κόσμο και στους τουρίστες. Ολες οι καφετεριες, όλα τα μαγαζιά γεμάτα με κόσμο. Κίνηση και βαβούρα. Ηθελα να κάνω μια στάση για κολατσιό αλλά δεν γούσταρα τόσο κόσμο, οπότε απλά έβγαλα φωτογραφίες και συνέχισα για το επόμενο χωριό, την Καρύταινα.


Η Ανδρίτσαινα:






















Πλησιάζοντας προς Καρύταινα, το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι το κάστρο της να δεσπόζει στην κορυφή του λόφου που είναι χτισμένη.



Το διάσημο πέρασμα του Αλφειού με το παλιό βυζαντινό ξωκλήσι από κάτω. Το έχω δει και ματαδεί σε τόσα ταξιδιωτικά, ήταν η σειρά μου τώρα να πατήσει και το xr σε αυτά τα χώματα!






















Είχε ήδη μεσημεριάσει για τα καλά και το στομάχι μου παραπονιόταν... κολατσιό? Μπα... έχω πολύ δρόμο ακόμα και δεν θα με κρατήσει. Κανονικο φαγητό στο εστιατόριο κάστρο στην Καρύταινα. Η θέα από το μπαλκονάκι του εστιατορίου:








Η Καρύταινα το άκρως αντίθετο από την Ανδρίτσαινα. Ελάχιστος κόσμος και ησυχία. Πιο γραφική και λαμβάνοντας υπόψιν και το ατού του κάστρου, πολύ καλύτερη από την Ανδρίτσαινα. Αφού έφαγα ξεκίνησα περασμένες 4 για το κάστρο με ντάλα ήλιο...











Πριν το κάστρο ανεβαίνοντας στα αριστερά ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι:

























Στην κορυφή, για πόσο ακόμα θα ανεμίζει?



Η Καρύταινα από το κάστρο της:




Βγαίνοντας από το κάστρο κάτι που δεν είχα δει μπαίνοντας... δεν ήξερα τι να κάνω.. να κλάψω ή να γελάσω...







Στην συνέχεια κι αφού είχα πλεον κατέβει από το κάστρο, είδα μια ταμπέλα προς εναν βυζαντινό ναό. Την ακολούθησα












Δυστυχώς ήταν κλειστή λόγω έργων. Ακόμα πιο λυπηρό ότι τα έργα δεν φαίνονταν ενεργά αλλά παρατημένα.

Φεύγοντας από Καρύταινα, πέρασα από Ελληνικό και μετά Στεμνίτσα. Γραφικότατη και η Στεμνίτσα! Η Θεώνη μου είχε συστήσει να επισκεφτώ το λαογραφικό της μουσείο. Ηταν όμως κλειστό.























Βγαίνοντας από τη Στεμνίτσα είχε μια ταμπέλα προς ΙΜ Ιωάννη Προδρόμου. Εμένα σκοπός μου αρχικά ήταν να επισκεφτώ την ΙΜ Φιλοσόφου που ήταν στην απέναντι πλευρά του Λούσιου ποταμού από αυτήν του Προδρόμου. Ομως χωρίς πάλι να το καλοσκεφτώ έστριψα εκεί! Ακολουθώντας έναν μακρύ χωματόδρομο είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως πάλι έκανα κάποιο λάθος... και εκεί που είχα σταθεί για να κοιτάξω ξανά το χάρτη γιατί ο χωματόδρομος άρχιζε να παίρνει κατηφορική κλίση, περνάει δίπλα μου ένα xr τρικάβαλο και μου κάνει νόημα με το χέρι του ο οδηγός "έλα-έλα"! Αυτό ήταν, ξεκίνησα και τον ακολούθησα... όσο μπορούσα γιατί πήγαινε σφαίρα!

Ο τύπος με οδήγησε στο μοναστηρι. Τουλάχιστον μέχρι εκεί που μπορούσες να φτάσεις με όχημα γιατί μετά ήταν ποδαράτο. Ηταν ένας Ιταλός με την κόρη του και τη γυναίκα του και ένα xr 600κάτι μοτάρντ!Απίστευτος τύπος, πολύ καλός οδηγός, μες το χαμόγελο και με μια πολύ όμορφη οικογένεια. Είχαν έρθει με το τροχόσπιτο Ελλάδα και πίσω είχαν το μηχανάκι σε τρέιλερ. Κάθε χρόνο έρχονται Ελλάδα για κανα μήνα. Εϊχαν ξανακάνει το δρόμο για το μοναστήρι αλλά ήταν μεσημέρι και ήταν κλειστά. Το μοναστήρι άνοιγε ξανά στις 5μιση το απόγευμα, ακριβώς την ώρα που τυχαία πήγα εγώ! Πηγαίνοντας με τα πόδια ώς το μοναστήρι πιάσαμε τη συζήτηση. Εμεναν κάπου στην Β.Ιταλια στα βουνά. Καθε μέρα για να πάει από το σπίτι του κάπου έπρεπε να οδηγεί σε χωματόδρομο. Οδηγούσε χρόνια. Μάλιστα κάποια στιγμή θα έπαιρνε μέρος και στο Paris-Dakar αλλά τραυματίστηκε σοβαρά μια βδομάδα πριν την έναρξη. Από τότε οδηγεί μόνο για την πάρτυ του.

Η Μονή:




















Ο Alessandro με την οικογένειά του:


Ο ίδιος με έβγαλε φωτογραφίες με την σούπερ μηχανή του. Περιμένω να μου τις στείλει με email. Σίγουρα θα είναι καλύτερες από τις δικιές μου. Τον έκοψα γνωστη και της φωτογραφίας!



Στη μονή οι μοναχοί μας είπαν ότι έχει και καφέ και μας έδειξαν το δρόμο προς ένα δωμάτιο. Εκεί εκτός από καφέ που μας έφεραν εκεινη την ώρα είχε και κουλουράκια. Είναι το πρώτο μοναστηρι που επισκέπτομαι το οποίο είναι πραγματικά ανοιχτό στον κόσμο. Μπορούσε να περιηγηθείς σε όλους τους χώρους και οι μοναχοί ήταν ευγενείς και ανοιχτοί και όχι κλειστοί και απόμακροι όπως είναι σε όλα τα όλα μοναστήρια που είναι ανοιχτά προς το κοινό μόνο για "τουριστικούς" λόγους.















Από την είσοδο του μοναστηριού υπήρχε μια ταμπέλα για ένα μονοπάτι που σε έβγαζε ποδαράτο μέσα από τον Λούσιο στην απέναντη ΙΜ Φιλοσόφου. Θα ήταν πολύ όμορφη διαδρομή. Δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος. Ισως κάποια άλλη φορά...


Στον αποχαιρετισμό τους έβγαλα μια φωτό πάνω στη μηχανή γιατί μου άρεσαν!




Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η ώρα ήταν πολύ περασμένη και δεν θα προλάβαινα να γυρίσω πριν βασιλέψει ο ήλιος... άρχισα να ανησυχώ μην με πιάσει η νύχτα στο δρόμο γιατί δεν είχε φωτα και το καντηλάκι του xr μου δεν με βοηθάει στις στροφές. Οπότε η οποιαδήποτε επόμενη στάση είχε απορριφθεί. Είχε αρχίσει ο δρόμος της επιστροφής αναγκαστικά.




Λίγες ινφο για τη Μονή:
Η Μονή του Προδρόμου είναι κτισμένη στη ρίζα ενός απότομου βράχου στην αριστερή πλευρά της χαράδρας του Λουσίου, κοντά στα πανέμορφα χωριά της Στεμνίτσας και της Δημητσάνας. Το τοπίο είναι επιβλητικό και θυμίζει Μετέωρα και Μέγα Σπήλαιο.
Ο ναός του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου είναι μονόκλιτη θολωτή βασιλική και κοσμείται με αξιόλογες αγιογραφίες. Τοιχογραφίες υπάρχουν και εκτός του ναού μαγνητίζοντας το βλέμμα κάθε επισκέπτη. Η μονή αυτή ως κοινόβιο μοναστήρι έγινε μάλλον στα μέσα του 16ου αι. αλλά από το 12ο αι. άκμαζαν στην περιοχή πολλά ασκητήρια με σπουδαιότερο αυτό του Τιμίου Προδρόμου. Επί τουρκοκρατίας (16ο αι.) τα ασκητήρια αυτά ενώθηκαν αποτελώντας τη Μονή. Από την αρχή της ίδρυσης έγινε σταυροπηγιακή.
Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή αποτέλεσε καταφύγιο και νοσοκομείο για τους αγωνιστές. Το 1834 η μονή διαλύθηκε λόγω ενός διατάγματος περί διάλυσης μονών, που έχουν κάτω από 7 μοναχούς. Το 1838 όμως έγινε ανασύσταση της μονής και γνώρισε μεγάλη ακμή υλική και πνευματική.
Σήμερα στη μονή λειτουργεί εργαστήριο ζωγραφικής και ραπτικής ιερών ενδυμάτων και υπάρχει μια αξιόλογη συλλογή 1000 περίπου βιβλίων. Η μονή του Προδρόμου, συνεχίζοντας τις παλιές παραδόσεις, αποτελεί θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής. Το πλήθος των επισκεπτών, που συρρέει κάθε χρόνο είναι τεράστιο, γιατί εκτός από την πνευματική ανάταση, που προσφέρει η μονή είναι κτισμένη σε ένα τοπίο απερίγραπτης ομορφιάς, πάνω σε επιβλητικούς βράχους, μέσα σε οργιώδη βλάστηση και από κάτω να ακούγεται το βουητό των νερών του ποταμού Λούσιου.

Στα επόμενα χωριά της διαδρομής σταμάτησα μόνο για φωτογραφίες. Καποια άλλη φορά μπορεί και να τα περπατήσω.

Δημητσάνα:





Λαγκάδια:









Επέστρεψα στη σκηνή μου μετά τις 9μιση το βράδυ. Είχα χάσει το ηλιοβασίλεμα και το βραδινό μου μπανάκι... ήμουν κομμάτια. Τα τελευταία χλμ κρατιόμουν με το ζόρι πάνω στη μηχανή και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ξάπλωνα. Την έπεσα σε ένα πανί που έστηνα έξω από τη σκηνή ακινητοποιημένη. Ηρθαν τα παιδιά από δίπλα και μου είπαν ότι στην καντίνα είχε ένα παρτάκι όπου θα παίζαν γνωστοί τους... δεν έπαιζε με τίποτα. Κάθησα ξαπλωμένη και κοιτούσα τα αστέρια. Επεσαν πολλά εκείνο το βράδυ. Ευκαιρία για ευχές!



Το επόμενο πρωί είχα ξεχάσει όλη τη κούραση και μου είχε μεινει η γλυκιά γεύση του οδοιπορικού και όλων όσων είχα δει και ζησει.
Μπανάκι με το πάσο μου και μετά το μεσημέρι τα μάζεψα και έφυγα για τον επόμενο προορισμό όπου θα έστηνα τη σκηνή μου. Λίγο πιο κάτω, στην Ελαία, για να είμαι πιο κοντά για τις επόμενες βόλτες μου.

Το χάραγμα:







Στην Ελαία οι ελεύθεροι campers ήταν περισσότεροι, που σημαίνει πιο πυκνά τοποθετημένες οι σκηνές, όχι τόση ησυχία και λίγο περισσότερη βρωμιά, αλλά όλα σε ανεκτά επίπεδα. Είχε και λάστιχα για νερό. Πολύ σημαντικό! Το βράδυ όμως λόγω ημέρας (15άυγουστου) είχε γλέντια στις γύρω σκηνές. Δεν μπορεσα να κοιμηθώ καλά, οπότε το πρόγραμμα για την επόμενη μέρα (που είχε αρκετό δρόμο) ακυρώθηκε. Δεν πειράζει είχα περιθώριο για λίγες μέρες καθυστέρηση, οπότε πήρα μία μέρα παράταση και κάθησα στην Ελαία να ρηλαξάρω όλη μέρα!
Το απογευματάκι πήγα μια μικρή βόλτα στη τριγύρω περιοχή από χωματόδρομους:







Και εκεί που έχω βγει άσφαλτο στον κεντρικό και ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω, βλέπω πάλι μια καφετιά ταμπέλα να λέει: προς αρχαιολογικό χώρο Περιστεριάς. Ε δεν ήθελα και πολύ. Ολη μέρα καθόμουν... ευκαιρία για βόλτα.
Ο αρχαιολογικός χώρος για κακή μου τύχη ήταν ανοιχτός μόνο 9-1 το μεσημέρι. Ηταν περασμένες 6 το απόγευμα.


Ετσι άρχισα να κοιτάω τριγύρω, και ακριβώς δίπλα μια άλλη ταμπέλα: προς φαράγγι-σταλλακτίτες.
Πολλαπλές σκέψεις... είναι μακρυά? Είναι κοντά? Είμαι μόνη μου... το μονοπάτι πως θα είναι? ερημιά? και πάει προς Δύση... τι να κάνω?
Κοίταξα την ώρα, έδωσα στον εαυτό μου περιθώριο ένα τέταρτο και μπήκα στο μονοπάτι. Αν σε ένα τεταρτο δεν είχα φτάσει κάπου, θα έπρεπε να γυρίσω πίσω για να μην πέσει το φως. Το μονοπάτι ξεκινούσε από το πλάι του αρχαιολογικού χώρου. Ημουν εγώ και η φύση. Κάποια στιγμή τα δέντρα υψώνονταν από πάνω μου και έκρυβαν το φως. Ηταν λίγο σκοτεινά. Ακουσα κάτι μέσα στις φυλλωσιές και κατευθείαν έπιασα μια πέτρα στα χέρια. Συνέχισα το δρομο μου κοιτώντας το ρολόι. Οπως κατηφόριζα συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει τα πάντα (πορτοφόλι, κλειδιά) πάνω στο μηχανάκι... τι να κάνω? να γυρίσω? μπα... συνέχισα και λίγο πριν περάσει το τέταρτο έφτασα εδώ:











Η είσοδος του φαραγγιού:



Προφανώς δεν θα έμπαινα... αλλά αν ποτέ στο μέλλον κανένας φυσιολάτρης οργανώσει καμιά εκδρομή με προορισμό αυτό το φαράγγι (του οποίου ούτε καν το όνομα δεν ξέρω) θα με ενδιέφερε...


Στην επιστροφή έβαλα γοργό βήμα, 2 πέτρες στα χέρια και ανέβηκα σφαίρα ελπίζοντας να βρω το μηχανάκι στη θέση του. Και έτσι έγινε.
Γενικά σε όλο το ταξίδι πολλές φορές άφησα τα πάντα (ακόμα και κλειδιά) πάνω στη μηχανή. Δεν συνέβηκε ποτέ τίποτα κακό, και πάντα όταν χρειάστηκα βοήθεια στο δρόμο την είχα. Μάλλον η τύχη μου χαμογέλασε σε όλο το ταξίδι. Ευτυχώς!


Επιστροφή Ελαία και ηλιοβασίλεμα στις εκβολές του ποταμού της Νέδας:













Ημουν πλέον σίγουρη... τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα είναι σε δυτικές παραλίες!







2 αδέσποτοι φίλοι:





Την επόμενη μέρα σειρά είχαν τα χωριά και οι καταρράκτες της Νέδας!

vaelsod wrote:................... Εμεναν κάπου στην Β.Ιταλια στα βουνά..............

Ελπίζω να κράτησες διεύθυνση...........

Παναγιώτης Κ. wrote:

vaelsod wrote:................... Εμεναν κάπου στην Β.Ιταλια στα βουνά..............

Ελπίζω να κράτησες διεύθυνση...........

email!

9η ημέρα του ταξιδίου και είχε φτάσει η ώρα για τα χωριά και τους καταρράκτες της Νέδας! Πρωινό ξύπνημα με χαρά και πάμε!

Πρώτη στάση Λέπρεο και ναός Δήμητρας:












Αυρό που όλοι ι αρχαιολογικοί χώροι είναι σε μερη με τέλεια θέα... τυχαίο? Ε όχι φυσικά!



Τελειώνοντας τη βόλτα μου και επιστρέφοντας στη μηχανή να βάλω τον εξοπλισμό μου, βλέπω ένα αγροτικό να ανεβαίνει και να σταματάει μπροστά μου. Βγαίνει ένας τύπος γύρω στα 40 και κάτι, ψηλός και μένω να τον κοιτάω λίγο άγρια... ή μάλλον διερευνητικά.
-Καλημέρα, μου λέει.
-Καλημέρα, του απαντάω κοφτά.
-Είμαι ο φύλακας του χώρου.
-Α εντάξει, εγώ τον γύρισα ήδη και φεύγω τώρα.


Με ρωτησε που θα πάω και μου είπε ότι είναι φύλακας σε 3 αρχαιολογικούς χώρους, οπότε δεν έχει ωράριο. Πηγαίνει για λίγες ώρες στον έναν και μετά στον άλλον.... Στο Λέπρεο, στο Πρασιδάκι (δεν δείχνει ο χάρτης να έχει αρχαιολογικό χώρο αλλά τεσπα) και σε έναν άλλον που δεν θυμάμαι. Μου είπε διαφορα πράγματα για τους χώρους αυτούς. Καθώς και ότι παραδίπλα απτην κάτω πλευρά του Λεπρέου είχαν βρει κάτι τάφους όπου βρήκαν μέσα και 3 σκελετους. Από εκεί ανακάλυψαν ότι τους νεκρούς εκείνη την εποχή τους έθαβαν σε εμβρυική στάση. Ενδιαφέρον! Επρεπε να συνεχίσω όμως το δρόμο μου.


Περνώντας από τα διάφορα χωριουδάκια πηγαίνοντας προς Φιγαλεία:

















Φιγαλεία. Πήγα για να επισκεφτώ τους 2 αρχαιολογικούς χώρους.
Πρώτα η αρχαία κρήνη:


Εκεί βρήκα έναν βοσκό με το κοπάδι του. Μου έπιασε τη συζήτηση και αφού με ρώτησε τα πως και τα γιατί τα δικά μου, κάθησε και μου μιλούσε για πάνω από 30λεπτά για τον τόπο του και την ιστορία του. Ο τύπος ξουράφι. Δυστυχώς δεν ήθελε να τον βγάλω φωτογραφία. Μου είπε ότι το χωριό τους ήταν μεγάλο κέντρο τα αρχαία χρόνια. Αλλά πλέον έχει ερημώσει. Το πολύ 30 οικογένεις ζουν τώρα. Τα αρχαία που υπάρχουν τώρα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που υπήρχαν. Ηταν πολύ περήφανος για το χωριό του. Μου είπε ακόμα ότι ο Ικτίνος, ο αρχιτέκτονας του Ναού του επικούριου Απόλλωνος και της Ακρόπολης των Αθηνών, ήταν από την Φιγαλεία.
Καθόμασταν μπροστά από την αρχαία κρήνη και μου έλεγε τι άλλο υπήρχε εκεί. Τώρα τα περισσότερα μου είπε ότι ήρθαν και τα πήραν από την αρχαία Ολυμπία και τα πήγαν εκεί. Επίσης μου είπε ότι κάποιοι από το χωριό του έπαιρναν τα αρχαία και έτσι έκαναν σπίτια και σπούδασαν τα παιδιά τους, ενώ αυτοί... τίποτα... Μου είπε επίσης πόσο χάλια είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και πόσο χειρότερα θα γίνουν γιατί φταίνε οι άνθρωποι... Μου έδωσε το παράδειγμα με έναν γιαπωνέζο αρχαιολόγο που είχε έρθει πριν λίγο καιρό στο χωριό τους και με ένα ειδικό μηχάνημα βρήκε ακριβώς το σημείο στο οποίο χρειάζεται να γίνει η ανασκαφή, όπου από κάτω είναι ένας μεγάλος ναός που ενώνεται με τον ναό της Αθηνάς που υπάρχει ήδη εκεί δίπλα. Αλλά ο έφορας (δεν ξέρω ποιον εννοούσε) της περιοχής δεν τον άφησε να κάνει την ανασκαφή και οι Ελληνες δεν έχουν τα μηχανήματα που χρειάζονται. Είμαστε πολύ πίσω, μου είπε, ενώ εκεί στην Ιαπωνία είναι πολύ μπροστά. Γενικά ήταν άνθρωπος της συζήτησης, και είχε πολλά να πει. Από τη μια ήθελα να κάτσω και να τον ακούσω και από την άλλη σκεφτόμουν την ώρα και την διαδρομή που έπρεπε να βγάλω... αναγκαστικά έφυγα. Πάντως ήταν πολύ ενδιαφέρον τύπος.


Ναός Αθηνάς και Σωτήρος Διός στη Φιγαλεία:


















Συνέχισα το δρόμο μου προς το Ναό του Επικούριου Απόλλωνος:























Ο ναός βρίσκεται στο όρος Κωτίλιο.Στην τοποθεσία αυτή, που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Βάσσες (μικρές κοιλάδες), οι κάτοικοι της γειτονικής Φιγαλείας είχαν ιδρύσει, από τον 7ο αι.π.Χ., ιερό του Απόλλωνος Βασσίτα, τον οποίο λάτρευαν με την προσωνυμία του Επικουρίου-συμπαραστάτη στον πόλεμπο και την αρρώστια. Συνδυάζει και τους 3 ρυθμούς (δωρικό, ιωνικό, κορινθιακό), ενώ κάποιες πλάκες με σκηνές αμαζονομαχίας και κενταυρομαχίας, βρίσκονται από το 1814 στο Βρετανικό μουσείο...γκρρρρρρ...
Το εισιτήριο 3 ευρώ.

Ο χώρος γύρω από τον Ναό:
















Φεύγοντας από εκεί, σειρά είχαν τα μικρά χωριουδάκια της Νέδας. Λίγο πριν το χωριό Κακαλέτρι υπάρχει το παλιό πέτρινο εκκλησάκι της Παναγιάς Κακαλέτρι. Εχει nλικία περιπου 200 χρόνων και στην βάση του υπάρχει πηγη με κρύο νερό. Γύρω υπάρχουν παγκάκια και άφθονη δροσιά από την πυκνη βλάστηση και το ποτάμι που κυλάει διπλα.











Στην είσοδό του ένα δέντρο με τεράστιο κορμό σε πλάτος, ο οποίος μέσα έχει ένα τεράστιο άνοιγμα σαν σπηλιά και χρησιμοποιείται σαν αποθήκη, καθώς μέσα είχε σκούπες και σφουγγαρίστρες!

Η συνολική διαδρομή εκείνης της ημέρας εδώ!


Μετά το Κακαλέτρι, στόχο είχα να βγω στο Κοπανάκι για να γευματίσω, γιατί η ζέστη ήταν τραγική και δεν την πάλευα με το μπουφάν. Ο ήλιος έκαιγε και ο αέρας ήταν ζεστός με αποτέλεσμα να αισθάνομαι όλο μου το σωμα και το κεφάλι μου σαν να βράζουμε σε καζάνι.

Η διαδρομή ήταν υπέροχη, αλλά ίσως να είναι καλύτερα να γίνει καποιον Μάιο.














Στο κοπανάκι βρήκα μια καφετέρια και πήγα μέσα και κάθησα κάτω από το αρκουδίσιον. Με τόση ζέστη δεν μπορούσα να φάω. Ενα τοστάκι, ένας χυμός και μισή ώρα αργότερα αρκούσαν για να επανέλθω σε φυσιολογικά επίπεδα θερμοκρασίας... Είχα βράσει όμως! Και δυστυχώς έπρεπε να ξαναβγώ στον καύσωνα. Δεν πειράζει, το μεγαλυτερο μέρος της διαδρομής το είχα φάει. Πολύ λίγο έμενε για τους καταρράκτες και μετά δροσιά! Ετσι έφυγα πάλι.


Πύργος Μπαρμπα-Αλέκου στα Πλατάνια:












Κατεβαίνοντας το χωματόδρομο για τους καταρράκτες είχε αρκετή κίνηση (αμάξια) σε σχέση με αυτό που είχα συνηθίσει σε όλον τον προηγούμενο δρόμο. Κατέβηκα μέχρι κάτω και πάρκαρα δίπλα σε άλλα μηχανάκια για να έχει παρέα το xrάκι να τα λένε...



Περνώντας το γεφυράκι βλέπω από κατω μια παρέα παιδιών να την έχουν καταβρεί. Σουβλάκια έτοιμα για ψήσιμο και μπύρες σε ένα βαρέλι μέσα στο ποτάμι για να κρατιούνται κρύες. Αυτά είναι!



Ενώ έψαχνα την είσοδο για το μονοπάτι βλέπω μπροστά μου 2 τύπους με κράνη. Ρωτάω από που πρέπει να πάω για το μονοπάτι. Κι αυτοί άσχετοι και 1η φορά εκεί. Μπεμβεδάκηδες. Κάναμε τρομερή παρέα και όλη την ώρα λυνόμασταν στα γέλια. Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν. Εφαγαν πολύ δούλεμα για τα μηχανάκια τους! Γιατί φυσικά το δικό μου είναι το καλυτερότερο! Πολύ καλά παιδιά, ευγενικά και φιλικά. Εκαναν ένα οδοιπορικό μόνο για 2-3 μέρες στα γρήγορα. Οταν τους είπα τα δικά μου, γυρνάει ο ένας και μου κάνει: "Υπάρχουν και τέτοιες γυναίκες?" Πάλι με πιάσαν τα γέλια. Το ίδιο κι όταν μου είπε κάτι για φορεματάκια... "τα ποια????"

Οι μπεμβεδάκηδες:



Η Νέδα!






Ενα εκκλησάκι στα αριστερά κάπου στη μέση του μονοπατιού:


















Στα νερά δεν βούτηξα τελικά παρά μόνο τα πόδια μου. Ναι ήταν πολύ κρύα και ήμουν κουρασμένη. Δεν είχα καμία διάθεση ούτε για υπερβολική ζέστη (όπως πριν), ούτε για υπερβολικό κρύο. Η θερμοκρασία στην περιοχή ήταν κατάλληλη για να αισθάνομαι καλά και αυτό μου έφτανε. Ισως καποια άλλη φορά!



Κατά την επιστροφή η υγρασία μας χαλάει τη θέα:

Τελευταίο βράδυ στην Ελαία. Επρεπε να κατέβω πιο χαμηλά για να δω και τα υπόλοιπα.

Πρωί κατά τις 9 και ενώ χουζουρεύω μέσα στην σκηνή μου ακούω έναν περίεργο θόρυβο. Σαν ποδοβολητό. Μέσα σε δευτερόλεπτα ένα αφηνιασμένο κοπάδι από πρόβατα περνάει απέξω!



Ευτυχώς που δεν είχα βγει... θα με είχαν πατήσει έτσι όπως έτρεχαν όλα μαζί. Και ήταν και πολλά τα άτιμα... και έκαναν και τσαχπινιές! Πάλι καλά που δεν πήδηξαν και μέσα στη σκηνή μου!





Το xr σε αυτή τη φάση με κοίταξε παραπονεμένο... σαν να μου έλεγε "θέλω κι εγώ άλματα... εδώ τα πρόβατα και κοίτα πως πηδάνε!"
Κάτσε καλάαααα xr.... μην έχουμε μπλεξίματααααα!!!!


Αφού πέρασε το κοπάδι, πέρασε και ο βοσκός. Καταϊδρωμένος τα είχε χάσει... έτρεχε να τα προλάβει (ναι καλά!), στάθηκε, έπιασε το μέτωπό του και είπε "ωχ Παναία μ".
Εντάξει... με έπιασαν τα γέλια!




Πρωινό χαλαρά, μάζεμα και ώρα να κατηφορίσουμε. Στόχος ήταν να μείνω κάπου κοντά στη Βοιδοκοιλιά. Οι πληροφορίες μου μου λέγανε ότι δεν θα βρω έυκολα ελεύθερο κάμπινγκ εκεί. Ετσι είχα ψάξει και για οργανωμένα σε περίπτωση που χρειαστεί... τελικά χρειάστηκε.


Το κάστρο της Κυπαρισσιας:



Ο πύργος του Αιφελ που βρίσκεται? Η σωστή απάντηση είναι στα Φιλιατρά!




Εκεί έστριψα για να πάω στους Χριστιάνους και στον ΙΝ Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Δυστυχώς ήταν υπό ανακατασκευή και με ένα λουκέτο από μπροστά...
Είδα τον ναό μόνο εξ'αποστάσεως...




Επιστροφή για αναζήτηση ελεύθερου κάμπινγκ, αλλά μάταια. Μετά από 5 ώρες περιπλάνησης και αφού γύρισα πάνω-κάτω 3 φορές όλες τις παραλίες κατάλαβα πως δεν το γλίτωνα, έπρεπε να πάω σε οργανωμένο. Πήγα στο Ερωδιός στη Γιάλοβα. Εφτασα το ηλιοβασίλεμα και έτρεξα γρήγορα να προλάβω να στησω πριν πέσει το φως. Ενα σμήνος από κουνούπια με έκαναν σουρωτήρι όσο έστηνα...


Ωραίο το κάμπινγκ,αλλά πολλα τα κουνούπια (λόγω της λιμνοθάλασσας δίπλα). Εβαλα 2 φιδάκια έξω από τη σκηνή, πασαλήφθηκα με αουτάν και έβαλα και ένα πατς σιτρονέλας μέσα στη σκηνή!
Το καλό, ότι επιτέλους μετά από 10 μέρες έκανα μπάνιο με ζεστό νερό και ξέμπλεξα και τα μαλλιά μου (που είχαν γίνει ζούγκλα!).
Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ αληθινός επαγγεματίας σε κέρδιζε από τη 1η στιγμή με τη στάση του. Παλιός αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Ντόμπρος, ειλικρινής και σου απευθυνόταν πάντα με σεβασμό.


Αυτή η ημέρα δεν ήταν πολύ ωραία. Δεν έκανα και δεν ειδα ουσιαστικά τίποτα, ενώ ήμουν πάνω από 5 ώρες καβάλα να ψάχνω. Τελικά έχασα 5 ώρες άδικα... θα μπορούσα να είχα πάει κατευθείαν στο οργανωμένο και να είχα εκμεταλλευτεί τη μέρα μου αλλιώς. Θα το ξέρω για την επόμενη φορά.

vaelsod wrote:
Το καλό, ότι επιτέλους μετά από 10 μέρες έκανα μπάνιο με ζεστό νερό και ξέμπλεξα και τα μαλλιά μου (που είχαν γίνει ζούγκλα!).

Λαϊκή απαίτηση: Φώτο με το μαλλί ράστα - τζίβα ΤΩΡΑ.............

Παναγιώτης Κ. wrote:

vaelsod wrote:
Το καλό, ότι επιτέλους μετά από 10 μέρες έκανα μπάνιο με ζεστό νερό και ξέμπλεξα και τα μαλλιά μου (που είχαν γίνει ζούγκλα!).

Λαϊκή απαίτηση: Φώτο με το μαλλί ράστα - τζίβα ΤΩΡΑ.............

Για χαζή με πέρασες? Εννοείται πως δεν υπάρχει τέτοια φωτό!
Οσοι το είδαν, το είδαν από κοντά!

11η ημέρα και το ταξίδι είχε αρχίσει να οδεύει προς το τέλος του.

Πρώτος προορισμός το ανάκτορο του Νέστορος. Το ανακτορικό συγκρότημα της Πύλου δλδ.
Θεωρείται ότι χτίστηκε στις αρχές του 13ου αι. π.Χ. και καταστράφηκε γύρω στο 1200π.Χ από πυρκαγιά. Εϊναι όμοιο στη διάταξη με τα ανακτορα της Τίρυνθας και των Μυκηνών. Ευρήματα αό το ανάκτορο βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο στην Αθήνα και στο Μουσείο της Χώρας Τριφυλίας. Λάθος κατά την άποψή μου. Αφού έχει εισιτήριο (3 ευρώ) και αν ο χώρος φυλάσσεται και το βράδυ θα πρέπει τα ευρήματα να επιστρέψουν στο "σπίτι" τους και να διαμορφωθούν μουσειακές αίθουσες όπως στο κάστρο Χλεμούτσι. Είναι τόσο διαφορετικό για τον επισκέπτη να τα βλέπει εκεί, στον χώρο που ανήκουν!





Η αίθουσα του θρόνου:



Μπανιέρα:



Για άλλη μια φορά, η θέα!





Δεύτερος προορισμός το Πολυλίμνιο! Ενα σύμπλεγμα από πολλές λίμνες οι οποίες λόγω του ανώμαλου εδάφους δημιουργούν Λιμνες και καταρράκτες. 15 λίμνες με διάφορα περίεργα ονόματα όπως Μαυρολίμνα, Κάδη, Καδούλα, του Τυχερού, του Ιταλού, του Πανάγου, της Σταθούλας, κλπ. Θα με ενδιέφερε κάποια στιγμή να το περπατήσω όλο το φαράγγι. Προς το παρόν αρκέστηκα στον μεγαλύτερο καταρράκτη του, όπου ΝΑΙ, βούτηξα!!!















Τα νερά ήταν πάγος! Οταν βούτηξα άρχισα κατευθείαν το κολύμπι για να ζεσταθώ, αλλά νόμιζα πως από το κρύο θα πάθω κράμπες σε όλο μου το σώμα και θα πνιγώ! Μιλάμε σαν να σε βάζουν μέσα σε παγάκια! Εκανε τρομερή ζέστη εκείνη την ημέρα. Οταν βγήκα από τη λίμνη κάθησα στον ήλιο για αρκετή ώρα για να ζεσταθώ λίγο πάλι! Ωραία ήταν! Μου άρεσε πολύ!

Επιστροφή αργά το μεσημεράκι στο κάμπινγκ. Φαγητό και ξάπλα σε μια ξαπλώστρα στην παραλία. Είχε συννεφιά και έτσι για μια ωρίτσα ήμουν ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο!
Απογευματάκι και αποφάσισα να ανέβω προς το Παλαιόκαστρο, ανάμεσα σε Γιάλοβα και Βοϊδοκοιλιά.

Νήσος Σφακτηρία απέναντι από τη Γιάλοβα να σχηματίζει τον Ορμο Ναυαρινού.


Γιάλοβα (και από πίσω η λίμνη Δίβαρη):



Το Παλαιόκαστρο από μακρυά:



Η Σφακτηρία από ψηλά:








Φτάνοντας στο κάστρο:







Αυτός η ήλιος με είχε τρελάνει με τα παιχνιδίσματά του με τη θάλασσα!












Εγώ και οι 6pack κοιλιακοί μου! Περπατώντας στα τείχη του κάστρου με φόντο τη Σφακτηρία.




Βοιδοκοιλιά από ψηλά! Και από πίσω η λίμνη Δίβαρη.







Οι υπόλοιπες παραλίες βορειότερα της Βοιδοκοιλιάς (Ρωμανός, Πετροχώρι, κλπ).




Γιάλοβα και λίμνη Δίβαρη από ψηλά:









Στα δεξιά η νήσος Σφακτηρία κια στο βάθος απέναντι η Πύλος!






Στην συνέχεια, κατηφόρισα προς Βοϊδοκοιλιά να κάνω το μπανάκι μου με τον ήλιο παρέα όπως θα έδυε.
Πού είπαμε ότι είναι τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα?

Αυτή η βοιδοκοιλιά πως και έχει τόσο τέλειο ημικυκλικό σχήμα; Είναι ανθρώπου παρέμβαση ή κάποιο φαινόμενο δημιουργεί αυτήν την συμμετρία;

Γνωρίζουμε κάτι;

Η Βοϊδοκοιλιά έχει ψηφιστεί σαν μια από τις 20 καλύτερες παραλιες της Ελλάδας. Το σχήμα της είναι φυσικό... σαν έπιασε η φύση ένα μοιρογνωμόνιο και ζωγράφισε...!
Επίσης κοιτάζοντας από ψηλά θαρρεί κανείς πως σχηματίζει το γράμμα Ω!
Είναι προστατευόμενη περιοχή και δεν υπάρχει ανθρώπινη παρέμβαση για αρκετά μέτρα πριν φτάσει κανείς στην αμμουδιά.
Για την πλησιέστερη καντίνα χρειάζεται κανείς όχημα, καθώς βρίσκεται στο δρόμο προς τα πίσω, πηγάινοντας προς τον κεντρικό.
Οπότε καλό είναι όποιος πάει να είναι εφοδιασμένος τουλάχιστον με νερό!

Για ξάπλώστρες και ομπρέλες ούτε που το συζητάμε προφανώς!



Ενα λινκ:http://newsmessinia.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7606.html

Πάλι καλά,,, οι Νεοέλληνες είναι ικανοί να βάλουν και μπιτσόμαρο να βαράει μπούπα-μπούπα....

Μια εξήγηση που μου έρχεται, είναι ότι καθώς τα κύματα και οι άνεμοι φτάνουν στα δεξιά-αριστερά βράχια, διαδίδονται με τέτοιο τρόπο που με το πέρασμα χιλιάδων χρόνων, ''σπρώχνουν'' ισομερώς την λωρίδα γης προς το μεσογειακό μέρος. Επειδή πίσω της η λωρίδα γης έχει πάλι νερό, σταδιακά μεταφέρεται.

Οπότε η λωρίδα γης, συμπεριφέρεται σαν τμήμα φούσκας που σταδιακά απλώνει, οπότε και το τέλειο ημικυκλικό σχήμα.

Τέσπα... Μην σπάω άλλο το ταξιδιωτικό.

δεν το σπας. Ωραία εξήγηση!

vaelsod wrote:

Παναγιώτης Κ. wrote:

vaelsod wrote:
Το καλό, ότι επιτέλους μετά από 10 μέρες έκανα μπάνιο με ζεστό νερό και ξέμπλεξα και τα μαλλιά μου (που είχαν γίνει ζούγκλα!).

Λαϊκή απαίτηση: Φώτο με το μαλλί ράστα - τζίβα ΤΩΡΑ.............

Για χαζή με πέρασες? Εννοείται πως δεν υπάρχει τέτοια φωτό!
Οσοι το είδαν, το είδαν από κοντά!

Χε χε χε χε............. (κακεντρεχές γελάκιον).............

Ξέρεις, είμαι και στο GS forum. Σε κάποια περιγραφή εκεί, δυό παιδιά αναφέρουν για μια "τρελή" που συνάντησαν να τριγυρνάει μόνη της με ένα XR την Δυτ. Πελοπόννησο.

Ευκολάκι να μου στείλουν φώτο.




Η σιωπή μου είναι εξαγοράσιμη...........

εντάξει... τα παιδιά είχαν καλή φωτογραφική και το μαλλί είναι πιασμένο. Μου τις έστειλαν και εμένα μέσω email...
Να σε πω... γιαααα στείλε μου το link της περιγραφής των παιδιών...