Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Παει τοσος καιρος τωρα που αναβαλλω συνεχεια να ξεκινησω να περιγραφω το φετινο μου ταξιδι... Ολο καθομαι να γραψω και δεν ξερω απο που να ξεκινησω και τι να πρωτοπω. Γραφω, σβηνω, ξαναγραφω, ξανασβηνω και ολο στην αρχη βρισκομαι! Γιατι ειναι τοσο δυσκολο πια αυτο το πραγμα;
Ισως γιατι αυτο που εζησα δεν ηταν ταξιδι... Ηταν μια εμπειρια ζωης βαθυτατη απο αυτες που αλλος ανθρωπος ξεκινας και αλλος γυριζεις...

Αν μπορουσα να δωσω μια μονολεκτικη περιγραφη σε αυτο το ταξιδι ηταν η λεξη Περιπετεια. Χωρις υπερβολη, αναμετρηθηκα με τα παντα...
Με τα στοιχεια της φυσης... Καυσωνες, ψυχος, θυελλωδεις καταιγιδες, λιακαδες, ανεμους...
Με τα ορια αντοχης ενος σωματος... Χιλιαδες χιλιομετρα μερα και νυχτα και με καθε δυνατη συνθηκη...
Με τα ψυχικα αποθεματα κουραγιου... Οταν ο Μερφυ εκανε παρτυ και ολα τα πραγματα πηγαιναν στραβα....
Με ολα τα συναισθηματα μιας καρδιας... Ανειπωτη χαρα, τεραστιο δεος, βαθυτατη λυπη, πονο, συμπονοια, θαυμασμο, φοβο, αγαπη...

Υπηρξαν στιγμες που ενοιωσα να τα βαζω με θεους και δαιμονες... Ομως πανω απο ολα μετρηθηκα με τον εαυτο μου. Και αποδειχθηκε ο μεγαλυτερος μου αντιπαλος!
Ομως τελικα επρωξα περα τα ορια μου, καταργησα νοοτροπιες και αντιληψεις χρονων, πιεσα τον εαυτο μου να παει ακομα μακρυτερα απο οτι φανταζομουν οτι αντεχε και οταν τα καταφερα τελικα και βγηκα στην απεναντι οχθη ημουν καποιος αλλος και οχι εγω.

Οταν εισαι στο δρομο συνεχως εισαι ανοιχτος στα παντα, σε ολα τα ενδεχομενα καλα και ασχημα. Το πιο σημαντικο που πηρα απο αυτη την περιπετεια ηταν οτι καποια στιγμη εφτασα να νοιωθω ενα με το Δρομο και το Ταξιδι... Να πεταω απο πανω μου καθωσπρεπισμους, συνηθειες, βολεματα, φρουφρου και αρωματα και να μετραω τα ουσιαστικα και οχι τα περιτυλιγματα.
Νομιζω οτι καπως ετσι νοιωθουν οσοι ταξιδιωτες τριγυριζουν τον κοσμο επι μακρον...

Μετα απο αυτο το ταξιδι δεν φοβαμαι κανενα και τιποτα...

Ζητώ την κατανόηση σας αν πολυλογήσω όπως τώρα ή αν καθυστερώ στο γράψιμο αλλά ας παρουμε τα πραγματα με τη σειρα και ισως τα βαλω και 'γω σε μια ταξη μεσα μου...
Και βέβαια όλα σας τα σχόλια καλοδεχούμενα!

Βαλτε λοιπόν το υπεροχο Enjoy the ride των Morcheeba να παιζει, ενα καλο ποτο στο γυαλι και παμε....

You're open to the skyline, you won't want to go back home,
In a garden full of angels, you will never be alone...

But oh the road is long...
The stones that you are walking on have gone...

With the moonlight to guide you, feel the joy of being alive,
The day that you stop running is the day that you arrive...

Stop chasing shadows, just enjoy the ride...

Mέρα 0
Πάτρα - Βενετία

Πάνε χρόνια που σχεδίαζα το ταξίδι αυτό μέσα στο μυαλό μου... Οι λεπτομέρειες θολές, αλλά το μόνο που ήξερα στα σίγουρα ηταν οτι ήθελα να φύγω σε μέρη μακρυνά και άγνωστα. Να μην ξερω κανεναν και τιποτα, να μου μοιαζουν ολα ξενα.
Και αν τα προηγουμενα 2 χρονια ολα πηγαιναν στραβα την τελευταια στιγμη φετος δεν θα αφηνα την ευκαιρια να φυγει! Θα εκανα οτι περνουσε απο το χερι μου για να ζησω αυτο το ταξιδι οπως το ειχα ονειρευτει!

Το Google Maps και το Via Michelin επι ενα μηνα ειχαν πιασει φωτια, υπολογιζοντας χιλιομετρα, βαζοντας προορισμους, μετρωντας αποστασεις και μερες... Το προγραμμα σιγα σιγα αρχισε να αποκτα μορφη... Εισητηρια πλοιων, μερη για διανυκτερευση, σημαντικες τοποθεσιες στη διαδρομη....

Βασικος προορισμος οι χωρες της Βαλτικης... Δεν ηξερα απολυτως τιποτα για αυτες... Λιθουανια, Λετονια, Εσθονια ηταν λεξεις αγνωστες και μυστηριωδεις. Θα εβρισκα χωρες στα συντριμμια του Σοβιετικου Μπλοκ η χωρες προοδευτικες και πλουσιες; Κανεις δεν ηξερε να μου πει (αλλα και εγω απο την αλλη δεν ρωτουσα και ιδιαιτερα!)
Για να φτασω σε αυτες θα περνουσα απο τη μιση Ευρωπη και για να επιστρεψω θα περνουσα απο την υπολοιπη!
Συνολικα 13 χωρες και 8,000 χιλιομετρα (χωρις τα ναυτικα μιλια).



Ομως ολες αυτες οι χωρες μεσα σε 20 μερες που ειχα διαθεσιμες; Και με διανυκτερευσεις low budget σε campings;; Και δικαβαλο απο τα μισα της διαδρομης και μετα; Που πηγαινα να μπλεξω;; Μηπως ημουν υπερβολικα αισιοδοξος;
Οσο ο καιρος πλησιαζε στη μερα αναχωρησης ολο και αγχωνομουν! Εβλεπα τη διαδρομη και με επιανε κρυος ιδρωτας! Θα τα καταφερνα με τοσα πολλα χιλιομετρα επι καθημερινης βασης; Και με διανυκτερευσεις σε campings με το καθημερινο μαζεμα/απλωμα της πραματιας; Και σε αγνωστες χωρες που δεν ηξερα τι θα συναντησω και πως; Και αν η μηχανη τελικα παθαινε κατι; Αν παθαινα εγω;
Οποιος ταξιδιωτης πει οτι τετοιες σκεψεις δεν περνανε απο το μυαλο του σε τετοιες στιγμες θα ειναι ψευτης...

Ομως τωρα ηταν πια αργα για να κανω πισω!
Για την ωρα ειχα ενα σωρο αλλα πραγματα να ασχοληθω! Ανανεωσα ριζικα ολο τον εξοπλισμο του camping μου με οτι καλυτερο αντεχε η τσεπη μου και αρχισα να προετοιμαζω τη μηχανη για αυτη τη μεγαλη περιπετεια. Oχι τιποτα σπουδαιο, τα απολυτως απαραιτητα: Βασεις/βαλιτσες Givi, GPS & χαρτες, λαστιχα, τακακια και μια αλλαγη λαδιων.

(Ισως το να κανει καποιος ενα τετοιο ταξιδι με μια μηχανη 14 χρονων να φανταζει αδιανοητο στην σημερινη εποχη που πολλοι αλλαζουν τις μηχανες σαν τα πουκαμισα και οτιδηποτε πανω απο 30,000 χλμ ειναι ...για πεταμα, αλλα η Honda ηξερε καλα τι εκανε οταν εφτιαχνε την VFR για να καταπινει εκατονταδες χιλιαδες χιλιομετρα χωρις να κανει κιχ! Αν και στο ταξιδι μου συντομα θα ανακαλυπτα οτι δεν ειναι η Μηχανη που μετραει αλλα η Ψυχη του ανθρωπου που την καβαλαει...)

Το Σαββατοκυριακο πριν το ταξιδι εκανα τους τελευταιους ελεγχους, και βρεθηκα με μερικους αδερφικους φιλους να τους χαιρετησω... Η επομενη ηταν η μεγαλη μερα!
Ομως το να μην παει κατι στραβα πριν το ταξιδι για εμενα δεν ειναι δυνατον, και αυτη η φορα δεν ηταν εξαιρεση! Το πρωι ανακαλυψα οτι το Tank bag που -απαραιτητως- επρεπε να κουβαλησω μαζι μου ηταν υπερβολικα μεγαλο για το ντεποζιτο της μηχανης και εκρυβε εντελως οργανα και GPS! Δεν υπηρχε περιπτωση να καβαλαω χιλιαδες χιλιομετρα με αυτο το πραγμα μεσα στη μουρη μου!
Επρεπε να βρω ενα μικρο tankbag, κατι ομως που αποδειχθηκε πιο δυσκολο απο οσο ακουγεται!
Τελικα η λυση δωθηκε απο την Givi που ειχε ενα εξαιρετικα μαζεμενο (αλλα παραλληλα ιδιαιτερα ευρυχωρο) tankbag στη γκαμα της.

Ετσι με τα πραγματα ολα μαζεμενα εκλεισα τις δουλειες μου στο γραφειο και επεστρεψα σπιτι για την αναχωρηση.
Το να καβαλας τη μηχανη πληρως φορτωμενη με ολα τα καλουδια επανω και να ξεκινας για ενα πραγματικα μεγαλο ταξιδι ειναι απιστευτο συναισθημα... Ενοιωθα να σκαω απο χαρα και ενθουσιασμο!


Η διαδρομη για Πατρα εφυγε χωρις ιδιαιτερα προβληματα και συντομα ημουν στο λιμανι της Πατρας.
Το ταξιδι ειχε πλεον ξεκινησει...

Μπαινοντας στο πλοιο ειχα μια μικρη διαμαχη με τον κλασσικο τσαμπουκα παρκαδορο που νομιζει οτι ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ καλυτερα και εσυ δεν πρεπει να του φερεις καμια αντιρρηση.
Αποφασισε να με βαλει να παρκαρω αναμεσα σε 2 κολωνες του αμπαριου και πλαι στα καγκελα της ραμπας που οδηγουσε στο πρωτο επιπεδο του παρκινγκ. Κανονικα αυτο δεν θα ηταν προβλημα, οταν ομως εχεις να κουμανταρεις μια μηχανη 400+ κιλων σε οδοστρωμα γεματο γλιτσα και λαδια τοτε αλλαζουν τα πραγματα.
Ποσο μαλλον οταν ο εν λογω παρκαδορος αποφασισε να πιασει τη μηχανη απο τις πισω βασεις και αρχισε να την τραβαει πισω με εμενα πανω να παλευω να την ισορροπησω για να μην βρεθουμε ολοι μαζι ξαπλωμενοι στο δαπεδο! Αρχισα να του φωναζω γιατι θα με εριχνε κατω και αυτος επεμενε!
Ευτυχως πριν χειροτερεψουν τα πραγματα ηρθε ο επιστατης του και μου ζητησε συγνωμη και πιανοντας πλεον και οι 2 τη μηχανη στα χερια την βαλαμε στη θεση της και ολα καλα!


Αφου ειχα δεσει τη μηχανη και ημουν ετοιμος να ανεβω επανω βλεπω ακριβως απεναντι μου μια κοκκινη Honda XX ομοια με ενος παλιου μου φιλου απο το MOTO. Και εκει που παω να αναρωτηθω μηπως ειναι δικια του, τον βλεπω να πηγαινει προς τις σκαλες! Ηταν οντως ο Χρηστος! Η εκπληξη του οταν με ειδε ηταν ολα τα λεφτα! Κανεις μας δεν περιμενε να βρεθουμε σε αυτο το μερος ετσι! Ειχαμε να βρεθουμε εδω και χρονια και τωρα ξαφνικα τον εβλεπα μπροστα μου! Μικρος ο κοσμος ε;
Μιας που το πλοιο εφευγε 12 το βραδυ δωσαμε ραντεβου για το πρωι και την πεσαμε στο καταστρωμα για υπνο...

Το πρωι μας βρηκε να μπαινουμε στο λιμανι της Ηγουμενιτσας οποτε ευκαιρια για καφεδακι χαζευοντας τη θεα...

Συντομα ξυπνησε και ο Χρηστος με τη γυναικα του και πιασαμε τη κουβεντα. Αυτοι ειχαν προορισμο την Αυστρια-Ελβετια μεσω Αλπεων και πρωτο προορισμο Salzburg. Οπως και γω ειχαν επιλεξει να κατασκηνωνουν σε campings, κατι εντυπωσιακο αν σκεφτει κανεις οτι ο Χρηστος και η γυναικα του ειναι 45αρηδες!

Το ανοιχτο καταστρωμα οπου ημασταν ηταν μεγαλο και κλασσικα στο κεντρο ειχε μια πισινουλα για να περνανε την ωρα τα πιτσιρικια...


Καποιες στιγμες επιανα τον εαυτο μου να κανει απαισιοδοξες σκεψεις για το αν θα τα καταφερνα τελικα και τι ειχα να συναντησω μπροστα μου, αλλα αποφασισα να ξεχαστω βολταροντας στο πλοιο και χαζευοντας τον κοσμο που ταξιδευε...




Κατι η παρεα με το Χρηστο, κατι οι βολτες μου τριγυρω και το βαρετο κομματι του ταξιδιου συντομα θα εφτανε στο τελος του! Ειχε ηδη πιασει να βραδιαζει και το επομενο πρωινο θα μας εβρισκε στη Βενετια...
Η περιπετεια ειχε ξεκινησει!
Το τι με περιμενε στην πορεια ομως δεν θα μπορουσα να το φανταστω ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα....

εεεεεεεεεεεεεεε αργείιιιιιιςςςςςςςς

δωσε ρε παιδάκι μου λίγο πράγμα.... you know some stuff!!!!

Mερα 1
Venezia (Italy) - Ljubljana (Slovenia)
268 km



Το πρωινο εγερτηριο εγινε γυρω στις 5.30 χαρη σε εναν "φιλικοτατο" καμαρωτο του πλοιου που μολις επιασε βαρδια θεωρησε καλο να διωξει απο τους διαδρομους ολους αυτους τους ...παλιοβρωμιαρηδες τουριστες που κοιμοντουσαν ησυχα ησυχα στα sleeping bags τους (ασε που οι ατιμοι δεν αγοραζουν και τις μακαροναδες μας με τα 8,5 ευρω και κανουνε πικνικς στο καταστρωμα!) .
Μαθημενα ομως τα βουνα στα χιονια, μιας που αυτη τη ...φιλικοτητα των ελληνων ναυτικων την τρωω στη μαπα χρονια τωρα που ταξιδευω και δεν με νοιαζει πια. Εξαλλου με την ανυπομονησια να βγω επιτελους απο πλοιο δεν θα κοιμομουν πολυ ακομα, οποτε μαζεψα τα πραγματα μου και βγηκα στο καταστρωμα.

Ο Χρηστος με τη γυναικα του κοιμουνταν ακομα, οποτε πηρα ενα καφεδακι, εβαλα στο MP3 την καταλληλη μουσικη υποκρουση και εκατσα να απολαυσω το ξημερωμα που εβαφε τη θαλασσα στα χρωματα της φωτιας...

Συντομα το πλοιο επιασε να μπαινει στη γνωριμη και παντα υπεροχη Βενετια και βεβαια οι αναμνηστικες φωτογραφιες δεν θα μπορουσαν να λειπουν...

Ρε μπας και γερνει αυτος ο πυργος η μηπως ειναι η τσιμπλα στο ματι;

Το πλοιο ειχε φτασει πλεον στο λιμανι και εγω ξεκινησα για το γκαραζ του πλοιου για να ετοιμασω τη μηχανη. Μεσα στο σαλονι βρηκα τα παιδια που ειχαν ξυπνησει και ετοιμαζονταν πλεον και εκεινοι για το δικο τους μοτοταξιδι...
Χαμογελασα και σκεφτηκα: Τι πιο ομορφο αληθεια απο το να συναντας τους παλιοφιλους σου στο δρομο και να ταξιδευουν και εκεινοι οπως εσυ; Αντι να ειναι χωμενοι πισω απο ενα μιζερο γραφειο με καθε λογης υποχρεωση και αγχος στο κεφαλι τους και να τους πετυχαινεις σε τραπεζες και εφοριες, να τους βλεπεις να εχουν ανοιχτους τους χαρτες και με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια να χαραζουν πορειες...
Χρησταρα Tai να ειστε παντα καλα φιλε και να ταξιδευεις παρεα με τις γυναικες της ζωης σου οπου τραβαει η ψυχη σας!
Για τωρα ευχηθηκαμε ο ενας στον αλλον καλο ταξιδι και δωσαμε υποσχεση να μεινουμε σε επαφη στο ταξιδι και ακομα περισσοτερο μετα...

Ελυσα τη μηχανη και βγηκα γρηγορα εξω στο λιμανι για να τακτοποιησω τα πραγματα, να φορεσω τα δερματινα και να επιλεξω διαδρομη.

Παροτι ηταν μολις 8 το πρωι η ζεστη ηταν πολυ εντονη! Το θερμομετρο στη μηχανη εδειχνε 31 βαθμους και δεν μπορουσα να το πιστεψω! Ειμαι σιγουρα στη Βορεια Ιταλια ρε παιδια; Αυτο ηταν κατι που δεν ειχα υπολογισει. Τα δερματινα και ο καυσωνας ειναι αθλιος συνδιασμος!

Μικρο το κακο ομως. Πανω στη μηχανη η ζεστη θα ηταν πολυ λιγοτερη, οποτε καιρος να ξεκιναμε! Για που ομως; Ο προορισμος της μερας ηταν η Ljubljana στη Σλοβενια, μολις 260 χιλιομετρα απο τη Βενετια, οποτε ειχα την ευκαιρια να δω στην πραξη τι χρονους χρειαζομαι για τις αποστασεις που ειχα υπολογισει και -γιατι οχι- να δω και κανενα αξιοθεατο παραπανω.

Στον οδηγο του Lonely Planet ανεφερε οτι ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της Σλοβενιας ειναι οι Ιουλιανες Αλπεις (η Julijske Alpe στα Σλοβενικα), που ονομαστηκαν ετσι προς τιμην του Ιουλιου Καισαρα την εποχη της Ρωμαικης Αυτοκρατοριας. Οι Ιουλιανες Αλπεις ειναι η φυσικη συνεχεια των Αλπεων προς τα Ανατολικα και σχηματιζουν το φυσικο συνορο της χωρας με την Ιταλια στα Βορειοδυτικα.
Ολη η περιοχη αυτη των Σλοβενικων Αλπεων περικλειεται στον Εθνικο Δρυμο Triglav, με κεντρικο πρωταγωνιστη το ορος Triglav που με 2,864 μετρα υψος ειναι και η υψηλοτερη κορυφη της χωρας.

Αν σε αυτο υπολογισει κανεις και οτι η Σλοβενια ειναι απο τις πιο πρασινες χωρες του κοσμου (πανω απο τη μιση επιφανεια ολοκληρης της χωρας καλυπτεται απο δαση) τοτε τα πραγματα γινονται πολυ ενδιαφεροντα... Ετσι αποφασισα να ακολουθησω μια προτεινομενη ως "εξαιρετικης ομορφιας" διαδρομη στο χαρτη, ξεκινωντας απο την περιοχη Robic-Kobarid στην καρδια των Ιουλιανων Αλπεων με κατευθυνση νοτιοανατολικα προς τη Ljubljana...

Για τωρα ομως επρεπε να βγω απο την Βενετια και να βρω ενα ωραιο χωριουδακι να απολαυσω τον πρωτο (αυθεντικο) καπουτσινο της μερας.
Εβαλα πλωρη για Pordenone αποφευγοντας εσκεμμενα την Autostrada. Ουτως η αλλως οι δρομοι ηταν ανοιχτοι και στα τυπικα επιπεδα των ιταλικων δρομων...


Περασα αρκετες μικρες και ομορφα τακτοποιημενες κωμοπολεις ...


Ομως οι 35+ βαθμοι σε συνδιασμο με την ασφυκτικη κινηση μεσα στις πολεις εκανε την κατασταση αφορητη!
Επρεπε να σταματησω επειγοντως για ελεγχο στο χαρτη γιατι καποια στιγμη ειχα καταληξει να πηγαινω σε κυκλους προσπαθωντας να βγω απο το Pordenone.
Βρισκοντας λιγη σκια σταματησα στην ακρη του δρομου για να δω τους χαρτες.

Δεν προσεξα ομως οτι η ακρη του δρομου ειχε ενα ευμεγεθες λουκι για τα νερα, και ετσι οπως ξακρισα τη μηχανη η μπροστινη ροδα μπηκε μεσα και σφηνωσε!
Αμεσως η μηχανη αρχισε να παλατζαρει και εγω προσπαθησα να βγαλω τη ροδα απο το λουκι δινοντας γκαζι και συμπλεκταροντας, με αποτελεσμα να κανω τα πραγματα ακομα χειροτερα μιας που η μηχανη αρχισε να παιρνει κλιση προς τα δεξια!

Μια απελπιδα προσπαθεια να κρατησω τον Τιτανικο που βυθιζοταν (ναι καλα!) και μερικα "γαμωτ, γαμωτ" αργοτερα και κατεληξα να θαυμαζω την τεχνοτροπια του πεζοδρομιου απο πολυ κοντινη αποσταση με τη μηχανη να ειναι ξαπλωμενη διπλα μου!
Ουτε εγω ουτε η μηχανη ειχε παθει τιποτα μιας που ακουμπησε πανω στην πλαινη βαλιτσα (κανοντας της και τεστ αντοχης!) αλλα τωρα ΠΩΣ σηκωνουμε το θηριο; Ευτυχως συντομα σταματησε ενας Ιταλος και με βοηθησε να σηκωσουμε τη μηχανη με συνοπτικες διαδικασιες!
Τον ευχαριστησα πολυ, και λιγο αργοτερα ημουν και παλι στο δρομο! Μεχρι τωρα παντως δεν πηγαιναν και ιδανικα τα πραγματα...

Αυτο ομως συντομα θα αλλαζε!
Καθως ανηφοριζα πλεον προς τα Σλοβενικα συνορα το τοπιο αρχισε να αλλαζει και να θυμιζει την υπεροχη εξοχη της βορειας Ιταλιας...




Οδηγωντας σε πολυ ωραιους επαρχιακους δρομους δεν χρειαστηκε πολυ ωρα για να προσπερασω το Udine απο τα βορεια και να συνεχισω με κατευθυνση προς τα συνορα....

Ετσι καποια στιγμη βρεθηκα στο πολυ γραφικο χωριουδακι San Pietro al Natisone ακριβως στους προποδες των Ιουλιανων Αλπεων...




...με ενα μικρο bistro ακριβως πισω απο ενα ομορφο σιντριβανι διπλα στο δρομο...


Ηταν ακριβως αυτο που ειχα στο μυαλο μου ψαχνοντας για να κατσω να απολαυσω το καφεδακι μου και εννοειται δεν θα αφηνα την ευκαιρια να παει χαμενη...
Αξιζει να σημειωθει οτι παροτι αυτο το μικρο χωριο των 2,000 κατοικων βρισκεται σαφως μεσα στην Ιταλια, το 87% του πληθυσμου ειναι Σλοβενοι!


Αφου δροσιστηκα και ηπια το καφεδακι μου συνεχισα το δρομο για τα συνορα.
Ηξερα οτι απο εδω και περα η διαδρομη θα ειναι πολυ ομορφη μιας που θα ανεβαινα στο βουνο πλεον, αλλα το ποσο ομορφη θα ηταν τελικα δεν μπορουσα να το φανταστω...

Ο συνδιασμος καταπρασινες Αλπεις, Ιταλικοι δρομοι και ηλιολουστη μερα δημιουργουσε ενα σκηνικο απιστευτο...

Μεσα σε αυτο το υπεροχο τοπιο και μολις 11 χιλιομετρα αργοτερα εφτασα στα συνορα!
Για μενα ειναι παντα μια μοναδικη στιγμη οταν περνας τα συνορα μιας χωρας πανω στη μηχανη.
Σταση για την καθιερωμενη φωτογραφια λοιπον....



Ομως μιλωντας για συνορα, αν εκρινα απο το παλιο φυλακιο στα συνορα της Ιταλιας που αφηνα πισω μου και το αντιστοιχο μπροστα μου μαλλον τα συνορα υπηρχαν ακομα μονο στη θεωρια... Δεν υπηρχε απολυτως κανενας ελεγχος διαβατηριου η οποιουδηποτε αλλου χαρτιου, κατι που στη συνεχεια του ταξιδιου θα γινοταν ο κανονας και οχι η εξαιρεση...

Μπαινοντας στη Σλοβενια περιμενα... δεν ξερω τι περιμενα! Δεν ηξερα πολλα πραγματα για αυτη τη χωρα και στο μυαλο μου ηταν μια ακομα απο τις ομορφες αλλα σχετικα φτωχες χωρες της Ανδριατικης. Ε λοιπον, καμια σχεση! Η χωρα που περνουσα τωρα ηταν σε ολα της μια προηγμενη Ευρωπαικη χωρα.
Καποιοι μαλιστα την ονομαζουν την Αυστρια του νοτου και απο αυτα που εβλεπα τωρα θα συμφωνουσα απολυτα...

Στο πλαι του δρομου οι Ιουλιανες Αλπεις δεσποζουν...



...ενω ο δρομος περναει μεσα απο μερη που σε κανουν να σταματας σαν χαζος καθε 5 λεπτα και να χαζευεις!

Απο εδω και περα ξεκινησε μια διαδρομη για την οποια απλα δεν εχω λογια! Ειναι ισως η καλυτερη διαδρομη που εχω κανει στη ζωη μου απο πλευρας φυσικης ομορφιας και δρομου....
Γελουσα μονος μου μεσα στο κρανος προσπαθωντας να χωνεψω οτι υπαρχουν τετοια μερη στο κοσμο μας...

Βλεπετε, οταν καποιος εχει δρομους επιπεδου πιστας, και κατι τετοιο μπροστα του τα λογια χανουν το νοημα τους....



(μην βλεπετε το δρομο σαν σπασμενο... Σας πληροφορω οτι ηταν ομαλος σαν τραπεζι μπιλιαρδου!)


Και αν μια εικονα ειναι χιλιες λεξεις, τοτε ενα βιντεο ειναι χιλιες εικονες....
Δυναμωστε λοιπον και απολαυστε!
<object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/dW469j0sSLY?fs=1&hl=el_GR&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/dW469j0sSLY?fs=1&hl=el_GR&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object>

Στη διαδρομη αυτη συναντησα πολλους μοτοσυκλετιστες, ολοι με τα δερματινα και τις κορντουρες τους και ολοι ανεξαιρετως χαιρετουσαν!
Καποια στιγμη μαλιστα πετυχα ενα γκρουπακι 3 μεσαιων street μηχανων που πηγαινε στο δρομο μου. Πιασαμε την κουβεντα και συνταξιδεψαμε παρεα για λιγο...

Μεχρι που ο δρομος με εβγαλε στο Most na Soci απ' οπου περναει ενας ποταμος δημιουργωντας μια λιμνη με αυτο το απιστευτο χρωμα... Ε, η σταση ηταν επιβεβλημενη!


<div style="font-size: 10px; color: #ffffff; border-width: 1px; border-style: solid; border-color: #555555; background-color: #aaaaaa; padding: 1px; margin-bottom: 0px; margin-left: 6px; width: 200px;"> (Καντε κλικ στην εικονα για μεγεθυνση)</div><a href="http://farm5.static.flickr.com/4127/5018269793_81ebf53f22_b.jpg" target="_blank"><img src="http://farm5.static.flickr.com/4127/5018269793_81ebf53f22_z.jpg"></a>

Η πορεια συνεχιστηκε και πισω απο καθε στροφη και μια νεα υπεροχη εικονα...


Το στροφιλικι συναγωνιζοταν την φυσικη ομορφια του τοπου και επιασα τον εαυτο μου να εχει ανεβασει ρυθμους που δεν θα ελεγε κανεις και πολυ τουριστικους... (εξ' ου και η ελλειψη φωτογραφιων...)

Καπου εκει και οντας στον κεντρικο δρομο, το GPS πανω στο κεφι αποφασισε να με στειλει στον προορισμο απο τον πιο συντομο δρομο που ηταν πανω απο το βουνο και μεσα απο ενα πυκνο δασος.
Ο δρομος ειχε στενεψει σε βαθμο που φοβομουν το αν χρειαστει να γυρισω πισω για καποιο λογο, ομως η φυση γυρω με αποζημιωνε και με το παραπανω...



Πανω που αρχισα να αναρωτιεμαι ομως αν πηγαινα καλα η οχι, ο δρομος ανοιξε παλι...



...και ξεκινησα να περναω μεσα απο μικρα χωριουδακια...


...αλλα και μεγαλυτερα...

Ο δρομος πανω απο το βουνο με εβγαλε στην αλλη πλευρα του κεντρικου δρομου και ετσι συντομα βρεθηκα να περναω απο την ομορφη μεσαιωνικη κωμοπολη Škofja Loka, λιγα χιλιομετρα εξω απο την Ljubljana και πολυ κοντα στο camping οπου θα διανυκτερευα.

Λιγη ωρα αργοτερα ειχα φτασει στον προορισμο της πρωτης μερας: το Camping Smlednik.


Οι χωροι του καμπινγκ ομορφοι και προσεγμενοι με αρκετα δεντρα και μπολικο γκαζον στις οχθες του πολυ ομορφου ποταμου Sava, οπου μαλιστα καποιοι εκαναν και μπανιο!


Ξεφορτωμα της μηχανης, στησιμο της σκηνης "πρωτο τραπεζι πιστα" , ενα απολαυστικο ντους και φυγαμε να δουμε την πολη!

Ljubljana

Η Ljubljana ειναι η μεγαλυτερη πολη και πρωτευουσα της Σλοβενιας.
Υπο πολλες ομως εννοιες δεν θυμιζει σε τιποτα μια μεγαλη βιομηχανοποιημενη πρωτευουσα χωρας αλλα μοιαζει να ειναι μια μικρη, τακτοποιημενη και γραφικοτατη πολη.
Ποσο μαλλον τετοια εποχη οπου οι πλακοστρωτοι δρομοι γεμιζουν τραπεζακια και καθισματα απο καθε λογης μπαρ και εστιατορια και οι τουριστες κανουν βολτες νωχελικα στις οχθες του ποταμου Ljubljanica που διασχιζει το ιστορικο της κεντρο...


Φτανοντας στην "Παλια Πολη" με καλωσορισαν τα χαρακτηριστικα Art Nouveau κτηρια που χτιστηκαν στις αρχες του 20ου αιωνα...




...ενω στην πλατεια Presernov trg δεσποζε η Φρανσισκανικη Εκκλησια του Ευαγγελισμου, του 17ου αιωνα...


Παντου γυρω o κοσμος εκανε τη βολτα του χαρουμενος στα πλακοστρωτα παλια στενακια.

Πηγαινω προς τις οχθες του ποταμου Ljubljanica και να και το αγαλμα του εθνικου ποιητη της Σλοβενιας, France Prešeren...



Οι 2 πλευρες της πολης ενωνονται με πολλες, πανεμορφες αψιδωτες γεφυρες...



...και η εικονα των κτηριων στις οχθες του ποταμου που καθρεφτιζονται στο νερο κανει την πολη μαγικη!






Ψητο καλαμποκι κανεις;;

Περασα απο την απεναντι πλευρα του ποταμου στην καρδια της παλιας πολης και κατευθυνθηκα για το λοφο της πολης και το μεσαιωνικο καστρο... Εκει μπορεις να φτασεις ειτε με ενα μικρο τελεφερικ, ειτε περπατωντας. Εγω επελεξα σαφως το δευτερο...

Οι πλακοστρωτοι δρομοι που βρισκομουν τωρα ειχαν αρκετα εστιατορια και καφε/bar, αλλα τιποτα το κραυγαλεο η κιτς...



Καθως προχωρουσα προς το λοφο και τους πισω δρομους η παλια πολη ξεδιπλωνοταν μπροστα μου σαν παραμυθι... Ολα ομορφα...

Καθως φτανω στη βαση του λοφου, περναω εξω απο μια μικρη εκκλησια και ακουω απο μεσα κατι σαν κλασσικη μουσικη! Λεω, δεν μπορει! Κλασσικη μουσικη μεσα στην εκκλησια;

Μπαινω διστακτικα μεσα και μενω... Στο χωρο του αμβωνα ενα νεαρο αγορι και μια κοπελα παιζουν καποια κλασσικα κομματια σε βιολι και πιανο, ενω ενα μικρο ακροατηριο τους ακουει προσεκτικα!
Η στιγμη ειναι μαγικη! Ο χωρος της εκκλησιας ειναι κατανυκτικος και νοιωθεις να πλημμυριζει απο τις μελωδιες του βιολιου και του πιανου, ενω ο φωτισμος που πεφτει απο το παραθυρο στα γλυπτα της οροφης φτιαχνουν μια εικονα μοναδικη...


Καθομαι για λιγο να απολαυσω το κοντσερτο και βγαινω εξω με ενα τεραστιο, χαζο χαμογελο... Ποση τρυφεροτητα, ποση ευαισθησια κρυβει μεσα της μια τυχαια στιγμη σαν αυτη...

Ωρα να ξεκινησουμε ομως για το καστρο στο λοφο...