Άγραφα, 15-17.05.2009

Ο ενοχλητικός τύπος ξαναχτυπά.
Αυτή τη φορά με τα θρυλικά Άγραφα. Όσο γνωστά είναι σαν όνομα άλλο τόσο άγνωστα είναι επί της ουσίας. Πρόκειται για μια μεγάλη περιοχή ανάμεσα στους νομούς Ευρυτανίας, Τρικάλων και Καρδίτσας. Λέγεται, ότι οφείλουν το όνομά τους στο γεγονός πως οι Τούρκοι ποτέ δεν τα έγραψαν στις κτήσεις τους, ποτέ δεν τα κατέλαβαν. Το απίστευτο ορεινό ανάγλυφο και ο σκληραγωγημένος και ανυποχώρητος χαρακτήρας των κατοίκων τους συνηγόρησαν σε αυτό. Υπάρχει χωριό και δήμος με το όνομα Άγραφα αλλά η περιοχή είναι ευρύτερη και περιλαμβάνει πολλές κορυφές άνω των 2000 μέτρων αλλά και απίστευτες χωμάτινες διαδρομές. Η άσφαλτος είναι κατά 95% ανύπαρκτη!
Έχω ξαναβρεθεί στην περιοχή 3 φορές με εντουράκια αλλά πάνε 5 χρόνια από την τελευταία φορά, χώρια που δεν έχω βρεθεί σε μεγάλο υψόμετρο.
Παρασκευή μεσημεράκι αναχωρώ πάλι για Καμένα Βούρλα με το DRZ (ναι,ναι το VFR είναι ακόμα σε κώμα κλπ κλπ) και κατά τις 8 με παραλαμβάνει το λεωφορείο του συλλόγου. Είμαστε 21 άτομα. Μέσω Λαμίας, Καρδίτσας, Μουζακίου κατευθυνόμαστε προς Βλασσί και λίγο πριν το τελευταίο κατασκηνώνουμε στον αυχένα όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Αρκετοί διανυκτέρευσαν μέσα στο εκκλησάκι. Όμορφη και ανέφελη νύχτα και το πρωί ξυπνάμε με αυτό το θέαμα:


Μπαίνουμε στο λεωφορείο και μέσω μιας εκπληκτικής χωμάτινης διαδρομής καβαλάμε τον αυχένα προς Τροβάτο. Είμαστε πια στα Άγραφα και λίγο μετά αρχίζει η πορεία. Η ώρα είναι 8:30 και σύμφωνα με το πρόγραμμα θα περπατήσουμε 8 ώρες. Αχ και να ξέραμε...
Ανεβαίνουμε προς την κορυφή Ντελιδίμι στα 2162μέτρα. Η θέα μας αποζημιώνει είναι υπέροχη και όσο ψηλότερα τόσο καλύτερα.


Το χωριό Τροβάτο στο κέντρο και οι κορυφές των ανατολικών Αγράφων στο βάθος.


Παντού υπάρχουν ρυάκια από το χιόνι που λιώνει ψηλότερα. Σε λίγο το συναντάμε και βαδίζουμε πάνω του.








Μετά από 4 περίπου ώρες φτάνουμε 100 μέτρα κάτω από την κορυφή. Όσοι θέλουν ανεβαίνουν, οι υπόλοιποι βρίσκουν ευκαιρία για ένα διάλειμμα. Η θέα από την κορυφή είναι εξαιρετική καθώς φαίνεται μια περιοχή από τα Τζουμέρκα ως το Βελούχι! Ανεπανάληπτα άγριο τοπίο και αισθάνομαι μικρός και ασήμαντος αλλά με έναν όμορφο τρόπο. Ο χρόνος, όμως, πιέζει και αρχίζουμε την κατάβαση από την άλλη μεριά του βουνού. Το μονοπάτι είναι εξαιρετικά απότομο και αρκετοί μαζεύουν μερικές ψιλοτουμπίτσες. Μετά από μια ώρα το μονοπάτι ηρεμεί και με κάποιες στάσεις πλησιάζουμε τον στόχο μας που είναι ο οικισμός του Ασπρορέματος, μικρός κτηνοτροφικός οικισμός που αυτή την εποχή είναι ακόμα έρημος. Δυστυχώς, στα τελευταία μέτρα και ενώ βλέπουμε κάποια σπίτια από μακριά, χάνουμε το μονοπάτι και ταλαιπωρούμαστε ψάχνοντας.
Στη φωτό μόλις που διακρίνεται ένα σπιτάκι, χωρίς ρεύμα, χωρίς δρόμο, κυριολεκτικά στην άκρη του πουθενά.


Έχει πάει 6 το απόγευμα και επιτέλους βρίσκουμε το μονοπάτι και βγαίνουμε ένας ένας σε ένα χωματόδρομο. Το πρόγραμμα λέει πως μετά από 10 λεπτά θα διανυκτερεύσουμε σε ένα όμορφο σημείο. Όμως, τα προγράμματα είναι για να ανατρέπονται και στο τελευταίο μέτρο του μονοπατιού μια κοπέλα μπλέκει το πόδι της σε μια ρίζα, πέφτει και παθαίνει εξάρθρωση και κάταγμα στον αστράγαλο!
Ευτυχώς, έχουμε 2 φυσιοθεραπευτές στην παρέα και φτιάχνουν νάρθηκα με πρόχειρα υλικά, αλλά η κατάσταση είναι προβληματική. Επικοινωνούμε με τα κινητά (ευτυχώς είχαμε σήμα) με το πλησιέστερο κατοικημένο χωριό, το Τρίδενδρο, για βοήθεια. Ξεκινάει ένα αγροτικό αλλά μετά από λίγο μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος έχει κατολισθήσεις και δεν μπορούν να έρθουν. Δεν είναι σαφές πόσο μακριά από εμάς είναι το σημείο της κατολίσθησης. Δεν υπάρχει, όμως, άλλη επιλογή από τη μεταφορά της κοπέλας από εμάς εκεί.