Μοτοσυκλέτα ή computer?

Του Χρήστου Λεπεσιώτη

Με είχε συνεπάρει ο αέρας περηφάνιας που φυσούσε γύρω μου κάθε φορά που έτρεχα με τη μοτοσυκλέτα μου. Αιτία ήταν ότι οι μοτοσυκλετιστές σηκώσαμε το κεφάλι. Προτάξαμε το στή8ος στον Αττίλα. Δεν φοβηθήκαμε δεν κάναμε πίσω. Όπως διάβασα και σε κάποιο εμπορικό έντυπο του χώρου της μοτοσυκλέτας, «ο μοτοσυκλετισμός είχε τεράστια διαφήμιση, εντελώς δωρεάν».

Με To αέρα αυτόν λοιπόν, αντιλαμβανόμουν τον κόσμο να βλέπει την μοτοσυκλέτα (και τον μοτοσυκλετιστή) με άλλο μάτι. Γελάστηκα οικτρά. Kαι η επιστροφή στην πραγματικότητα, έγινε κάποιο πρωινό στη δουλειά. Ο άvθρωπος που με ξανάφερε, λέγεται Νίκος και είναι ένα πανέξυπνο παιδί 12 χρονών. Ο Νικολάκης λοιπόν είναι ο υιός κάποιου συναδέλφου, που είχε έρθει επίσκεψη στο γραφείο μας. Είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα computers και επειδή η δουλειά μου είναι σχετική, ήταν όλη μέρα δίπλα μου.

Που και που με ρωτούσε διάφορα πράγματα γύρω από τον υπολογιστή, μέχρι που κάποια στιγμή, όταν άνοιξα κάποιο συρτάρι μου, είδε μια φωτογραφία με μοτοσυκλέτες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απλά ικανοποιημένος που μάθαινε πράγματα για τους υπολογιστές. Από εκείνο το σημείο και ύστερα ήταν ευτυχισμένος.

Μου έλεγε το πόσο του άρεσαν oι μηχανές, το πόσο ενθουσιαζόταν όταν τις έβλεπε να αστράφτουν στο δρόμο και να τρέχουν στην Εθνική οδό δίπλα από τo αυτοκίνητο του πατέρα του φορτωμένες με βαλίτσες.

Αφού του είπα διάφορα για την ιδέα της μοτοσυκλέτας, για τους φίλους που κάνεις, για τις εκδρομές για τις εκδηλώσεις που συμμετέχεις, του έθεσα το απόλυτο ερώτημα: τι προτιμάς να σου χαρίσουν, μία σούπερ μηχανή, ή ένα σούπερ computer; Η απάντηση ήρθε να γκρεμίσει όσα όνειρα είχα χτίσει για αυτόν τον μελλοντικό μοτοσυκλετιστή: To computer. Αυτό που με στεναχώρησε ήταν ότι ο Νικολάκης σκέφτηκε αρκετά την απάντηση που θα μου έδινε. Απογοητεύτηκα. Ποτέ μου δεν περίμενα να πάρω μια τέτοια απάντηση. Ένοιωθα σα να είχα φάει χυλόπιτα. Μόνο που ήταν η χειρότερη χυλόπιτα που έχω φάει στη ζωή μου. Αληθινό σοκ. To ξεπέρασα γρήγορα όμως και έψαξα να βρω τι γίνεται. Ρώτησα To Νικολάκη πώς εξηγεί την απάντησή του. Γιατί όχι μηχανή αλλά υπολογιστή;

Ο Νικολάκης, άρχισε να μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα. Η μηχανές είναι λέει επικίνδυνες ενώ οι υπολογιστές ακίνδυνα. Για να απολαύσεις τις μοτοσυκλέτες πρέπει να τρέχεις, ενώ με τo computer κάνεις το γύρο του κόσμου από το γραφείο του σπιτιού σου. Κι όταν του μίλησα για επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, τότε με κούφανε τελείως. Μου είπε ότι μέσα από To Internet έχει πάρα πολλές γνωριμίες και έχει κάνει καλούς φίλους. Φίλους που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του βέβαια, αλλά έχει διαβάσει στην οθόνη του. Φυσικά δεν εξάντλησα όλα μου τα επιχειρήματα, για παράδειγμα δεν του μίλησα για εκδρομές στην εξοχή με το έτερον ήμισυ, πικ-νικ και υπαίθριο σεξ, αλλά φαντάζομαι ότι το παιδί αυτό ακόμα κι όταν θα ανακαλύψει διάφορες «χαρές» της ζωής, πάλι θα προτιμάει να τις απολαμβάνει με ασφάλεια μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του.

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ για τα σημερινά παιδιά και τα μαλακισμένα υποκατάστατα που τους έχουν πλασάρει. Δεν είναι ο φόβος που κάνει To Νικολάκη να λέει ότι η μοτοσυκλέτα είναι επικίνδυνη. Όσο φόβο κι αν προσπάθησε να του καλλιεργήσει ο πατέρας του, θα μπορούσε να τον έχει ξεπεράσει με την αγάπη προς τις δύο ρόδες, όπως τόσοι και τόσοι. Γιατί, εμάς δεν μας καλλιέργησαν το φόβο οι γονείς μας; Ακόμα και σήμερα δεν μας καλλιεργούν τo φόβο τα αυτοκίνητα που οδηγούν απρόσεκτα;

Δεν είναι ο φόβος το πρόβλημα του Νικολάκη και του κάθε Νικολάκη, που φαντάζομαι είναι πολλοί. To πρόβλημα είναι τα πολύ σκληρά ναρκωτικά που λέγονται υπολογιστές και κυκλοφορούν ελεύθερα. To απόλυτο φάρμακο για τη μοναξιά. Νοιώθεις μόνος; Ωραία. Παίρνεις έναν υπολογιστή και νοιώθεις ακόμα πιο μόνος και ικανοποιημένος. Δυστυχώς, όσο πάει η κατάσταση εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο (σήμερα ο Νίκος, αύριο άλλοι δύο, μεθαύριο άλλοι τέσσερις κ.ο.κ.). Μία παρηγοριά μου μένει. Θέλω να κατατάξω το Νικολάκη στην κατηγορία των παιδιών που δεν θα καβαλούσαν μοτοσυκλέτα έτσι κι αλλιώς. Όπως επίσης υπάρχει μία άλλη κατηγορία παιδιών που θα καβαλήσουν και θα αγαπήσουν τη μοτοσυκλέτα έτσι κι αλλιώς.

Θυμάμαι την εποχή που πήγαινα στο Λύκειο. Μαζευόμασταν στα ηλεκτρονικά του Λεωνίδα, κοντά στο φροντιστήριο στου Κεφαλά (θυμάσαι ψηλέ;). ‘Hταν η εποχή που βλέπαμε τη μηχανή με τα κιάλια. Για να πάμε εκδρομή στο Σούνιο, ενοικιάζαμε παπάκια στη Γλυφάδα. Υπήρχε τότε ένα παιδί που σύχναζε κι αυτό στα ηλεκτρονικά. Ήταν μεγαλύτερος από μας. Είχε ένα Honda XL 185. Μηχανή όνειρο για την εποχή και για τις απαιτήσεις της ηλικίας. Τον έβλεπα να κρατά το κλειδί της μηχανής και πίστευα ότι κρατάει το κλειδί της πόρτας προς την ευτυχία. Αυτό το παλικάρι ήταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπροστά από μία οθόνη και έπαιζε ηλεκτρονικά, σκοτώνοντας την αβάσταχτη μοναξιά του. Έλεγα τότε ότι αν είχα εγώ τη μηχανή του θα ήμουν όλη τη μέρα βόλτα με φιλαράκια. Δυστυχώς η μηχανή σάπιζε έξω από τα ηλεκτρονικά του Λεωνίδα.

Τι σύμπτωση! To παιδί αυτό το έλεγαν Νίκο…

Δεκατρία χρόνια αργότερα, όντας πλέον επαγγελματίας προγραμματιστής υπολογιστών, δεν καταδικάζω τους υπολογιστές. Ίσα ίσα λέω ότι είναι απαραίτητοι στη δουλειά και μας κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως τον εαυτό μου να διασκεδάζει με ένα υπολογιστή, και γιαυτό παροτρύνω τα νέα παιδιά, ναι μεν να μάθουν να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές στη δουλειά τους, αλλά να κρατήσουν κλασικές απολαύσεις της ζωής, κορυφαία των οποίων είναι η μοτοσικλέτα.

Τι λες τώρα?Εδώ αντί να πάνε σε κάνα γήπεδο να παίξουν ποδόσφαιρο παίζουν με τις ώρες pro στον υπολογιστή.

Άγγελε υπάρχει ελπίδα (η τουλάχιστον όπως το πάρει κανείς). Ο Νίκος ο μικρός που περιγράφεις μοιάζει σε αρκετά με εμένα μικρό. Δεν είχα καμμία σχέση με μηχανές, δεν είχα σκοπό να δουλέψω για να πάρω, οι γονείς ούτε που το ακούγανε και δεν ήμουν και ο πιο δημοφιλής στο σχολείο. Μου πήρανε ένα 486DX2-66 με 8Mb RAM (που έκανε περισσότερα λεφτά από καινούργιο παπί τότε - και το έχω ακόμα) και ασχολιόμουν με αυτό και το πως θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για να κάνω στο μέλλον ότι θέλω. Όταν έβγαλα τα δικά μου χρήματα ανακάλυψα ότι μεταξύ άλλων είχα 2 πάθη που δεν μπορούσα να καταλαγιάσω.

Το ένα είναι το να πηγαίνω σε συναυλίες metal (όλων των ειδών αλλά κυρίως IRON MAIDEN - UP THE IRONS!) και το δεύτερο να πηγαίνω βόλτα - ταξιδεύω. Το δεύτερο παρόλο που ταξιδεύω αδιάκοπα με την δουλειά μου δεν ικανοποιούνταν.

Σιγά σιγά μπήκα και στον κόσμο της μηχανής γιατί ήθελα να αλλάξω την ποιότητα ζωής μου μέσα στην πόλη και να μην ψάχνω αδιάκοπα για πάρκινγκ (μια που δεν μπορούσα να μένω μέσα). Όμως ανέβηκα κυβικά, τύπο μηχανής ακόμα και αριθμό γιατί μου πρόσφερε 2 πράγματα: την ελευθερία να πηγαίνω όπου θέλω ακριβώς όταν το θέλω και την παρέα που θα συνοδεύει σε όλες αυτές τις βόλτες. Όπως είπε και ο Τζακ Σπάροου "Το πλοίο δεν είναι ένα σύνολο από πανιά και ξύλα. Είναι η δυνατότητα να πάς όπου λαχταρά η καρδιά σου (Pirates of the Caribbean 1).

Στο τέλος της ημέρας εγώ υποστηρίζω ότι υπάρχουν (μεταξύ άλλων) 2 τύποι ανθρώπων. Αυτοί που τους αρέσει το ταξίδι για την διαδρομή και αυτοί που τους αρέσει το ταξίδι για τον προορισμό. Εγώ δηλώνω "βλαμμένος" και μου αρέσει η διαδρομή. Γι αυτό και μπόρεσα να βγω από το δωμάτιο και το computer και πήρα τους δρόμους πράγμα που μου επιτρέπει να ηρεμώ ψυχικά και να χαμογελάω. Έτσι κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια λέω ότι όσοι είναι "βλαμμένοι" σαν και εμένα θα βρουν αργά ή γρήγορα τον δρόμο τους. Οι άλλοι μπορούνε θαυμάσια να ανακαλύψουν τον δρόμο και την μηχανή την ώρα που θα περνάνε την κρίση της μέσης ηλικίας και να μας βοηθήσουν να βρούμε καλές μηχανές σε καλές τιμές όταν τους περάσει...

Πάντως να πούμε πως η εξάρτηση από το διαδίκτυο είναι πλέον βιβλιογραφημένη ψυχική πάθηση και δεν είναι αστεία αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνη.

P.S. κάθεσαι στο δωμάτιο προστατευμένος με το κλιματιστικό σου και κάνεις chat όταν ξαφνικά μυρίζεις καμμένο και αρχίζουν να βγαίνουν καπνοί από το desktop (έγινε σε φίλο μου). Μετά καταρρέει η θεωρία ότι ο υπολογιστής είναι ασφαλέστερος...

Τώρα μια που το θυμήθηκα πλήρης περιγραφή του πρώτου μου υπολογιστή
486DX2-66 (με κουμπί που έριχνε τον χρονισμό στο μισό και τον έκανε πιο αργό)
250Mb σκληρός δίσκος (ενίοτε και 524 με ένα "μαγικό εργαλείο"
8Mb RAM (τότε που ο σεισμός στο KOBE είχε ανεβάσει τις τιμές στο Έβερεστ)
κάρτα γραφικών σε δίαυλο VESA με 1Mb μνήμη
2 disk drives: 5 1/4 και 3 1/2
Οθόνη 14άρα
Εκτυπωτής HP550 color
Λειτουργικό MS-DOS 6.22 + WINDOWS 3,1
τιμή so far 550.000δρχ χωρίς ΦΠΑ

Modifications: κάρτα ήχου SB compatible, CD drive

Έπαιze το DOOM II v2.666 τέλεια και με ήχο από το speaker...

έτσι για να δείξω ότι όντως είχα κόλλημα μαζί του...

Τώρα αυτό το κείμενο πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά;