Μια ιστορία βλακείας, ανοησίας και κουταμάρας.

Κοιτάω έξω το πρωί, φτου γαμώτο, σαν τον πλανητη Caladan ο καιρός έξω

(από το Dune βρε άάάσχετοι , η έδρα των Atreides, που βρέχει ασταμάτητα, πριν πάνε στον Arrakis που δεν βρέχει ποτέ...)

Δεν πάω πουθενά λέω, εδώ θα μείνω. Ναι αλλά τι θα κάνω; Χμμμμμ ευκαιρία για modifications.

Στο VFR400nc30 μου, έχω αλλάξει εδώ και καιρό τον 18ρη μαμά τροχό με 17ρη από RVF400nc35. Η αλλαγή έγινε, για περισσότερες επιλογές ελαστικών.

Πλην ομως, ο 17ρης, έκανε το πίσω μέρος να κάτσει περίπου 1.5 πόντο πιο χαμηλά. Σε συνδυασμό με ότι στο VFR400nc30 το πίσω μέρος είναι για ιαπωνέζικα αναστήματα, δλδ υπερβολικά χαμηλό έτσι κι αλλοιώς, μου είχε μπει η ιδέα εδώ και καιρό, να κάνω κάτι να το ψηλώσω.

Δυστυχώς στο VFR400nc30 η πάνω βάση του αμορτισέρ είναι χυτή και ένα κομάτι με το πλαίσιο. Δεν γίνεται κάτι εδώ.

Να κόψω την θηλειά στο αμορτισέρ και να κολλήσω κάτι ανάμεσα, για να μακρύνει το αμορτισέρ, αφενός πολύ brutal λύση, αφετέρου μη αναστρέψιμη. Όχι, ούτε αυτό.

Και τότε μου ήρθε!

Θα ανοίξω τρύπες και θα περάσω από εκεί τον άξονα, στο κάτω στέλεχος του μοχλικού, έτσι ώστε το κάτω στέλεχος να κοντύνει, και τελικά να σηκωθεί το πίσω μέρος. Με την σχέση μοχλισμού να είναι συνήθως γύρω στο 1:4, σκέφτομαι ότι αν μεταφέρω 1 πόντο για παράδειγμα την τρύπα, θα ανηψωθεί 4 πόντους το πίσω μέρος, μια χαρά.

Λύνω μοχλικό, βγάζω στέλεχος, μετράω, και αρχίζω τρύπημα. Εμπρός λοιπόν καλό μου τρυπάάάάνι....

Το ασφαλέστερο σημείο είναι στα 15 χιλιοστά από την μαμίσια θέση, έτσι ώστε και να μην αδυνατίσει πολύ το στέλεχος, και να μην γίνει υπερβολική η ανύψωση του πίσω μέρους.

Διακρίνεται η τρύπα που έχει ολοκληρωθεί στην άλλη πλευρά, και η τρύπα ''οδηγός'' στην κοντινή πλευρά.

Αφού ολοκληρώνεται το τρύπημα, και καθαρίζονται-φινιρίζονται οι ακμές, ιδού το αποτέλεσμα

Στην μαμίσια θέση, ο άξονας είναι κανονικά εκεί:


Στην ''υψηλή'' θέση, ο άξονας θα μπει εκεί:


Μοναδικός φόβος, μην βρήσκει κάτι στην νέα θέση. Τοποθετούνται, δένονται όλα, και καταλήγουμε σε θεαματική ανύψωση του πίσω μέρους κατά 38 ολόκληρα χιλιοστά. Μπράααααβοοοοοοοο....

Αμ δε... Το κάτω μέρος του μοχλικού βρήσκει στους σωλήνες των εξατμίσεων. Πάρτα βλάκα, μου ήθελες και 1.5 πόντο...

Στο σημείο αυτό, αρνούμενος να παραδεχτώ την ήττα, σκέφτομαι: Στο υπόγειο -4 (ναι το σπίτι μου είναι κάτι σαν τις εγκαταστάσεις της umbrela corporation... από το resident evil ), έχω ένα τρακαρισμένο RVF400nc35 για ανταλλακτικά. Θα βγάλω το στέλεχος του μοχλικού από αυτό, και θα το τρυπήσω, αυτή την φορά, στα 11 mm απόσταση, και ας μην μείνει πολύ υλικό ανάμεσα στις τρύπες.

Κατεβαίνω, βγάζω στέλεχος, το καθαρίζω, το βάζω δίπλα από το στέλεχος του δικού μου και τι να δω!

Το RVFίσιο στέλεχος ήταν ΗΔΗ ΕΤΟΙΜΟ όπως το θέλω. Τζάμπα τρύπησα το άλλο.

ΝΑ ΒΛΑΚΑ!

Τελικά όταν η βλακεία χτυπάει την πόρτα μου, δεν μπαίνει απλώς μέσα. Στρογγυλοκάθεται για τα καλά και βάζει και ταμπέλα ''ανοίξαμε υπό νέα διεύθυνση''

ΝΑ ΒΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Δένω το RVFίσιο στέλεχος, και καταλήγω σε μια ωραιότατη ανύψωση του πίσω μέρους στα 18 χιλιοστά. Τα αποτέλεσμα επετεύχθη. Κι ας ήταν Μαρκόπουλο Κορωπί μέσω Ιωαννίνων

Caracal wrote:Δένω το RVFίσιο στέλεχος, και καταλήγω σε μια ωραιότατη ανύψωση του πίσω μέρους στα 18 χιλιοστά.

Τα αγαθά τρύποις κτώνται.

Έξυπνη λύση.

Έχεις πλάκα ρε Μιχάλη. Κράζεις, κράζεις, μαζί με τη Σάρα και τη Μάρα, κράζεις και την πάρτη σου..!!!
Άντε με γεια τη μοντίφα μέσω Θεσσαλονίκης.

Δηλαδή, στο σπίτι σου ετσι για πλάκα είχες ενα σχετικό μοχλικό spare διαθέσιμο...
Και θεωρούσα και μένα εξοπλισμένο για κανα ξαφνικό μαστόρεμα....

εισ'ωραιος!

To διπλο-τρυπημένο μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς κανένα πρόβλημα πάλι.

Συνεπώς μόνο το χάσιμο χρόνου και ο μπελάς. Ζημιά δεν έγινε . Α ρε μεγάλε. Ούτε μια ζημιά ολοκληρωμένη δε μπορείς να κάνεις.

Έτσι κι αλλιώς όμως έβρεχε, δε σε κυνήγαγε ο χρόνος, .........

DoctorAbo wrote:Ούτε μια ζημιά ολοκληρωμένη δε μπορείς να κάνεις.

Αν τώρα ενώσει τις δύο τρύπες με ένα κανάλι πλάτους ίσου της διαμέτρου, και βάλει ένα υδραυλικό μοχλό από κάτω, θα έχει δύο τινά αποτελέσματα:

1. Θα έχει κάνει το VFR ακόμα πιο διαστημικό μηχανάκι, το οποίο θα μεταβάλει το ύψος πίσω -και μ'αυτό την γωνία κάστερ- με το απλό πάτημα ενός κουμπιού.
2. Θα έχει μια σοβαρή ευκαιρία να κάνει μια ολοκληρωμένη ζημιά.

Πέραν της πλάκας, οι αγωνιζόμενοι στην αγγλία κανανε το εξής: Κόβανε τα μπράτσα στο στέλεχος, και προσάρμοζαν διπλού βήματος βίδες και παξιμάδια. Ξεβιδώνοντας την βίδα, το στέλεχος κονταίνει, βιδώνοντας μακραίνει. Και έτσι χωρίς να χρειάζεται ούτε λύσιμο ούτε τίποτα, μπορούσαν εύκολα να ρυθμίζουν κατά βούληση το ύψος της ανάρτησης, πιο εύκολα κι από τέντωμα της αλυσίδας.

Τέσπα ωραίο βγήκε.


Διακρίνονται οι σπείρες του ελατηρίου από το αμορτισέρ, το ψαλίδι, ολίγον τροχός, και ο μηχανισμός του μοχλικού.


Όλο μαζί το καμάρι μου!

Αααα σ' αυτό το μηχανάκι έκανες τη μοντίφα;!
Ερώτηση: Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο σε ένα μηχανάκι που το' χεις μέσα στο σπίτι (διακοσμητικό πια, φαντάζομαι);!

Διακοσμητικο - ξεδιακοσμητικο, η λογικη είναι, αν χρειαστεί, μπαίνει βενζίνη, μπαταρία ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ (από τεχνική άποψη). Να μην χρειάζεται απολύτως τπτ τεχνικό.

Το συγκεκριμένο μάλιστα έχει μπαταρία.

Caracal wrote:ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ.

Από το μπαλκόνι;!;!;!;!

Εγώ θα του δώσω 20 ευρώ και όπου θέλει ας πάει μόνο του.

Ψτ, Μιχάλη, δεν του δίνεις κάτι τις παραπάνω, μήπως έρθει μέχρι Καβάλα μεριά;

Μπορει να έρθει κανά Africa εκεί, οπότε μην θέλει κιόλο το HRC δικό της η Καβάλα...

Ωραία συλλογή έχεις