Λεωνίδιο - Πάρνωνας - Ταίναρο

Μάρτης και εμείς βρισκόμαστε να κάνουμε (για πολλοστή φορά) τη διαδρομή από το Άστρος προς Λεωνίδιο. Αυτή η πλευρά τη Πελοποννήσου είναι ένας αγαπημένος προορισμός, η θέα στο Μυρτώο μαγευτική, και κάθε φορά υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι την επόμενη φορά θα βρίσκαμε ένα δωμάτιο κοντά στο Λεωνίδιο με θέα στη θάλασσα να μείνουμε.


Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, η πατρίδα σώθηκε.Μετά από τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του τυφλαντώνη, του χοντροβαγγέλη και του πάστορα η χώρα πλέον έχει αποφύγει τα βράχια. Αυτό μας έχει χαροποιήσει πολύ, πάρα πολύ!! Το ταμείο ανεργίας που έπαιρνα κόπηκε πριν 2 μήνες, αλλά τι σημασία έχουν αυτά μπροστά στη σωτηρία της πατρίδας; Ο τωρινός «αρχηγός» (αυτός που συνομιλεί με τη Μεγαλόχαρη) έχει πει ότι η ανάπτυξη είναι στο δρόμο, και εγώ με το (ομολογουμένως φτωχό) μυαλό μου έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έρχεται από τα ΗΑΕ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Επειδή όμως υπάρχουν αυτοί οι κακοί (οι κόκκινοι) που θέλουν το κακό της πατρίδας και εμποδίζουν τους Σεΐχηδες να έρθουν, και επειδή κάτι τελευταίες αποταμιεύσεις έφυγαν σε φόρους υπέρ πατρίδος, αποφασίσαμε να την κάνουμε εμείς για τα ΗΑΕ (ή όπου αλλού) να βρούμε την ανάπτυξη. Οπότε αυτή η εκδρομούλα θα σηματοδοτούσε για εμάς το «τέλος εποχής».

Έψαχνα να βρω την κατάλληλη εποχή, να είναι καλός ο καιρός, να βρω και το σωστό (οικονομικά) κατάλυμα και επιτέλους αυτή η στιγμή ήρθε. Βρήκα τελικά ένα ωραίο και οικονομικό studio στην περιοχή του Λεωνιδίου. Η ζωή, όμως, είναι όλο εκπλήξεις και τελικά λόγω της γνωστής ελληνικής έλλειψης επαγγελματισμού στις τουριστικές υπηρεσίες και ενώ τελευταία στιγμή φαινόταν να ναυαγεί το εγχείρημα, χάρη στον επαγγελματισμό «των ξένων» βρεθήκαμε αρχές Μάρτη να κατεβαίνουμε προς Λεωνίδιο με προορισμό μια βιλλίτσα 75τ.μ. με θέα τη θάλασσα. Πως τα φέρνει η ζωή τελικά;

Πρέπει να ονολογήσω ότι η υπηρεσία εξυπηρετησης πελατών του γνωστού site κρατήσεων έδρασε εξαιρετικά γρήγορα και αποτελεσματικά. Ήταν ευγενέστατοι, τυπικοί και πολύ γρήγοροι στις συνεννοήσεις. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Και ζήτησαν και δεκάδες φορές συγγνώμη για την ταλαιπωρία που υποστήκαμε.


Παραδοσιακά ξεκινώντας από την Εύβοια ακολούθησα τη διαδρομή από Βίλια, Αλεποχώρι, Λουτράκι καθώς απεχθάνομαι τις εθνικές οδούς. Μια στάση στα Ίσθμια για καφεδάκι ήταν επιβεβλημένη. Με χαρά διαπιστώσαμε, για ακόμη μια φορά, ότι στη χώρα αυτή μόνο ο καφές κρατά την αξία του καθώς οι μισθοί πέφτουν, η αξία των οχημάτων πέφτει, η αξία της γης πέφτει, τα ομόλογα κουρεύονται ΑΛΛΑ ο καφές κρατάει γερά. Ζήτω ο καφές!!

Επιλέξαμε την παραλιακή διαδρομή από Ναύπλιο προς Λεωνίδιο. Ελαιώνες περιποιημένοι, φρεσκοκλαδεμένες ελιές, φρέσκο καταπράσινο χορτάρι, λουλούδια όλων των ειδών, ένα καταπράσινο χαλί στρωμένο μέχρι την υπέροχη μαγευτική θάλασσα με το καθαρό μπλε. Οι μυρωδιές, κλασσικές ελληνικές μυρωδιές άνοιξης, καταπληκτικές και εθιστικές. Οι μυρωδιές κάθε εποχής, συνοδεύουν αναμνήσεις περασμένων ετών, που καθώς περνάνε τα χρόνια εμπλουτίζονται με νέα βιώματα και συναισθήματα.

Ο δρόμος έχει ωραίες στροφούλες και πολλά χωριά και πολλούς μετρητές ταχύτητας στην είσοδο των χωριών, αλλά οι στροφούλες έξω από τα χωριά έχουν πλάκα. Και όπως λένε και οι ξένοι «time flies when you’re having fun», οπότε φτάσαμε γρήγορα στον προορισμό μας λίγα χιλιόμετρα πριν το Λεωνίδιο.

Επιλέξαμε την παραλιακή διαδρομή από Ναύπλιο προς Λεωνίδιο. Ελαιώνες περιποιημένοι, φρεσκοκλαδεμένες ελιές, φρέσκο καταπράσινο χορτάρι, λουλούδια όλων των ειδών, ένα καταπράσινο χαλί στρωμένο μέχρι την υπέροχη μαγευτική θάλασσα με το καθαρό μπλε. Οι μυρωδιές, κλασσικές ελληνικές μυρωδιές άνοιξης, καταπληκτικές και εθιστικές. Οι μυρωδιές κάθε εποχής, συνοδεύουν αναμνήσεις περασμένων ετών, που καθώς περνάνε τα χρόνια εμπλουτίζονται με νέα βιώματα και συναισθήματα.
Ο δρόμος έχει ωραίες στροφούλες και πολλά χωριά και πολλούς μετρητές ταχύτητας στην είσοδο των χωριών, αλλά οι στροφούλες έξω από τα χωριά έχουν πλάκα. Και όπως λένε και οι ξένοι «time flies when you’re having fun», οπότε φτάσαμε γρήγορα στον προορισμό μας λίγα χιλιόμετρα πριν το Λεωνίδιο.


Φτάνουμε στο κατάλυμα, είναι σε μια ανθισμένη πλαγιά, παρκάρω και μένω αποσβολωμένος από τη θέα. Από την μια πλευρά μια ολάνθιστη πλαγιά, από την άλλη πανέμορφες βιλλίτσες με κεραμιδένιες σκεπούλες και καμινάδες μπαρουτοκαπνισμένες και πιάτο μπροστά το απέραντο μπλε.


Πάμε στο χώρο υποδοχής μας και ο ευγενέστατος οικοδεσπότης μας οδηγεί στο διαμέρισμα. Μπαίνουμε μέσα και παθαίνουμε πλάκα. Είναι πλήρως εξοπλισμένο, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το εξοχικό που πάντα θα θέλαμε να έχουμε.


Τι είναι το πρώτο πράγμα που θέλει ο κουρασμένος (εντάξει πλάκα κάνω, όχι και τόσο κουρασμένος, απλώς για το δραματικό της υπόθεσης) μηχανόβιος, όταν αράξει στη βεράντα μπροστά σε αυτή τη θέα; Έναν ωραίο ελληνικό καφέ θέλει!! Οπότε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ή πρέπει να έχεις προνοήσει να φέρεις τα απαιτούμενα (γκαζάκι, μπρίκι, καφέ ζάχαρη κ.λ.π.) ή ξανακαβαλάς για την πλησιέστερη καφετέρια. Σωστά;

Στην περίπτωσή μας όμως το σπιτάκι είναι υπερεξοπλισμένο ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ (αν και στην τιμή δε συμπεριλαμβάνεται πρωινό) ο οικοδεσπότης μας έχει ένα καλαθάκι με όλα τα βασικά ροφήματα, σφραγισμένα σακουλάκια, ελληνικού καφέ, σφραγισμένο κουτάκι Nes, διαφόρων λογιών τσάγια και ροφήματα (Καπουτσίνο, Εσπρέσσο κ.λ.π) ΚΑΙ γάλατα, εβαπορέ,φρέσκο, μακράς διάρκειας ΚΑΙ μπύρες αναψυκτικά στο ψυγείο ΚΑΙ ένα τεράστιο καλάθι με δίπλες και αμυγδαλωτά Μονεμβασιάς για να συνοδεύσουν τον καφέ.


ΆΨΟΓΑ, πραγματικά καταπληκτικές τουριστικές υπηρεσίες και εκεί κάπου αναρωτιέσαι. Μα γιατί και ο άλλος δεν ήταν έτσι και ήταν ακριβώς το ανάποδο και παραλίγο να σου χαλάσει την εκδρομή σου. Και επιπλέον, αν δίναμε ως έθνος βάση σε αυτό το υπέροχο προϊόν που έχουμε (τη φύση, και το κλίμα), και κάναμε μια σωστή διαφήμιση και παρείχαμε τέτοιου είδους υπηρεσίες δεν θα ήταν όλα πολύ πολύ καλύτερα;

Ήπιαμε το καφεδάκι μας, φάγαμε το γλυκάκι μας και ξαναρματωθήκαμε για βόλτα. Θέλαμε να πάμε στον Φωκιανό. Έχει κι ένα ταβερνάκι μπροστά στη θάλασσα, ίσως αν ήμασταν τυχεροί(που δεν ήμασταν τελικά) να ήταν ανοιχτό να πίναμε κι ένα ουζάκι.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε:


Βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες τον κόλπο της Σαμπατικής όπως φαίνεται από ψηλά και μετά το Λεωνίδιο ακολουθήσαμε την παραλιακή διαδορμή Πλάκα, Πούλιθρα, Πυργούδι, Αμυγδαλιά, Φωκιανό.



Το οροπέδιο των Πελετών πάντα με εντυπωσιάζει. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι; Ίσως οι ξερολιθιές, ο αγώνας των ανθρώπων στη διάρκεια των χρόνων σε ένα σκληρό μέρος, να δαμάσουν το σπαρμένο με πέτρες οροπέδιο για να φτιάξουν περιβολλάκια, να κρατήσουν τα χώματα να μη φύγουν, ένας αγώνας. Τώρα πια ελάχιστοι οι κάτοικοι αλλά ο ιδρώτας των περασμένων γεννεών εμφανής. Η εποχή είναι ιδανική, λουλούδια παντού, ανεμώνες, χαμομήλια, αμυγδαλιές ανθισμένες, χρώματα και αρώματα. Όμορφα! Σε μια καμπή του δρόμο εμφανίζεται ξαφνικά το Φωκιανό.. Κατεβαίνουμε σιγά σιγά, το τελευταίο 1 χιλιόμετρο είναι καλοπάτημένο χώμα. Σύντομα είμαστε στην παραλία, το ταβερνάκι είναι κλειστό αλλά το μέρος είναι πραγματικά πανέμορφο.


Κάνουμε τη βόλτα μας, βγάζουμε φωτογραφίες και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Θα επιστρέψουμε από Τσιτάλια προς Λεωνίδιο. Σιγά σιγά πέφτει και ο ήλιος και είναι τα χρώματα υπέροχα. Πίσω στο διαμέρισμα και αραλίκι στην βεράντα με τη συνοδεία του παφλασμού των κυμάτων και της απίστευτης θέας.

Για πληροφορίες για την περιοχή και υπέροχες φωτογραφίες μπορείτε να επισκεφθείτε το εντυπωσιακό blog : http://poulithragr.blogspot.gr/

Πρωινό ξύπνημα με μια υπέροχη ανατολή.


Το πρόγραμμα έχει βόλτα στον Πάρνωνα, σκοπός είναι να φτάσουμε Τζιτζίνα και από εκεί βλέπουμε. Τις συνηθισμένες διαδρομές τις έχουμε κάνει οπότε αναζητούμε εναλλακτική. Θυμάμαι ότι ανεβαίνοντας προς Κοσμά από Λεωνίδιο και λίγο πριν την μονή Ελώνης φεύγει αριστερά δρόμος. Κοιτάω το χάρτη και βλέπω ότι πάει Παλαιοχώρι, Άγιο Βασίλειο, Πλατανάκι και από εκεί δείχνει ότι βγαίνει Τζιτζίνα. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι όλη η διαδρομή άσφαλτος αλλά το CBF δε μασάει από ψιλοχωματόδρομους οπότε βουρ κατά εκεί και βλέπουμε. Είναι πολύ όμορφη η διαδρομή μέσα από το φαράγγι του Δαφνώνα ανεβαίνοντας από το Λεωνίδιο προς Κοσμά. Αρχικά το ποτάμι είναι τελείως ξερό αλλά από ένα σημείο και πάνω έχει αρκετό νεράκι και επομένως μια στάση για φωτογραφίες είναι επιβεβλημένη.


Κατά διαστήματα στο πλάι βλέπουμε ένα παρατημένο πετρόφυτο χωματόδρομο, που είναι μεγάλος για να είναι απομεινάρι μονοπατιού. Ένα βιλβιαράκι της κοινότητας Κοσμά που μας δίνουν στο καφενείο του Κοσμά μας λύνει την απορία. Μου φάνηκε ενδιαφέρον οπότε αντιγράφω από εκεί και παραθέτω και μερκές σχετικές συνδέσεις :

«....Αυτός ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Πράγματι ο δρόμος Λεωνιδίου – Κοσμά – Σκάλας Λακωνίας έχει ιστορία 70και πλέον χρόνων. Αποτέλεσε βασικό έργο αναπτυξιακής υποδομής για ολόκληρη την επαρχία Κυνουρίας γι” αυτό και στεκόμαστε στην ιστορία του. Για το δρόμο αυτό οι ξενιτεμένοι κοσμίτες της Αμερικής, το 1920 κατέθεσαν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος 100.000 δολάρια για λογαριασμό του Δημοσίου, ενώ οι ντόπιοι συνέβαλαν προσφέροντας 120.000 δρχ για την διάνοιξή του. Με διάταγμα που υπέγραψε ο μεγάλος Αρκάς πολιτικής (και πατέρας της Δημοκρατίας) Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ως Υπουργός Συγκοινωνιών, εγκρίθηκε από το κράτος η κατασκευή του ως εθνικού δρόμου Λεωνιδίου – Κοσμά – Σπάρτης.
Από τότε οι Κοσμίτες πρόσφεραν κι άλλα χρήματα αλλά και προσωπική εργασία για τη διάνοιξη αυτού του δρόμου. Το Μάρτη του 1951, όλοι οι κάτοικοι του Κοσμά, με επικεφαλής τον απόστρατο Συνταγματάρχη, δημοσιογράφο και επιχειρηματία Κυριάκο Τσερώνη εξόρμησαν μόνοι τους για την κατασκευή του δρόμου Κοσμά – Γερακίου Λακωνίας. Χωρίς μεγάλη βοήθεια στην αρχή κι αργότερα με μικρή αρωγή απ” το κράτος, μα με πίστη ακατάβλητη για την πρόοδο του χωριού τους, δούλευαν νύχτα και μέρα (άντρες, γυναίκες και παιδία) για την κατασκευή αυτού του μεγαλειώδους, για ολόκληρη την περιοχή, έργου. Έτσι λοιπόν, μέσα σε εκατό (100) μέρες, την 1η Ιουλίου 1951, ημέρα γιορτής των Αγίων Αναργύρων, πολιούχων του Κοσμά, έφεραν το αυτοκίνητο για πρώτη φορά στον τόπο τους. Γι” αυτό και ο συγκεκριμένος δρόμος ονομάστηκε «Δρόμος των 100 ημερών» και σήμερα αποτελεί τμήμα του δρόμου Λεωνιδίου – Κοσμά – Σκάλας.»

Επιλέον πληροφορίες και ένα σχετικό βιντεάκι :

http://www.koinotitakosma.gr/

και


Στρίβουμε προς Παλαιοχώρι, Άγιο Βασίλειο. Σύντομα φτάνουμε στο Παλαιοχώρι. Το χωριό είναι όμορφο με ωραία πέτρινα σπίτια, δε σταματάμε και συνεχίζουμε προς Άγιο Βασίλειο. Όμορφο χωριό και η διαδρομή μέσα σε αναβλύζοντα νερά, ποταμάκια, ρυάκια. Στη διαδρομή βλέπουμε αριστερά μεσαιωνικό πύργο. Τον βγάζουμε φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς Πλατανάκι.


Εκ των υστέρων βλέπω ψάχνοτας ότι ο πύργος είναι μεσαιωνικός και αντιγράφω:

«…Στην περιοχή τοποθετείται η αρχαία κώμη Γλυππία και το κάστρο της. Μαρτυρία για την ύπαρξή της αποτελούν διάσπαρτα υπολείμματα, όπως θραύσματα από κεραμική και αρχαία αγγεία, όπως και τμήμα αρχαίου αγάλματος στην είσοδο της παρακείμενης εκκλησίας της Παλαιοπαναγιάς.»

Από τον Άγιο Βασίλειο θα μπορούσαμε να επιλέξουμε να πάμε προς Καστάνιτσα αλλά εμείς είχαμε στόχο τη Τζιτζίνα οπότε κινηθήκαμε προς Πλατανάκι. Μετά από το Πλατανάκι δεξιά φεύγει χωματόδρομος προς Τζιτζίνα. Υπάρχει και σχετική ταμπέλα του δασαρχείου. Ο χωματόδρομος μετά από 16 χιλιόμετρα μας βγάζει τελικά στην Τζιτζίνα. Η διαδρομή απολαυστική, μέσα σε πυκνό ελατοδάσος με φοβερή θέα κατά τόπους, νερά, ρυάκια, ποταμάκια, λουλούδια λίγα χιονάκια στην άκρη στο υψηλότερο σημείο Είχε όμως και ωραιότατη λάσπη που ευτυχώς για καλή μας τύχη μόλις αρκετά μη βουρκώδης για να περάσει το cbf. Υπήρξαν ένα δύο σημεία που περάσαμε βουλιάζοντας και σπινιάροντας αλλά τελικά περάσαμε. Μετά από βροχές είμαι σίγουρος ότι δε θα είχα καμία τύχη.


Πάντως η διαδρομή ήταν εξαιρετική, το δάσος μαγευτικό και άξιζε τον κόπο (και το μετέπειτα καθάρισμα). Κάναμε και μια στάση (2-3 χιλιόμετρα πριν την Τζιτζίνα) στην τοποθεσία «Αγριανιάτικη βρύση» για φωτογραφίες. Μονοπάτια σηματοδοτημένα, νερά, βρυσούλες!! Τι καταπληκτικό μέρος!!


Αφού ρεμβάσαμε κάμποσο, είχε φτάσει η ώρα για ένα απολαυστικό καφεδάκι στη Τζιτζίνα (ή έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον). Σε λίγη ώρα και μετά από μια απολαυστική κατηφορική λασποδιαδρομή φτάσαμε στη Τζιτζίνα.

Ακολουθεί οδηγικό tip.

Αγαπητοί δικάβαλοι συνάδελφοι και αγαπητοί συνεπιβάτες. Μετά από ερευνητική εργασία περί λάσπης που εκπονώ εδώ και 13 χρόνια και που ξεκίνησε κατά το μήνα του μέλιτος μπορώ πλέον να σας αποκαλύψω τα οριστικά αποτελέσματα της μελέτης.
1. Στη λάσπη ΠΑΝΤΑ βοηθάει να είναι κανείς δικάβαλος. Μη διανοηθείτε να κατεβάσετε το έτερον ήμιση για λόγους ιπποτισμού όταν φτάνετε σε λασπόλουτρα. Χωρίς βάρος πίσω απλά θα σπινιάρετε ασύστολα και σιγά σιγά θα χωθείτε στο βούρκο της αμαρτίας. Άρα πάντα συνεπιβάτης στις λάσπες.
2. Ειδικά συνεπιβάτης γυναίκα-σύντροφος είναι η ιδανική λύση. Για 2 λόγους. Α. Φανταστείτε να έχετε πίσω κανά μαντράχαλο 100 κιλά. Δεν έχετε καμία τύχη. Ναι μεν δε θα σπινιάρετε αλλά δεν πρόκειται να πάτε και πουθενά. Θα βογκήξει το μηχανάκι και απλά θα πάει αύτανδρο στον πάτο της λούμπας. Οι γυναίκες είναι γενικά πιο ματζόβολες για τέτοιες δουλειές. Β. Αν έχετε αρσενικό πίσω είναι σίγουρο ότι θα έχει μια δική του θεωρία για το αν έπρεπε να πάρετε ετούτη τη λασποροδιά ή εκείνη τη λασποροδιά οπότε την πατήσατε. Αυτά τα πράγματα θέλουν θάρρος και αποφασιστικότητα, αν κάτσεις μέσα στη λασπουριά να το συζητήσεις τότε πας βούλιαξες, game over!!
3. Άσε που με γυναίκα συνεπιβάτη στη λάσπη θα την τσεκάρεις και για τον μετέπειτα βίο. Αν σε χωρίσει αμέσως μετά δεν ήταν για εσένα. Αν δε σε χωρίσει τότε καθάρισες, αφού άντεξε την πίσω ρόδα κάτω της να χορεύει καρσιλαμά, τις μπότες της να έχουν γίνει ολοβούτηχτες μέσα στη λάσπη, και άντεξε και το φόβο του να στουκάρει τελικά κατάμουτρα μέσα στις λάσπες με το ωραίο μπουφανάκι που το διάλεξε με καθαρά μοτοσυκλετιστικά κριτήρια ομορφιάς (μα γιατί δεν παίρνεις το μαύρο, μα το λευκό μου πάει καλύτερα...), είσαι εξασφαλισμένος. Έχεις ήδη ανεβάσει το δείκτη ανοχής σε λάσπες και βρώμα οπότε δεν πρόκειται επ’ουδενί να φας γκρίνια επειδή δεν έβγαλες ΑΜΕΣΩΣ τα παπούτσια όταν μπήκες στο σπίτι(χε, χε, χε).

Τέλος πάντων, φτάσαμε στη Τζιτζίνα. Η Τζτζίνα είναι υπέροχο χωριό, έχει και έναν καινούργιο πανέμορφο ξενώνα. Αλλά δυστυχώς μια υποψία που είχα επαληθεύτηκε. Γενικά δεν κυκλοφορεί ο κόσμος. Ήδη από το ταξίδι την 1η ημέρα προς Λεωνίδιο η κίνηση ήταν πολύ αραιή. Κυριακή ξεκινήσαμε, η ημέρα ήταν ωραία και εκεί που περίμενα να πετύχω ορδές από μηχανόβιους για Ναύπλιο, ερημιά. Που είναι οι εποχές που γινόταν χαμός.... Στη διαδρομή από Λεωνίδιο για Τζιτζίνα πέτυχα δεν πέτυχα 3-4 αυτοκίνητα στο δρόμο. Εντάξει δεν ήταν και mainstream η διαδρομή αλλά έστω και έτσι ήταν περίεργο. Από τον Άγιο Βασίλειο μέχρι τη Τζιτζίνα δε συνάντησα κανέναν και στη Τζιτζίνα δεν ήταν κανένας. Έρημο χωρίο, κανένα αμάξι, καμινάδες δεν κάπνιζαν, ο ξενώνας το Πρυτανείο άδειος, (το Σχολαρχείο έκλεισε (;) έδειχνε παρατημένο), μείναμε κανά μισάωρο αυτοκίνητο ή άνθρωπο δεν είδαμε και δεν ακούσαμε.[/color][/size]


Τελικά αυτό το alien o Κοτρόνας έκανε ζημιά. Εγώ το είχα υποψιαστεί από την αρχή. Με το που τον είδα λέω τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει. Και τελικά το βρήκα. Τον είχα δει με τη Σιγκούρνει στο Alien2 (αν θυμάμαι καλά), ο τύπος είναι εξωγήινο ανδροειδές. Είναι στη σκηνή στο γκαράζ του διαστημοπλοίου που και καλά παλεύει να υπερασπιστεί τη Σιγκούρνει και το Alien έρχεται και τον κόβει στα δύο. Αν το δεις είναι ίδιος ο Κοτρόνας. Έτσι εξηγείται που ο άνθρωπος ότι και να ανακοινώνει μένει κορδωμένος και ατάραχος. Δεν έχει συναισθήματα! Αφού είναι ανδροειδές! Αυτός έτσι κι αλλιώς με το διαστημόπλοιο που ήρθε θα φύγει. Αφού έχω την υποψία ότι και οι κάτοικοι της Τζιτζίνας και των άλλων άδειων χωριών που περάσαμε έχουν απαχθεί από τροϊκανά alien…..

Τώρα μπορεί να το διαβάζουν αυτό και τίποτα καθεστωτικοί και να πειράζονται που ειρωνεύομαι τον εκλεκτό του τυφλαντώνη, αλλά δε με πολυνοιάζει...Το συζητάμε σε μερικούς μήνες στο Ομάν σε καμιά όαση παρέα με τις καμήλες.....εκεί θα΄μαι. (Α και μην αρχίσετε τα περίεργα, ούτε με τους προέδρους των δεκαπενταμελών τα πήγαινα καλά....συνήθως ήταν όλο λόγια και κατά τ’άλλα null)

(Σ.Σ. Το κείμενο αυτό αποτελεί προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Προφανώς τα αναφερόμενα πρόσωπα ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μου. Όλοι ξέρουμε ότι τυφλαντώνης, χοντροβαγγέλης πάστορας και Κοτρονάς είναι εμπνεύσεις δικές μου για να εμπλουτίσω το κείμενο και επ'ουδενί δεν αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα. Αντίστοιχα ούτε καθεστωτικοί υπάρχουν, ούτε alien και το μόνο πραγματικό ανδροειδές που ξέρω είναι το κινητό μου...)

Μετά την βαρύγδουπη μυθοπλαστική μου παρέμβαση συνεχίζω ακάθεκτος.


Ελπίδα για καφέ δεν υπάρχει οπότε δυστυχώς(που τελικά βγήκε ευτυχώς) πάμε στο Plan B. Πάμε Γεράκι για μπενζίνα (η AVIN στο κέντρο του Λεωνιδίου είχε 1,925 (!!!) – το άλλα ήταν φθηνότερα λίγο κάτω από 1.9), και μετά ήχος και φως για Κοσμά από τη συντομότερη διαδρομή.


Έχει κάτι ωραίες ανηφορικές φουρκετούλες στη διαδρομή μούρλια!!!!! Ξεμπούκωσε μετά το χωματόδρομο (εννοείται αμάξι δεν πέτυχα στη διαδρομή) το cbf και φτάσαμε στον Κοσμά υπερηχητικά. Ωραίος ο Κοσμάς! Εγώ facebook δεν έχω, αυτά τα σοσιαλ μιντια δεν με αφορούν διότι όπως έχω γράψει και στο παρελθόν έχω τον ανθρωποδιώχτη, αλλά αν είχα (προσωποβιβλίο) ένα like θα το έκανα στον Κοσμά.


Φτάνω στην πλατεία, βλέπω στρωμένες πολλές καρέκλες σε αρκετά διαφορετικά μαγαζιά αλλά η υπόθεση ήταν μούφα. Μόνο το ταπεινό καφενεδάκι ακριβώς δίπλα στο δρόμo για Άγιο Βασίλειο ήταν ανοιχτό. 2-3 τραπεζάκια όλα και όλα αλλά ο καφές καλός και η καρυδόπιτα φοβερή.
Και ξάφνου εμφανίζεται τζιπάκι κόκκινο της φωτιάς και κατεβαίνει αλλαλάζουσα μαντάμ, ωχ πάει η ησυχία του βουνού, η γαλήνη του μεσημεριού. Εξηγώ τι κατάλαβα και τι έμαθα από τα συμφραζόμενα διότι η μαντάμ ήταν του τύπου μιλάω συνέχεια, φωνάζω να μ’ακούσουν.

1. Έμαθα όλα τα ιατρικά και ληξιαρχικά απόρρητα του χωριού, ποιός πέθανε προσφάτως και όλες τις οικογενειακές δυσκολίες που είχε και που έχουν οι κληρονόμοι...
2. Έμαθα τις παθήσεις διαφόρων χωριανών με το ν και με το σίγμα.
3. Έμαθα ότι η κυρία έχει έναν ξενώνα της περιοχής και ότι για το τριήμερο είχε 5 στα 6 κλεισμένα και θα είχε καιτο 6ο αλλά την πήρε τηλέφωνο η υποψήφια πελάτισσα και της έκανε παζάρια. Να σας πω και τι ακριβώς της είπε, αν και πιθανόν να το ακούσατε μέχρι την Αθήνα έτσι που φώναζε. Της είπε λοιπόν η (υποψήφια) πελάτισσα ότι έκανε έρευνα αγοράς και στο διπλανό ξενώνα η χρέωση ήταν 65 ευρώ τη βραδυά χωρίς κόστος θέρμανσης ενώ στον ξενώνα της μαντάμ θα έπρεπε να πληρώσει και τις ώρες του καλοριφέρ. Η μαντάμ απέφυγε να πει βέβαια την τιμή για τον δικό της ξενώνα αλλά κατέληξε «...ε και εγώ της είπα να πάει στον άλλο ξενώνα.»

Τώρα εμένα δε μου πέφτει λόγος αλλά έχω 2-3 παρατηρησούλες.

1.Γιατί έπρεπε εγώ να μάθω για την 39χρονη που διαγνώστηκε καρκίνο πριν 2-3 μέρες με όνομα+όλες τις οικογενειακές πληροφορίες;
2. Από τη δική μου οπτική όταν νοικιάζω για ένα τριήμερο (όχι για τη σαιζόν, όχι με το μήνα) γιατί να πρέπει να βάλω στο μυαλό μου υπολογισμούς σχετικά με πετρέλαια, θερμομονάδες κ.λ.π. ; Αν είναι έτσι τότε : 20ευρώ το δωμάτιο + 5 ευρώ το άτομο αν κοιμηθείς στο κρεββάτι και όχι στο πάτωμα+2 ευρώ κάθε φορά που μπαίνεις στην τουαλέτα (γιατί να πληρώνω εγώ τη συχνοουρία του άλλου;)+1 ευρώ για κάθε ώρα που θα είσαι στο σπίτι. Εγώ που κόβω όλη μέρα βόλτα με τη μηχανή γιατί να πληρώνω το ίδιο με τον άλλο που την αράζει όλη τη μέρα στο δωμάτιο. Αν φέρω δικό μου χαρτί υγείας τι κερδίζω; Σκέτο το μπαλκόνι με σκηνή πόσο πάει. Σωστά;
3. Εντάξει εγώ έχω το δικό μου πρόβλημα, αν ήταν δυνατόν να ήταν άδειες οι καφετέριες θα ήταν το ιδανικό μου διότι έχω τον ανθρωποδιώχτη. Αυτό το δέχομαι. ΑΛΛΑ ζητάω πολλά να θέλω να πιω τον καφέ μου χωρίς μια φασαρία στα αυτιά μου;

Τέσπα, ευτυχώς μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα ο καφετζής ήταν ευγενέστατος και κατατοπιστικότατος στις απορίες που είχα. Τι απορίες είχα; Η βασική μου ήταν αν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή για να βγω Λεωνίδιο εκτός της κλασσικής. Ο κύριος ήταν κατατοπιστικότατος, μου πρότεινε 2 χωμάτινες διαδρομές. Αν δείτε το χάρτη παρακάτω θα τη δείτε. Πρόκειται για χωμάτινη διαδρομή που διασχίζει αρχικά καστανιές στη συνέχεια έλατα και καταλήγει (αν δεν πάρεις κάποια πιθανά παρακλάδια) στο χωριό Κουνούπια. Η διαδρομή πανέμορφη, ο δρόμος όμως οριακός κατά τόπους για το cbf. Φυσικά είχε και πέρασμα ποταμακίου, Πάντα οι εκδρομές με το cbf με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταλήγουν σε πέρασμα ρυακιού, ή ποταμιού. Ωραίο χωριό η Κουνουπιά. Φωτογραφίες της στο αυριανό επεισόδιο.


Στη συνέχεια είχα την ακόμη πιο φαεινή ιδέα να βγω στο Πυργούδι από χώμα (να κόψω δρόμο τρομάρα μου), αντί να πάω από Πελέτα. Πραγματικά τραγική ιδέα. Ο χωματόδρομος ήταν στην πραγματικότητα φυτευτοκοτρωνόδρομος. Μιλάμε για πολύ κοπάνημα. Όχι τίποτα δύσκολο αλλά απίστευτο γκάπα γκούπα. Επιστρέψαμε λοιπόν πίσω στο «Ηλιάνθεμο» κάναμε μια βολτούλα με τα πόδια στην παραλία και την πέσαμε (ξανά) σε κάτι ουζομεζέδες αγναντεύοντας τη θαλασσίτσα. Την επομένη είχαμε σχεδιάσει να κατέβουμε στο Ταίναρο (ή στον Μαλέα). Θα αποφασίζαμε το πρωί.

Πάλι πρωινό ξύπνημα και τελικά αποφασίζουμε να πάμε Μάνη, ως το Ταίναρο. Η λογική διαδρομή θα ήταν να ανέβουμε από το Λεωνίδιο Κοσμά και από εκεί Γύθειο και κάτω αλλά ψάχνω μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική που να μην την έχω κάνει. Σε παλαιότερη εκδρομή είχα ακολουθήσει τη διαδρομή από Πελέτα προς Κρεμαστή και από εκεί είχαμε τότε βγει Κυπαρίσσι. Αυτή η διαδρομή περιλάμβανε και λίγο χώμα, αλλά πάνε χρόνια οπότε μπορεί να έχει αλλάξει αυτό. Υπάρχει και μια ακόμη εναλλακτική ασφάλτινη διαδρομή από τα Κουνουποχώρια που δεν την έχουμε κάνει ως τώρα οπότε αποφασίσαμε να την ακολουθήσουμε. Η διαδρομή ήταν Πελέτα-Κουνούπια-Μάριο-Γούβες-Βλαχιώτη και από εκεί κλασσικά προς Γύθειο. Μου αρέσει περισσότερο η ανατολική πλευρά της Μάνης οπότε από εκεί και κάτω θα ακολουθούσαμε τη διαδρομή μέσω Κοτρώνα. Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω χάρτη.


Η ημέρα είναι καταπληκτική, οι δρόμοι είναι άδειοι, το τοπίο υπέροχο. Κάνουμε μια στάση στην Κουνουπιά για μερικές φωτογραφίες.



Σύντομα φτάνουμε Βλαχιώτη και στη συνέχεια Σκάλα και Γύθειο. Μια στάση είναι πάντα επιβεβλημένη στην παραλία της Σελινίτσας και στο περίφημο ναυάγιο του Δημήτριος.



Μια ενδιαφέρουσα τρισδιάστατη παρουσίαση:

http://www.360visits.gr/panoPage.php?cat=95&id=99

Από http://dimossminouslakonias.blogspot.gr/2009/09/blog-post.html έμαθα ότι :

«...Οι φήμες λένε ότι ήταν ένα από τα πολλά παράνομα τσιγαραδικα της εποχής . Στοιχεία δεν υπάρχουν πολλά για το συγκεκριμένο ναυάγιο. Κάποιοι λένε ότι είναι 15 ετών εγώ όμως βρήκα κάποιες πληροφορίες ότι είναι προγενέστερο του 1977.»

Εδώ μπορείτε να δείτε και μια φωτογραφία του από το 1977:

http://www.karavia.net/2010/08/navagio-gytheio.html

Λίγα χιλιόμετρα μετά το Γύθειο στρίψαμε προς Κοτρώνα. Τι να πει κανείς για τη Μάνη, Άγριο μέρος, πέτρα παντού, ξερολιθιές παντού, ο αγώνας να κρατηθεί το λιγοστό χώμα, να δημιουργηθούν πεζούλες. Υπέροχοι πέτρινοι οικισμοί και ένα απίθανο χρώμα στη θάλασσα.




Το απολαύσαμε αυτό το κομμάτι της διαδρομής κι ας φύσαγε. Αν ήταν δυνατόν να σταματάγαμε κάθε 2 λεπτά για φωτογραφίες. Απλά καταπληκτικά. Κάποια στιγμή φτάσαμε και στο συνοικισμό Κοκκινόγεια. Εκεί τοποθετούσαν οι αρχαίοι πρόγονοι τις πύλες του Άδη, από όπου ο Ηρακλής κατέβασε τον Κέρβερο στον Κάτω Κόσμο. Εκεί βρίσκεται σύμφωνα και με τις ταμπέλες και το ονειρομαντείο του Ταινάρου. Αυτό που σίγουρα μπορείτε να δείτε μόλις παρκάρετε στο τέλος του δρόμου είναι τα απομεινάρια της εκκλησίας του Ασώματου που είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια του ιερού που ήταν αφιερωμένο στον Ταινάριο Ποσειδώνα.



Τώρα θα ξεκινήσω την γκρίνια οπότε αν δεν είσαστε στην κατάλληλη διάθεση πηδήξτε παράγραφο....

Ο χώρος είναι ξεκάθαρα αρχαιολογικός χώρος και προφανώς μεγάλης σημασίας. Παντού βλέπεις σμιλεμένα βράχια, σκαλιά, ερείπια προφανώς βυζαντινά αλλά και παλαιότερα. Και όταν λέμε παντού εννοούμε παντού, σε μεγάλη έκταση. Είναι δυνατόν αυτό το κράτος να μην έχει οριοθετήσει τον εμφανή αρχαιολογικό χώρο, να κάνει τις απαιτούμενες ανασκαφές, να φτιάξει περιηγητικές διαδρομές, να αξιοποιήσει τουριστικά και πολιτισμικά όλη την περιοχή. Και μετά καθόμαστε και συζητάμε ότι το πρόβλημα της χώρας θα λυθεί με το να έρθουν οι ξένοι να φτιάξουν εργοστάσια για να δουλεύουν οι ιθαγενείς Έλληνες με 3και60; Μα καλά δουλευόμαστε; Θα έπρεπε να γίνεται λαϊκό προσκύνημα στη Μάνη και στο Ταίναρο (και σε όλη τη χώρα). Έπρεπε να είναι προορισμός για χιλιάδες τουρίστες, να έρχονται από όλα τα σημεία του πλανήτη να δουν, να θαυμάσουν τον πολιτισμό, τα αρχαία, τη θάλασσα τη φύση. Το Ταίναρο από μόνο του (ή κάβος Ματαπάς) είναι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, της βαλκανικής χερσονήσου, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης μετά την Άκρα Ταρίφα (ή Πούντα Ταρίφα) της Ανδαλουσίας (Ισπανία). Θα έπρεπε να αποτελεί landmark για μηχανόβιους, τροχασπιτάδες, backpackers, group και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς και εμείς έχουμε αφήσει το μέρος με τα γελάδια να βόσκουν πάνω στα αρχαία, με κάτι υποτυπώδη μονοπάτια και στη μοίρα τους. Επιτέλους, μας αξίζει κάτι καλύτερο και αν δεν αποφασίσουμε να το διεκδικήσουμε από τους λεχρίτες που μας κυβερνούν (διαχρονικά) θα παρακαλάμε μια ζωή για μια θεσούλα από τον κύριο βουλευτή με 600ευρώ μέσα στη μιζέρια, στα φακελάκια, στα ρουσφέτια και τα λαδώματά μας. Στα χέρια μας είναι και στο μυαλό μας να κάνουμε την αλλαγή μέσα μας και να σταματήσουμε να χρειαζόμαστε «εξωτερικούς» σωτήρες. Έχουμε ένα από τα καλύτερα οικόπεδα του πλανήτη, ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο επιτέλους! Έχουμε λαδάκι, ζαρζαβατικά θα μπορούσαμε εύκολα και σύντομα να έχουμε αυτονομία στα είδη διατροφής. Εδώ οι άνθρωποι έφτιαξαν πεζούλες και καλλιεργούσαν πάνω στις πέτρες και στους γκρεμούς και εμείς καθόμαστε και παρακαλάμε να μας σώσουν οι ξένοι. Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο επιτέλους.

Αντιγράφω διότι έχει σημασία, από:

http://www.anatolikimani.gov.gr/sightseeing/seightseeing/arch-tainaron.html

«..Το μονοπάτι που οδηγεί στο αιχμηρό άκρο του Ταινάρου διαγράφεται στο ύψωμα, δυτικά του όρμου Πόρτο Στέρνες. H πορεία είναι εντυπωσιακή, πλην όμως ο περιπατητής δεν μπορεί να απολαύσει ούτε τη θέα ούτε τη μορφολογία της περιοχής, καθώς το μονοπάτι είναι δύσβατο, γεμάτο πέτρες και αγριόχορτα, εξαιτίας της εγκατάλειψης. Γύρω από τον όρμο απλώνεται τμήμα του οικισμού των Ταιναρίων, που παρουσιάζει μεγάλο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για οικοδομήματα, χτισμένα σε οριζόντια επίπεδα, με τα μεγαλύτερα τμήματά τους λαξευμένα στους βράχους, που ακολουθούν τη φυσική κλίση του λόφου. Στην πλειονότητά τους έχουν δύο ορόφους, εσωτερική σκάλα ενώ εξωτερικά επικοινωνούν με επίπεδα και μεγάλα σκαλοπάτια που φέρουν αποχετευτικά αυλάκια στο πλάι. Οι αναρίθμητες στέρνες που βρίσκονται στον αρχαίο οικισμό φαίνεται ότι έλυναν το πρόβλημα ύδρευσης, καθώς η περιοχή υπήρξε άνυδρη από την Αρχαιότητα.
Εντυπωσιακό παραμένει, αν και έχει υποστεί σημαντικές φθορές λόγω εγκατάλειψης, το ψηφιδωτό που χρονολογείται στην ελληνιστική περίοδο και βρέθηκε σε ένα από τα κτίρια. Αποτελείται από πήλινες ψηφίδες και απεικονίζει κύκλους. Ο πρώτος περιβάλλεται από κυματόσπειρα, ενώ ο δεύτερος, ομόκεντρος, αποτελεί τον πυρήνα του ψηφιδωτού....»
«...Το Ακρωτήριο Ταίναρο είναι η αποκάλυψη μιας ολόκληρης πολιτείας που δείχνει ότι πασχίζει με νύχια και με δόντια να παραμείνει ζωντανή. Συμπαραστάτη σε τούτη την προσπάθεια βλέπω μόνο τη θέληση και την αγάπη που δείχνουν ορισμένοι ντόπιοι να κρατήσουν ζωντανό ό,τι έχει απομείνει από τον χώρο αυτόν με την τόση ιστορία.»

Ή θα αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε και δεν αλλάξαμε, απλά γίναμε φτωχότεροι και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι αυτό μας άξιζε, ότι κατά κάποιο τρόπο έτσι εξιλεωνόμαστε για τα πάθη και τα λάθη μας, ότι έτσι αλλάξαμε και γινόμαστε καλύτεροι. Όχι δεν είναι έτσι!! Δεν αλλάξαμε και αν δεν αλλάξουμε δε θα δούμε άσπρη μέρα. Από εμάς εξαρτάται. Δεν μπορεί ο κύριος τάδε (που ούτε ξέρω ποιός είναι) επειδή έχει λέφτα και επειδή έτσι γουστάρει να χτίζει και να φτιάχνει το δικό του προσωπικό δασάκι. ΌΧΙ είναι ιεροσυλία!!!! Και να πάνε να βρουν και ποιοί υπέγραψαν να να φτιάξει ο αξιότιμος κυριούλης το προσωπικό του δασάκι. Εδώ εξωτερικό τοίχο στην πολυκατοικία δε μπορείς να βάψεις αν δεν βάψουν και οι άλλοι το ίδιο ώστε να υπάρχει μια ομοιομορφία και ήρθε ο τύπος και στην ξερή Μάνη, στο ακρωτήρι Ταίναρο, στον αρχαιλογικό, πολιτιστικό χώρο έφτιαξε το δικό του δασάκι. Έλεος!!!!!



Το μονοπάτι ευδιάκριτο, προφανώς πατημένο αλλά όχι φροντισμένο. Μετά από κανά 20λεπτο, με καταπληκτική θέα σε βγάζει στον φάρο. Ο φάρος προφανώς ανακαινίσθηκε σε σχέση με την προηγούμενη φορά που είχα έρθει. Όντως υπάρχει μια ταμπέλα που γράφει ότι αναπαλαιώθηκε το 2008 με φροντίδα και δαπάνη του ιδρύματος Αικ. Λασκαρίδη. Πάλι καλά, είναι σε σχετικά καλή κατάσταση. Η θέα απλά ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ!!!!


Σχετικά με το φάρο αντιγράφω από : http://www.faroi.com/gr/tenaro_gr.htm

«...Ο φάρος δεσπόζει στο φημισμένο Κάβο Ματαπά όπως το λένε οι ναυτικοί, το Ακρωτήριο Ταίναρο που λογχίζει τη Μεσόγειο. Κατασκευάστηκε από τους Γάλλους στα 1882 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887. Ο τετράγωνος πύργος του, ύψους 16 μέτρων, στέφεται ακόμη από τον διώροφο μεταλλικό κλωβό με τον φωτιστικό μηχανισμό και το περιστροφικό διοπτρικό. Η πρώτη ανακαίνιση του φάρου έγινε στα 1930. Στα χρόνια της Κατοχής έπαψε να λειτουργεί και στα 1950, μετά τη δεύτερη ανακαίνιση, φιλοξενούσε 3 φαροφύλακες. Από το 1984 που στήθηκε χωρίς κανένα σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο (αλλά και στο όμορφο οικοδόμημα) το αυτόματο φωτιστικό μηχάνημα, ο φάρος εγκαταλείφθηκε.»




Προφανώς η ιστοσελίδα δεν είναι ενημερωμένη για την αναπαλαίωση. Καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί, βγάλαμε φωτογραφίες, ήταν μαγευτικά. Το μπλε της θάλασσας, η αγριάδα του τοπίου, τα καράβια που περνούσαν συνέχεια, τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια ήταν υπέροχα, δε θέλαμε να φύγουμε. Αλλά η ώρα περνούσε και θέλοντας και μη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πάλι στάσεις στο δρόμο για φωτογραφίες και επιστροφή από Κοσμά αυτή τη φορά. Φτάσαμε αργά (γύρω στις 5) στον Κοσμά, είχε αρχίσει να πέφτει κρύο (10C έδειχνε το θερμόμετρο που έχω στη μηχανή, αλλά ο καφές (και η καρυδόπιτα) ήταν απολαυστικότατος έξω στο καφενεδάκι στην πλατεία.

Γυρίσαμε, πίσω ανάψαμε και το τζάκι, ανοίξαμε και ένα κρασάκι που πήραμε από το δρόμο και χαζέψαμε τις φωτογραφίες. Ήταν ωραία αυτή η εκδρομή, η Ελλάδα σις ομορφιές της, σωστές θερμοκρασίες, όμορφα λουλούδια, θεσπέσια αρώματα αλλά και μια πίκρα..πίκρα για τα άδεια χωριά, για τους άδειους δρόμους...ίσως για τη χαμένη ευκαιρία. Ήμασταν τυχεροί με τη βίλλα, η ανεπάρκεια κάποιου μας έδωσε τη δυνατότητα να μείνουμε σε ένα κατάλυμα που φυσιολογικά ήταν εκτός προϋπολογισμού αλλά και συνάμμα είναι εικόνα της παλαιάς Ελλάδας, του τυχοδιωκτισμού, της αρπαχτής.

Κατά καιρούς χαζεύω στο γνωστό site κρατήσεων. Έχουμε ταξιδέψει πολύ και έτσι έχω άποψη και ξέρω την προϊστορία πολλών ξενώνων. Πραγματικά εκνευρίζομαι πολύ με αυτά που βλέπω. Ξενώνες που προ κρίσης (τότε που είχαν γεμίσει τα βουνά με κυράτσες με 12ποντες και Καγιέν) πυροβόλαγαν, πέρσι και φέτος έπεσαν σε επίπεδα απίστευτα, και ξαφνικά τώρα για το τριήμερο απόκριας και 25ης Μαρτίου ξεσάλωσαν. Το ίδιο δωμάτιο που εγώ μένω τα τελευταία 2 χρόνια με 35 και 40 ευρώ ξαφνικά πήγε 300ευρώ της βραδυά και 40ευρώ την επομένη του 3ημέρου. Αυτό είναι τυχοδιωκτισμός, έτσι το βλέπω και αν δεν απαλλαγούμε (και) από αυτό δε πρόκειται να βγάλουμε άκρη.



Υ.Γ. : Συνολικά διανύσαμε γύρω στα 1200km και η μέση κατανάλωση ήταν 5,27lt/100km

Βλάσση και Βιβή, καλοί μου παλιοί φίλοι μου βγαίνει να πω ένα μεγάλο μπράβο για το πώς ταξιδεύετε, για το πως ζείτε για το πώς σκέφτεστε αλλά αφενός ξέρετε τι πιστεύω για εσάς, αφετέρου η πιθανή (αν όχι σίγουρη) αναχώρησή σας μου σφίγγει την καρδιά. Ελπίζω να σας δω σύντομα και να σας βλέπω συχνά.

Πανέμορφη μέρη που δεν αξιοποιούμαι σε αντίθεση με τους γείτονες.
Που εκμεταλεύονται τα πάντα όλα τα αρχαία μας και την μυθολογία μας
με τσουχτερές τιμές παντού.
Αν πάτε ΗΑΕ σας εύχομαι να γυρίσετε όλες τις χώρες εκεί τρυγύρω.

Πανέμορφα μέρη !

Φοβερα μερη αλλα και πολυ ωραια και ευρηματικη παρουσιαση Και μου εδωσες και καποιες καλες ιδεες

Exω παθει πλακα απο την περιγραφη μπραβο σας !!!!!

Μπράβο φίλε για την εκδρομή σας, πραγματικά πολύ καλή.
Η περιγραφή της και η μεταφορά της εδώ επίσης. Σε ευχαριστούμε.
Στεναχωριέμαι όταν ακούω για μετανάστευση νέων λόγω της κρίσης.
Καλή τύχη στα ξένα.

Εξαιρετική εκδρομή,καταπληκτικές φοτο και περιγραφή,μοναδική Ελλάδα μας!
Μπράβο σας παιδιά

Ειχα προγραμματισει μια παρομοια εξορμηση στα ιδια περιπου μερη για το περασμενο π/σ/κ πολυ πριν ανεβασει το υπεροχο ταξιδιωτικο ο Βλασσης, το οποιο βεβαια μου εδωσε καποιες ιδεες - ευχαριστω Βλασση για τις επιπλεον πληροφοριες. Φυγαμε απο Αθηνα περασμενη Παρασκευη μεσημερι με προορισμο τα Κατω Βέρβενα Αστρους. Μετα την Κορινθο πηραμε τον παλιο, πολυ ομορφο, δρομο προς το Αργος που τον διασχιζει πολλες φορες η σιδηροδρομικη γραμμη. Μετα το απαραιτητο καφεδακι στο Ναυπλιο με φατσα-καρτα το Μπουρτζι, φτασαμε στον υπεροχο ξενωνα Ανιγραια οπου ειχαμε προγραμματισει διαμονη για δυο μερες.

Η επομενη μερα ξεκινησε με μια μικρη περιηγηση στους ελαιωνες της περιοχης και ανεβασμα ψηλα στο εκκλησακι του Αγιου Κωνσταντινου απ'οπου φαινεται μοναδικα ολη η γυρω περιοχη. Αλλα το κυριως πιατο της ημερας περιελαβε Λεωνιδιο, αναβαση στον Κοσμα και μετα διαδρομη μεχρι τα Τζιτζινα και το υπεροχο Πρυτανειο απο ενα μεγαλο κομματι χωματος (συνολικο χωμα 15χμ, ειχα το Τρανσαλπ και οχι το VFR). Η επιστροφη εγινε απο Καστάνιτσα, Αγιο Παντελεημονα, Αγιο Ανδρεα και μετα παλι παραλιακα.

Την δευτερη μερα ειχε παλι Λεωνιδιο, οπου πετυχαμε την αρχη της ετησιας ημερησιας βολτας "1821" απο την "μοτο-παρεα Λεωνιδιου", πολλες μηχανες, κοσμος, τζερτζελο κλπ. Μετα πηγαμε Πουλιθρα, Πυργουδι, Πελετα και φτασαμε στο υπεροχο Κυπαρισσι, ενα κυριολεκτικα Αιγαιοπελαγιτκο σημειο στην ανατολικη Πελοποννησο. Αν και το αρχικο πλανο ητανε να μεινουμε για τριτη βραδυα στη Μονεμβασια, γυρισαμε τελικα πισω απο Γερακι, Κοσμα, Λεωνιδιο. Mετα απο ενα τελευταιο καφε στην υπεροχη Παραλια Αστρους πηραμε τον δρομο της επιστροφης για Αθηνα μεσω Αργους-Στερνας και της (βαρετης) Εθνικης.

Ητανε ενα υπεροχο π/σ/κ με την πρωιμη ανοιξιατηικη φυση στα καλύτερά της, χορτασαμε υπεροχες εικονες, μυρωδιες, γευσεις και γνωρισαμε και πολυ ωραιους καινουργιους ανθρωπους Πρεπει να ξαναεπιστρεψουμε με περισοτερο χρονο, η ανατολικη Πελοποννησος ειναι πραγματικα υπεροχη Καναμε λιγο παραπανω απο 1000 χιλιομετρα συνολικα, καταναλωση 6.2 λτ / 100 χμ. Keep travelling everybody!

Φωτογραφιούλες..... ;

Keep travelling everybody!

vlassishlk wrote:Φωτογραφιούλες..... ;

Βλασση, δυστυχως η compact Canon που εχω εχει απο το περασμενο καλοκαιρι βγαλει προβλημα εστιασης. Νομισα οτι ητανε καποια δαχτυλια στο φακο αλλα μετα απο προσεκτικο καθαρισμα η κατασταση ειναι η ιδια Την ειχα μαζι μου και εβγαλα αρχικα καποιες φωτογραφιες αλλα χαλαστηκα με το προβλημα εστιασης και τα παρατησα. Θα συμβουλευτω τον Φυσικο που ξερει τα της "Canon-ικης πραγραματικοτητας"..