TEXNIKO: ΠΗΡΟΥΝΙΑ

ΑΛΛΑΓΗ ΛΑΔΙΩΝ KAI ΤΣΙΜΟΥΧΩΝ


XAPA KAI ΕΡΓΑΣΙΑ
H ΜΠΡΟΣΤΙΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, AN KAI ΑΠΟΤΕΛΕΙ ENA ΑΠΟ TA ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ
(ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ THN ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ) ΕΞΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ,
EINAI ΣΥΝΗΘΩΣ KAI ΑΠΟ TA ΠΙΟ ΠΑΡΑΜΕΛΗΜΕΝΑ ΣΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥΣ.
ΑΦΙΕΡΩΣΤΕ ΛΙΓΗ ΣΤΟΡΓΗ ΣΤΟ ΠΙΡΟΥΝΙ ΣΑΣ KAI ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ! ΣΕ
ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, TO ΑΞΙΖΕΙ!

Το πιρούνι κάθε μοτοσικλέτας, για να φέρει σε πέρας τις
(αρκετές) εργασίες που του έχουν ανατεθεί, διαθέτει έναν
πολύπλοκο μηχανισμό, αποτελούμενο από μηχανικά και υδραυλικά
συστήματα. Το μηχανικό μέρος αποτελείται από τις μπουκάλες
(που συγκρατούν τον μπροστινό τροχό), μέσα στις οποίες
ολισθαίνουν τα καλάμια, δηλαδή οι χρωμιωμένοι σωλήνες που
σφίγγονται από τις πλάκες του μπροστινού συστήματος και τα
σπειροειδή ελατήρια, που σκοπό έχουν να αποθηκεύουν ενέργεια,
απορροφώντας τις διάφορες ανωμαλίες του οδοστρώματος, όπως
επίσης και τις διάφορες δυνάμεις που ενεργούν, γενικά, στο
μπροστινό σύστημα κάθε μοτοσικλέτας (φρενάρισμα κ.λπ.)


Το υδραυλικό σύστημα αποτελείται από ένα σύνολο βαλβίδων,
εμβόλων, δακτυλίων στεγανοποίησης (τσιμούχες) και λαδιού, που
ο κύριος σκοπός του είναι ν_ αποσβαίνει ομαλά (και στον
επιθυμητό βαθμό) την ανεξέλεγκτη ταλάντωση του ελατηρίου, είτε
κατά τη συμπίεσή του, είτε κατά την εκτόνωσή του, ενώ
δευτερεύων είναι η λίπανση όλων των κινουμένων τμημάτων του
μηχανικού συστήματος.

Για να υπάρξει απόσβεση της ταλάντωσης του ελατηρίου, το λάδι
συμπιέζεται και υποχρεώνεται σε κάθε μετακίνηση του πιρουνιού
να περάσει από τρύπες συγκεκριμένης διαμέτρου και αφού όπως
ξέρουμε τα υγρά είναι πρακτικά ασυμπίεστα, η αντίσταση που
παρουσιάζει το λάδι κρατάει υπό έλεγχο τη μετακίνηση του
μπροστινού τροχού στον κάθετο άξονα, μέσα βέβαια στα πλαίσια
της διαθέσιμης διαδρομής του κάθε μπροστινού συστήματος.

Το λάδι που υπάρχει σαν μέσο λίπανσης και απόσβεσης σε κάθε
μπουκάλα καταλαμβάνει ένα συγκεκριμένο όγκο στο κάτω μέρος
λόγω της βαρύτητας, ανάλογα με τις προδιαγραφές του κάθε
μπροστινού συστήματος, που είναι περίπου στο 1/3 του συνολικού
εσωτερικού όγκου. Στα υπόλοιπα 2/3 υπάρχει αέρας που
συμπιέζεται όταν συμπιέζεται και η μπροστινή ανάρτηση, αφού ο
εσωτερικός όγκος κατ’ ανάγκη μικραίνει. Δυστυχώς όμως οι
συνθήκες εργασίας μιας μπροστινής ανάρτησης δεν είναι οι
ιδανικές και με τα ταρακουνήματα το λάδι ανακατεύεται με τον
υπάρχοντα αέρα, με αποτέλεσμα να αφρίζει και να αλλάζουν
τελείως τα χαρακτηριστικά του και μαζί τους και τα
χαρακτηριστικά απόσβεσης.

Πέρα όμως από τον (κατ’ ανάγκη) υπάρχοντα αέρα μέσα σ_ ένα
μπροστινό σύστημα, μικρές ποσότητες αέρα περνούν και από τις
τσιμούχες, που στεγανοποιούν το όλο σύστημα και φθείρονται με
τον καιρό, αφού είναι εκτεθειμένες σε σκόνες, νερά και ό,τι
άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτές οι ελάχιστες ποσότητες
αέρα που πιθανόν θα διαρρεύσουν από τις τσιμούχες, δημιουργούν
ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού αναγκαστικά περνούν από το
κάτω μέρος του πιρουνιού μέσα απ’όλην την ποσότητα λαδιού
(και από τις βαλβίδες) υπό μορφή φυσαλλίδων για να ανέβουν
φυσιολογικά στην επιφάνεια, στο εσωτερικό της μπουκάλας.

Ένα άλλο πρόβλημα παρουσιάζεται όταν οι τσιμούχες, από υπερβολική
φθορά,αρχίζουν και χάνουν, επιτρέποντας σε κάποιες ποσότητες
λαδιού να διαφύγουν έξω από το πιρούνι. Είναι ακριβώς εκείνο
το λάδι που φαίνεται στο πάνω μέρος της μπουκάλας, ακριβώς
γύρω από τις τσιμούχες και τα καλάμια που θ’ ακούσετε τους
μηχανικούς να το αποκαλούν δάκρυσμα.

Συνήθως το κακό ξεκινάει σε μια από τις δυο μπουκάλες και
σιγά-σιγά η στάθμη του λαδιού κατεβαίνει, αφήνοντας το έμβολο
του υδραυλικού συστήματος ακάλυπτο, από ένα σημείο και μετά,
όταν το πιρούνι βρίσκεται σ’ έκταση (μέγιστο μήκος). Το
αποτέλεσμα, πέρα από οπτικό (λίγδα στην ή στις μπουκάλες),
είναι και ηχητικό, ειδικά σε μοτοσικλέτες χώματος: Στο τέρμα
της προς τα πάνω διαδρομής του, το πιρούνι χτυπάει άσχημα,
αφού η εσωτερική ασφάλεια που διαθέτουν τα καλάμια στο κάτω
μέρος τους τερματίζει με δύναμη σε κάποιο μικρό πρόσθετο (και
σκληρό) ελατήριο, που βρίσκεται πάνω στο σταθερό έμβολο και
φροντίζει για το ομαλό τερμάτισμα του πιρουνιού στα τελευταία
1-2 εκατοστά της επαναφοράς (έκταση), παράλληλα βέβαια με
το_ανύπαρκτο, στην περίπτωσή μας, λάδι στο σημείο εκείνο.

Λύση στο πρώτο πρόβλημα είναι η τακτική αλλαγή λαδιών και
συνήθως οι κατασκευαστές συνιστούν διαστήματα από 5.000 έως
10.000 χλμ., ενώ πολύ συχνότερα πρέπει να είναι τα διαστήματα
μεταξύ των αλλαγών σε μοτοσικλέτες χώματος. Εδώ θα πρέπει να
αναφέρουμε ότι ενώ αρκετοί κατασκευαστές συνιστούν κοινά λάδια
εμπορίου, όπως π.χ. SAE 10W ή SAE 10W-30, καλό είναι να
προτιμούμε τα ειδικά λάδια πιρουνιών, που κυκλοφορούν από SAE
2.5 έως και SAE 40, ή τα λάδια με τον χαρακτηρισμό ATF, που
προορίζονται για αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων.

O λόγος προτίμησης είναι ότι αυτοί οι τύποι λαδιών περιέχουν πρόσθετα,
που εμποδίζουν το άφρισμα και την πρόωρη γήρανσή τους κάτω από
τις συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργίας. Όσο για το δάκρυσμα
των τσιμουχών, μόνη λύση είναι το λύσιμο του πιρουνιού και η
αντικατάστασή τους.

Αφού λοιπόν είδαμε παραπάνω τους λόγους που επιβάλλουν να
γίνονται τέτοιου είδους επισκευές, θα ασχοληθούμε και με τους
τρόπους που μπορεί να γίνουν. Επειδή η διαδικασία της αλλαγής
λαδιών περιλαμβάνεται ούτως ή άλλως σ’ ένα λύσιμο του
πιρουνιού, για αλλαγή τσιμουχών, θα σας περιγράψουμε όλη τη
διαδικασία από την αρχή. Αλλωστε, μετά από 3-4 αλλαγές λαδιών,
ακόμα και αν οι τσιμούχες δεν δείχνουν συμπτώματα δακρύσματος,
καλό θα ήταν το πιρούνι να λύνεται και να καθαρίζεται, αφού με
τις αλλαγές ποτέ δεν αδειάζει τελείως όλη η ποσότητα του
παλιού λαδιού και το κυριότερο, δεν φεύγουν τα κατάλοιπα που
συσσωρεύονται υπό μορφή λάσπης στον πυθμένα της κάθε
μπουκάλας.

Κανόνας Νο 1:
Πριν αρχίσουμε την αλλαγή τσιμουχών, φροντίζουμε
να έχουμε τις καινούργιες στο χέρι! Εάν η μοτοσικλέτα είναι
ευρωπαϊκή συνήθως δεν αντιμετωπίζουμε πρόβλημα, γιατί οι
διαστάσεις τους είναι σε άρτια νούμερα και βρίσκονται εύκολα
στο ελεύθερο εμπόριο (π.χ. 38-50/7). Το πρώτο νούμερο δείχνει
την εσωτερική διάμετρο, αυτή δηλαδή που έχει και το κάθε
καλάμι, το δεύτερο την εξωτερική, που πατάει στην αντίστοιχη
φωλιά κάθε μπουκάλας και το τρίτο το πάχος της. Πολλές φορές
αυτή η τρίτη διάσταση περιγράφεται με 2 νούμερα όπως
38-50-7/8. Αφορά τις τσιμούχες που έχουν και δεύτερο χείλος
στο πάνω μέρος τους, το οποίο περισσεύει και ένα χιλιοστό
ακόμη: και η χρησιμότητά του είναι μόνο να κρατάει τις σκόνες
και τις ακαθαρσίες γενικότερα, μακριά από το κανονικό χείλος
που φροντίζει για τη στεγανοποίηση.

Στις ιαπωνικές μοτοσικλέτες συχνά χρησιμοποιούνται περίεργες
διαστάσεις, χωρίς αυτό να αποκλείεται και για ευρωπαϊκές (π.χ.
ορισμένες BMW χρησιμοποιούν εσωτερική διάσταση 41.4 ή 41.7
χιλιοστά), πράγμα που σημαίνει ψάξιμο μόνο στην αντιπροσωπεία.
Οι διαστάσεις των τσιμουχών είναι γραμμένες στο πάνω μέρος
τους, που φαίνεται όταν βγάζουμε το προστατευτικό ελαστικό
δακτυλίδι που υπάρχει για να σκουπίζει τις ακαθαρσίες ή τις
φυσούνες στις μοτοσικλέτες χώματος . Σε περίπτωση αμφιβολίας
μετράμε τις διαστάσεις με παχύμετρο.

O δεύτερος κανόνας είναι να ξέρετε από κάποια αξιόπιστη πηγή
(βιβλίο συντήρησης μοτοσικλέτας, service manual κ.λπ.) την
ποσότητα (και το είδος) λαδιών που συνιστά ο κατασκευαστής.
Εάν δεν αναφέρονται πουθενά, μπορούμε να κάνουμε κάποιες
δοκιμές, όπως θα δούμε πιο κάτω, τηρώντας πάντα κάποιες
προϋποθέσεις.

H επόμενη κίνηση είναι να παρατηρήσουμε λίγο το πιρούνι μας,
για να δούμε τα εργαλεία που θα χρειαστούν. Σημειώνουμε εδώ
σαν παρένθεση, ότι προτιμάμε, όπου είναι δυνατόν βέβαια,
καρυδάκια ή πολύγωνα κλειδιά και όχι γερμανικά.
Οι πάνω τάπες υπάρχουν σε διάφορες εκδόσεις όπως 1) με εξάγωνη
εσοχή που λύνει με κλειδί allen, 2) με προεξέχον εξάγωνο,
διαστάσεων από 19-27 χιλιοστά συνήθως, 3) με 2 μόνο εσοχές που
λύνουν υποχρεωτικά με γερμανικό κλειδί, 4) εσωτερικές, που
συγκρατούνται από μια ασφάλεια στο πάνω άκρο των καλαμιών και
χρειάζονται μυτοτσίμπιδο, ενώ παράλληλα πιέζουμε την τάπα προς
τα κάτω.

Ασφάλειες που χρειάζονται μυτοτσίμπιδο χρησιμοποιούνται
συνήθως και για την συγκράτηση των τσιμουχών, με εξαίρεση
αυτές από ατσαλόσυρμα, που βγαίνουν με κατσαβίδι.
Οι μικρές τάπες στο κάτω μέρος της μπουκάλας, απ’ όπου βγαίνει
το λάδι, είναι συνήθως εξάγωνες βίδες με κεφάλι 8-10
χιλιοστών, σπανιότερα με κεφάλι allen 4 ή 5 χιλιοστών και σε
αρκετές (κυρίως Γιαμάχα) με σταυρωτές κατσαβιδόβιδες, που
λύνουν με σταυρωτό κατσαβίδι ή σφυροκατσάβιδο.
Για να ξεχωρίσουν τα καλάμια από τις μπουκάλες, υπάρχει μια
βίδα allen εσωτερικά στο κάτω μέρος της μπουκάλας που
χρειάζεται κλειδί allen 8-10 χιλιοστών.

Απαραίτητα επίσης τα εργαλεία για το ξεβίδωμα του μπροστινού
τροχού και για το λύσιμο των πλακών, που συγκρατούν τα
καλάμια. Στήνουμε τη μοτοσικλέτα στο κεντρικό σταντ ή σε
κάποιο κασόνι ή σε 2 τρίποδα, ώστε ο εμπρόσθιος τροχός να
σηκωθεί στον αέρα. Λασκάρουμε οπωσδήποτε μόνο τις βίδες που
συγκρατούν τα καλάμια στην πάνω πλάκα (του τιμονιού), για να
ξεβιδώσουμε (και να βιδώσουμε) εύκολα τις τάπες, χωρίς να
καταστραφούν οι βόλτες τους. Οι βίδες της κάτω πλάκας
παραμένουν σφιγμένες, ώστε να κρατούν τα καλάμια σταθερά,
χωρίς να γυρίζουν μαζί με τις τάπες.

Εάν το πιρούνι χρησιμοποιεί προφόρτιση αέρα, πατάμε πρώτα τις
βαλβίδες για να φύγει ο συμπιεσμένος αέρας. Για το ξεβίδωμα
των ταπών χρειάζεται πολλές φορές ξεβίδωμα του τιμονιού, αφού
αυτό περνάει πάνω από τις τάπες και δεν χωράει το εργαλείο που
θα τις ξεβιδώσει. Λύνοντας τις τάπες, προσέχουμε στις
τελευταίες βόλτες, ώστε αυτές να μην πεταχτούν μαζί με τις
ροδέλες ή τους αποστάτες που πιθανόν υπάρχουν από κάτω τους
στη γύρω περιοχή, μια και οι τάπες βρίσκονται υπό την τάση του
ελατηρίου.

Για να αφαιρέσουμε τα ελατήρια, απλά τα τραβάμε προς τα έξω,
έχοντας ένα πανί ή στουπί πρόχειρο, για τα λάδια που θα
στάζουν από το κάτω μέρος τους.
Επόμενη κίνηση το ξεβίδωμα των ταπών στο κάτω μέρος για να
αδειάσουν τα λάδια. Προσοχή όπου υπάρχουν σταυρόβιδες, να μην
καταστρέψουμε το κεφάλι τους. Βρείτε κατσαβίδι που να
εφαρμόζει ακριβώς ή ακόμα καλύτερα χρησιμοποιήστε από την αρχή
σταυροκατσάβιδο.

Στην περίπτωση που δεν αλλάζουμε τσιμούχες, ο τροχός παραμένει
στη θέση του και απλά φροντίζουμε να καλύψουμε το δισκόφρενο
(αν υπάρχει) μ_ ένα νάιλον, ώστε να μην τρέξει λάδι πάνω του
και να βρούμε ένα κατάλληλο δοχείο, που το κρατάμε κοντά στις
τάπες, γιατί το λάδι εκτοξεύεται με πίεση αρκετά μακριά.
Μετά το άδειασμα κάθε μπουκάλας ανεβοκατεβάζουμε τον τροχό με
το χέρι (εύκολα, αφού δεν υπάρχουν ελατήρια), για να φύγει και
όση ποσότητα λαδιού έχει πιθανόν εγκλωβιστεί στην μπουκάλα.

Εφόσον δεν έχουμε στοιχεία κατασκευαστή για την απαιτούμενη
ποσότητα λαδιού, καλό είναι να συγκεντρώσουμε το λάδι σε
κάποιο ογκομετρικό δοχείο, ώστε να έχουμε μια χονδρική άποψη
της απαιτούμενης ποσότητας.
Στην περίπτωση τώρα που έχουμε προγραμματίσει να
αντικαταστήσουμε και τις τσιμούχες, λύνουμε τον τροχό και το
φτερό στις μοτοσικλέτες δρόμου και αναζητούμε τη βίδα τύπου
allen στο κάτω μέρος κάθε μπουκάλας, που συγκρατεί όλο το
συγκρότημα αντλίας-εμβόλου και μέσω αυτού και το πιρούνι ώστε
να μη χωρίσει στα δυο στο_πρώτο αλματάκι που θα κάνετε.

Αν δεν έχετε μακρύ καρυδάκι allen που να φθάνει στο κεφάλι της
βίδας, χρησιμοποιήστε το μακρύ μέρος ενός απλού κλειδιού allen
και βρείτε ένα σωληνωτό ή ένα πολύγωνο για να μεγαλώσετε το
μοχλοβραχίονα της κοντής άκρης του και να λύσει τη (συνήθως
πολύ καλά σφιγμένη) βίδα. Σ’αυτήν τη φάση μπορεί ν’
αντιμετωπίσετε διάφορα προβλήματα.

Μια συνηθισμένη κατάσταση είναι να γυρίζει η βίδα μαζί με το
σταθερό έμβολο στο εσωτερικό του πιρουνιού, αφού σε πολλά
πιρούνια δεν υπάρχει κανενός είδους κόντρα, για να συγκρατήσει
το έμβολο. Οι δυο εύκολες λύσεις που μπορούμε να δοκιμάσουμε,
είναι α) το δυνατό τράβηγμα της μπουκάλας προς τα κάτω και η
ταυτόχρονη προσπάθεια να λυθεί η βίδα, αφού η πίεση στο έμβολο
αυξάνει και με την τριβή συγκρατείται στη θέση του ή β) η
πρόχειρη επανασυναρμολόγηση ελατηρίου, αποστάτη και τάπας, με
το ίδιο σκεπτικό, δηλαδή υπό την τάση του ελατηρίου πιέζεται
το έμβολο στον πάτο της μπουκάλας και δεν γυρίζει. Εάν και οι
δυο προσπάθειες καταλήξουν σε αποτυχία, ανακτήστε την
ψυχραιμία σας και ρίξτε μια ματιά (με φακό ή μπαλαντέζα) στο
εσωτερικό του πιρουνιού.

Το σταθερό έμβολο έχει συνήθως μια
φαρδιά εγκοπή στη μέση του ή δύο εγκοπές στην άκρη του.
Μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα μακρύ σιδερένιο σωλήνα κάνοντας
πλακέ τη μια του άκρη ή κολλώντας ένα λαμάκι, που θα παίξει το
ρόλο μεγάλου κατσαβιδιού στην εγκοπή του εμβόλου και θα
κρατήσει κόντρα το έμβολο για να λυθεί η βίδα allen. Εννοείται
ότι ο σωλήνας πρέπει να φτάνει μέχρι το έμβολο και θα πρέπει
να κρατήσουμε κόντρα πιάνοντάς τον μ’ έναν κάβουρα.
Στη σπάνια περίπτωση που το έμβολο έχει 2 εγκοπές στις άκρες
του, το εργαλείο που θα φτιάξουμε πρέπει να σχηματίζει Π στην
μια άκρη του.

Αφού λύσουμε τη βίδα allen, τραβώντας την μπουκάλα προς τα
κάτω, μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας. Το σταθερό έμβολο
μαζί με το μικρό ελατήριο, τις ροδέλες και όλα τα πιθανά
παρελκόμενα κρέμεται από το καλάμι και το μόνο που απομένει
ελεύθερο είναι ένα μονοκόμματο εξάρτημα, κωνικό συνήθως στην
άκρη του, που σχηματίζεται από ένα σωληνάκι και μια φαρδύτερη
ροδέλα που δουλειά του είναι να κλείνει προοδευτικά τις
διόδους λαδιού στα τελευταία 2-3 εκατοστά διαδρομής κατά τη
φάση της συμπίεσης του πιρουνιού, ώστε να μην τερματίζουν τα
καλάμια στους πάτους από τις μπουκάλες με το μέταλλο.

Εάν αυτό το εξάρτημα πέσει από το σωληνάκι του σταθερού εμβόλου ή
από τον πάτο της μπουκάλας (εξαρτάται πού θα κολλήσει) και δεν
ξέρετε τη θέση του κατά τη συναρμολόγηση, τοποθετήστε το με το
στενό μέρος του να κοιτάει το καλάμι.
Τα καλάμια είναι στερεωμένα μόνο στην κάτω πλάκα και μπορούμε
να τα αφήσουμε εκεί ή να τα πάρουμε και αυτά στο χέρι.
Σημειώνετε πάντα με κάποιο τρόπο (μαρκαδόρος, μια μικρή
πονταρισιά κ.λπ.) ποιά μπουκάλα αντιστοιχεί σε ποιό καλάμι.

Επίσης, μπορούμε να αφαιρέσουμε όλον το μηχανισμό του σταθερού
εμβόλου, λύνοντας την ασφάλεια που υπάρχει στο εσωτερικό κάτω
μέρος του κάθε καλαμιού, για να το καθαρίσουμε και να
ελέγξουμε το ή τα δακτυλίδια από τεφλόν, που παίζουν το ρόλο
ελατηρίων στεγανότητας στο έμβολο.
Επόμενη κίνηση η αλλαγή των τσιμουχών. Αφού βγάλουμε την
όποιας μορφής ασφάλεια υπάρχει εκεί (ατσάλινη ροδέλα με
αυτάκια ή ατσαλόσυρμα) χρησιμοποιούμε ένα ή δυο κατσαβίδια και
κάνοντας μοχλό στο εξωτερικό χείλος της μπουκάλας, θα πρέπει
φυσιολογικά η τσιμούχα ή οι τσιμούχες, αν είναι δυο, να
πεταχτούν εύκολα. Μεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί στην επαφή
των κατσαβιδιών με τη μπουκάλα. O καλύτερος τρόπος είναι η
τοποθέτηση ενός λεπτού ξύλου, ή ενός πανιού τυλιγμένου εκεί
που θα πατήσει το κατσαβίδι. Οι τσιμούχες μετά από αυτήν τη
διαδικασία είναι ούτως ή άλλως άχρηστες. Πλένουμε τις
μπουκάλες και τα διάφορα εξαρτήματα με βενζίνη ή πετρέλαιο
πριν τοποθετήσουμε τις καινούργιες τσιμούχες, το υλικό των
οποίων καταστρέφεται από τα υγρά αυτά.

Για να τοποθετήσουμε την καινούργια τσιμούχα, αλείφουμε την
εξωτερική της διάμετρο με λίγο λάδι και τη σπρώχνουμε με το
χέρι (μπαίνει εύκολα) μέχρι όπου μπορούμε, ώστε να μπει η
τσιμούχα ομοιόμορφα σε όλη την περίμετρό της χωρίς να
παραμορφωθεί. Μετά βρίσκουμε κάποιο καρυδάκι συνήθως μεγάλο,
που να έχει εξωτερική διάμετρο περίπου με παραπλήσια την
εξωτερική διάμετρο της τσιμούχας και την κτυπάμε απαλά μέχρι
να καθήσει στην πατούρα της. Ένδειξη ότι η τσιμούχα πάτησε
σωστά αποτελεί η δυνατότητα επανατοποθέτησης της ασφάλειάς της
Μη χρησιμοποιήσετε κατσαβίδι ή οτιδήποτε αιχμηρό γι_ αυτήν τη
δουλειά. Συνήθως μπαίνουν μόνο με το χέρι, χρησιμοποιώντας
λίγη παραπάνω πίεση. Εάν έχετε λύσει και τα καλάμια από τη
μοτοσικλέτα σας, είναι μια ευκαιρία να τα ελέγξετε, οπτικά
έστω, για τυχόν στραβώματα ή παραμορφώσεις που συνεπάγεται μια
πτώση.
O ένας τρόπος είναι ν’ ακουμπήσετε το ένα στο άλλο και
να τα γυρίσετε μεταξύ τους. Πρέπει να είναι απολύτως ίσια και
κυλινδρικά παντού, χωρίς ν’αφήνουν πουθένα κενό μεταξύ τους.
Αλλος τρόπος είναι να γυρίσετε με το χέρι τις συναρμολογημένες
μπουκάλες, ώστε να διαπιστώσετε αν περνάνε εύκολα και με
ακρίβεια από τις 2 πλάκες, ενώ αυτές βρίσκονται στην κανονική
τους θέση, στο λαιμό της μοτοσικλέτας. Για να βεβαιωθείτε, θα
πρέπει να προχωρήσετε το κάθε καλάμι επάνω από την άνω πλάκα,
οπότε στην κάτω μπαίνει και μέρος της διαδρομής του.
Σχεδόν πάντα, τα στραβώματα είναι πιο έντονα ακριβώς κάτω από εκεί
που πιάνειτο καλάμι στην κάτω πλάκα. Απαραίτητη προϋπόθεση
είναι βέβαια το άλλο καλάμι να βρίσκεται στη θέση του και να
επαναλάβετε τον έλεγχο και στα δυο. Κλείνει η παρένθεση.

Στην επανασυναρμολόγηση θα πρέπει να ακολουθήσουμε ακριβώς την
αντίστροφή διαδικασία, λαδώνοντας ελαφρά τα διάφορα
εξαρτήματα. Χρειάζεται λίγη προσοχή, στην εισαγωγή του εμβόλου
στο κάθε καλάμι, ώστε να μην τραυματιστούν τα στεγανοποιητικά
δακτυλίδια. Αφού βάλουμε την ασφάλεια που το συγκρατεί στο
κάτω μέρος του καλαμιού, στερεώνουμε το εξάρτημα που πάει στον
πυθμένα της μπουκάλας (που εκτελεί χρέη τέρματος) στην άκρη
του σωλήνα με τις τρύπες απόσβεσης (μέρος του σταθερού
εμβόλου) και τοποθετούμε την μπουκάλα στο καλάμι, προσέχοντας
ώστε η τσιμούχα να περάσει ομοιόμορφα. Για να κάτσει το
σταθερό έμβολο στη θέση του και να βιδώσει εύκολα η βίδα
allen, τοποθετούμε πρόχειρα το ελατήριο, πιέζοντάς το με το
χέρι προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα βιδώνουμε τη βίδα μέχρι να
σφίξει εντελώς.
H βίδα αυτή εκτελεί και χρέη στεγανοποίησης
και έχει συνήθως μια αλουμινένια ή χάλκινη ροδέλα, η οποία
κανονικά χρειάζεται άλλαγμα μετά από κάθε ξεβίδωμα. Βιδώνουμε
προσεκτικά χωρίς μεγάλη πίεση τις μικρές τάπες στο κατω μέρος,
που είχαμε λύσει για να βγουν τα λάδια. Προσοχή, τα σπειρώματά
τους είναι πάντα πολύ μικρά σε μήκος και κλωτσάνε εύκολα.

Έχοντας έναν ογκομετρικά διαβαθμισμένο σωλήνα, συμπληρώνουμε
την ποσότητα και την ποιότητα λαδιού που συνιστά ο
κατασκευαστής αδειάζοντας το περιεχόμενό του σε κάθε καλάμι.
Πολλές φορές οι κατασκευαστές δίνουν διαφορετική ποσότητα
λαδιού εάν λυθεί το πιρούνι και διαφορετική ποσότητα εάν
πρόκειται για απλή αλλαγή λαδιών, υπολογίζοντας ότι πάντα
συγκρατείται μια μικρή ποσότητα μέσα στο πιρούνι.
Προσπαθήστε να βρείτε ένα δοχείο με διαβάθμιση ανά 5 ή το πολύ
ανά 10 κυβικά εκατοστά, ώστε να ελέγχετε με ακρίβεια την
ποσότητα, που πρέπει να είναι η ίδια σε κάθε μπουκάλα. Εάν δεν
έχουμε στοιχεία για την απαιτούμενη ποσότητα, έχοντας σαν
γνώμονα την ποσότητα του λαδιού που βγάλαμε, συμπληρώνουμε
τόσο λάδι, ώστε η στάθμη του να καλύπτει οπωσδήποτε το έμβολο
σε θέση έκτασης και δοκιμάζουμε.
Δουλεύουμε τις μπουκάλες χωρίς ελατήρια με το χέρι πάνω-κάτω,
ώστε να έλθει στην επιφάνεια ο τυχόν εγκλωβισμένος αέρας κάτω
από την επιφάνεια του λαδιού.

H σωστή μέτρηση της ποσότητας των λαδιών γίνεται με μια
ατσάλινη μετροταινία, μετρώντας την επιφάνεια του λαδιού από
το πάνω χείλος του κάθε καλαμιού, χωρίς τα ελατήρια. Είναι
πολύ σημαντικό να έχουν και τα δυο καλάμια ίση ποσότητα
λαδιού.
Μερικοί κατασκευαστές δίνουν τιμές για τη στάθμη του λαδιού,
άλλοι όταν είναι σε έκταση και άλλοι όταν είναι τερματισμένο!
Εάν χρειαστεί να αφαιρέσουμε λάδι από κάποια μπουκάλα, ο πιο
εύκολος τρόπος είναι ένα μακρύ ψιλό σωληνάκι και μια σύριγγα
10 κυβικών από το φαρμακείο.

Εάν θέλουμε να σκληρύνουμε λίγο την απόσβεση επαναφοράς (και
συμπίεσης αντίστοιχα) μπορούμε να βάλουμε το αμέσως παχύτερο
λάδι, απ_ αυτό που συνιστά ο κατασκευαστής και να δοκιμάσουμε
(π.χ. από SAE 5W σε SAE 10W). Πολλές φορές, στο βωμό της
άνεσης, οι κατασκευαστές τοποθετούν πολύ μαλακά ελατήρια, με
αποτέλεσμα το πιρούνι να τερματίζει εύκολα. Σ’ αυτήν την
περίπτωση, δοκιμάστε να βάλετε μια μικρή ποσότητα λαδιού
παραπάνω (5-20 κυβικά το πολύ). H χρησιμότητα του παραπάνω
λαδιού είναι ότι καταλαμβάνοντας κάποιον όγκο μέσα στο πιρούνι
περιορίζει τον διαθέσιμο όγκο για τον αέρα, του οποίου η πίεση
αυξάνεται πολύ περισσότερο σε σχέση με πριν στα τελευταία
εκατοστά διαδρομής της ανάρτησης και λειτουργεί σαν ένα
δεύτερο ελατήριο, δυσκολεύοντας το τερμάτισμά της.

Τοποθετούμε τα ελατήρια (οι πυκνές σπείρες πηγαίνουν προς τα πάνω), τους
αποστάτες και ό,τιάλλο βγάλαμε από το πιρούνι, με τη σωστή
σειρά, αλείφουμε με λίγο λάδι το O-Ring στην τάπα και
πιέζοντάς την προς τα κάτω, για να υπερνικήσουμε την αντίσταση
του ελατηρίου, προσπαθούμε να τη βιδώσουμε ίσια και πάντα με
χαλαρές τις βίδες συγκράτησης της πάνω πλάκας.
Αφού πιάσουν μια ή δυο βόλτες, η τάπα πρέπει να βιδώσει
προσεκτικά με το χέρι, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι προχωράει
κανονικά, χωρίς να καταστρέφονται οι (πολύ ψιλές) βόλτες του
σπειρώματος.

Τέλος, θα πρέπει να πω ότι αναφέρομαι μόνο στα συμβατικά
πιρούνια και όχι στα ανεστραμμένα (Up Side - Down), τα οποία
αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Στα τελευταία δεν υπάρχουν
τάπες και για να αλλαχθούν τα λάδια τους χρειάζονται λύσιμο
από τη μοτοσικλέτα. Καλές δουλειες και καλες βόλτες



Συνοπτικα
1. Πιρούνι πλυμένο, έτοιμο για επανασυναρμολόγηση. Αριστερά
διακρίνεται το αλουμινένιο στοπ στο γκρουπ σταθερού εμβόλου -
καλαμιού απόσβεσης και στο μέσον το ελατήριο - στοπ
επαναφοράς.

2. H τοποθέτηση νάϊλον στο δισκόφρενο και το κράτημα του
δοχείου κοντά στις τάπες, σας απαλλάσει από την μετέπειτα
(επίπονη) καθαριότητα.

3. Εάν για οποιοδήποτε λόγο χρειαστεί το πιάσιμο του καλαμιού
στη μέγγενη, τοποθετήστε οπωσδήποτε κάτι μαλακό (ξύλο, πανί,
αλουμίνιο) για να μην τραυματιστούν ανεπανόρθωτα οι επιφάνειες
των καλαμιών.

4. Τυπικό δείγμα τσιμουχών με διπλά χείλη.

5. Απαραίτητη προϋπόθεση για να λυθεί η μπουκάλα, είναι να
βρεθεί η βίδα allen στο κάτω μέρος της, συνήθως βαθειά
κρυμμένη.

6. Ασφάλεια συγκράτησης των διπλών τσιμουχών και η σωστή
εξαγωγή της.

7. Το κατσαβίδι που θα χρησιμοποιήσουμε για μοχλό, μπορεί
εύκολα να τραυματίσει το μαλακό αλουμίνιο της μπουκάλας.

8. O σωστός τρόπος για να πατήσει σωστά η καινούργια τσιμούχα
στη φωλιά της.

9. O ογκομετρικός σωλήνας καλό είναι να έχει μικρές
διαβαθμίσεις, για να υπάρχει ακρίβεια στη μέτρηση του όγκου
των λαδιών.

10. Σωστή μέτρηση της ποσότητας λαδιού με μετροταινία, από το
πάνω χείλος των καλαμιών.

11. Ένας αρκετά εύκολος τρόπος για να αφαιρεθεί τυχόν
παραπανίσιο λάδι από το πιρούνι.

12. Πρόχειρος έλεγχος της αρτιμέλειας των καλαμιών. Στην
προκειμένη περίπτωση διακρίνεται το κενό που αφήνουν στα
αριστερά μεταξύ τους τα καλάμια.

13. Τα ίδια (στραβά) καλάμια τοποθετημένα στις πλάκες τους. O
προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει το κενό που αφήνει
το αριστερό καλάμι ακριβώς πριν την πλάκα, ενώ το δεξί είναι
τοποθετημένο στη θέση του.

Fanrider wrote:Τοποθετούμε τα ελατήρια (οι πυκνές σπείρες πηγαίνουν προς τα πάνω),

Αυτό είναι σωστό?

Εγώ μόλις έκανα service στο μπροστινό της μοτας μου και τα έβαλα με τις πυκνές σπείρες
προς τα κάτω.Δεν θυμάμαι τι λεει το μάνουαλ.

Σε ένα βιντεακι στο youtube ο τύπος που κάνει αλλαγή λαδιών λέει οτι οι πυκνές σπείρες
πάνε προς τα κάτω.

Να πω οτι τα ελατήρια μου είναι hyperpro προοδευτικά.

vagelis78 wrote:

Fanrider wrote:Τοποθετούμε τα ελατήρια (οι πυκνές σπείρες πηγαίνουν προς τα πάνω),

Αυτό είναι σωστό?

Εγώ μόλις έκανα service στο μπροστινό της μοτας μου και τα έβαλα με τις πυκνές σπείρες
προς τα κάτω.Δεν θυμάμαι τι λεει το μάνουαλ.

Σε ένα βιντεακι στο youtube ο τύπος που κάνει αλλαγή λαδιών λέει οτι οι πυκνές σπείρες
πάνε προς τα κάτω.

Να πω οτι τα ελατήρια μου είναι hyperpro προοδευτικά.

Σωστό είναι. Κι εγώ έχω δει τα διάφορα μάνιουαλ να δείχνουν τις πυκνές σπείρες κάτω κι έχω απορία γιατί το δείχνουν έτσι. Είναι λάθος για λόγους φυσικής.

Τι θέλεις από ένα πηρούνι; Να έχει όσο λιγότερη μη-αναρτώμενη μάζα γίνεται. Τα κινούμενα δλδ μέρη του πηρουνιού να έχουν ελάχιστη μάζα.

Αν βάζουμε τις πυκνές σπείρες κάτω, τότε η πυκνή άκρη του ελατηρίου κινείται και η αραιή άκρη μένει ακίνητη, με τις ενδιάμεσες θέσεις να κάνουν και ενδιάμεση κίνηση.

Αν βάλουμε τις πυκνές σπείρες κάτω, τότε η αραιή άκρη κινείται και η πυκνή μένει ακίνητη, πάλι με τις ενδιάμεσες θέσεις να κάνουν και ενδιάμεση κίνηση.

Πυκνό=πολύ μάζα, αραιό=λίγη μάζα.

Άρα σαν μέσος όρος, το πηρούνι κινείται περισσότερο σαν μάζα, όταν έχει το πυκνό(=βαρύ) μέρος κινούμενο (=κάτω) και λιγότερο όταν έχει το πυκνό μέρος ακίνητο (=πάνω)

Προφανώς συμφέρει το πυκνό μέρος πάνω.

Θυμίζω επίσης ότι τα ελατήρια, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, την ίδια δύναμη, για την ίδια συμπίεση θα ασκήσουν στα άκρα τους, όπως και τα βάλουμε.

vagelis78 wrote:

Fanrider wrote:Τοποθετούμε τα ελατήρια (οι πυκνές σπείρες πηγαίνουν προς τα πάνω),

Εγώ μόλις έκανα service στο μπροστινό της μοτας μου και τα έβαλα με τις πυκνές σπείρες
προς τα κάτω.Δεν θυμάμαι τι λεει το μάνουαλ.

Το εγχειρίδιο λέει προς τα πάνω. Δεν έχεις θέμα, απλώς έχει πιο πολύ αέρα στο τέλος.

Αφού είναι σχεδόν το ίδιο θα το αφήσω έτσι προς το παρών και βλέπουμε.

Thanks anyway

Διαφωνώ με τον CARACAL. Το όποιο βάρος των ελατηρίων δεν το "κουβαλάνε" τα πιρούνια σε όλο το μήκος τους αλλά λόγω της σχεδόν κάθετης θέσης τους, αυτό εφαρμόζεται κατά το πλείστον στην βάση του καλαμιού. Άρα όπως και να το βάλεις, το ίδιο βάρος θα "φέρεται". Όμως (ψυρίζοντας την μαϊμού) αν το πυκνό μέρος είναι κάτω, τότε κατεβαίνει το κέντρο βάρους..........

Πλάκα κάνεις εσύ τώρα...

Πριν λίγο διάβασα το Haynes Manual και λέει οτι οι πυκνές σπείρες πάνε προς τα κάτω.
Όπως τα έχω τώρα δηλαδή.
Παρεπιπτόντως να πω οτι τα ελατήρια τα είχε πρωτοτοποθετήσει ο "μάστορας" που το πάω
και είχε βάλει το ένα προς τα κάτω και το άλλο προς τα πάνω.
Οτι να 'ναι πραγματικά.

vagelis78 wrote:
......................
και είχε βάλει το ένα προς τα κάτω και το άλλο προς τα πάνω.
.......................

The best of both worlds.............

Που πάει το πυκνό και που το αραιό???????

Πληροφοριακά: Εδώ έχει προς αγορά βίντεο για service πηρουνιού του VFR 800 98-01.
Είναι το 7ο βίντεο

Caracal wrote:

Σωστό είναι. Κι εγώ έχω δει τα διάφορα μάνιουαλ να δείχνουν τις πυκνές σπείρες κάτω κι έχω απορία γιατί το δείχνουν έτσι. Είναι λάθος για λόγους φυσικής.

Πιστεύω πως για να αποφανθείς για ένα τέτοιο ζήτημα, πρέπει να λάβεις υπ' όψη σου και άλλους νόμους τόσο της φυσικής όσο και της μηχανικής ρευστών, της μεταλλουργίας και ακόμα περισσότερο να πειραματιστείς κάάάάάμποσεςςς ώρες στην πράξη. Αυτό γιατί όπως και στη ζωή έτσι και στις επιστήμες ισχύει το "ουδέν καλό αμιγές κακού", οπότε μπορεί το πλεονέκτημα στο οποίο αναφέρεσαι να δημιουργεί πιο σημαντικές αρνητικές παρενέργειες στη λειτουργία του συστήματος. Και επειδή οι κατασκευαστές έχουν ασχοληθείι πριν από μας, για μας και σαφώς υπερτερούν σε τεχνογνωσία και εμπειρία, το σωστό είναι να ακολουθούμε τις οδηγίες τους!!

Για μάζες, κινήσεις και αδράνειες λέω, βάρος καταλαβαίνει ο ένας.

Ο άλλο ανακατεύει την πίστη σε τεχνικά θέματα.

Βρε διαβάζει ένας τι γράφω; ΕΝΑΣ!

Caracal wrote:Για μάζες, κινήσεις και αδράνειες λέω, βάρος καταλαβαίνει ο ένας.

Ο άλλο ανακατεύει την πίστη σε τεχνικά θέματα.

Βρε διαβάζει ένας τι γράφω; ΕΝΑΣ!

Ερωτώ λοιπόν με τεχνικούς όρους: Γνωρίζεις το είδος της ροής του λιπαντικού ανάμεσα στις αραιές σπείρες και στις πυκνές σπείρες? Θα είναι στρωτή, θα είναι τυρβώδης και τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στη συμπεριφορά του πηρουνιού? Γνωρίζεις ποιο το αποτέλεσμα του θεωρήματος διατήρησης της ορμής και της ενέργεις σε ένα μηχανικό σύστημα ελατηρίου με διαφορετικές μάζες στις δύο του άκρες και το αν παίζει ρόλο σε αυτό, το που θα είναι οι πυκνές και που οι αραιές σπείρες? Γνωρίζεις αν το τμήμα του πυκνού ελατηρίου έχει υποστεί διαφορετική θερμική κατεργασία από αυτό του αραιού. Γνωρίζεις τις σταθερές των δύο στην ουσία ελατηρίων? Εάν υποθέσουμε ότι τα δύο τμήματα του ελατηρίου είναι πλήρως συμπιεσμένα κατά τη βύθιση, ποιο θα αποσυμπιεστεί πρώτο, σε ποιο χρονικό σημείο της αποσυμπίεσης του πρώτου ελατηρίου θα αρχίσει να αποσυμπιέζεται το δεύτερο? Αυτό που λέω είναι ότι ενδεχομένως να έχεις δίκιο σε αυτό που λές, όμως εξετάζεις ένα πολύπλοκο θέμα από μία μόνο σκοπιά!

Caracal wrote:Για μάζες, κινήσεις και αδράνειες λέω, βάρος καταλαβαίνει ο ένας.

Ο άλλο ανακατεύει την πίστη σε τεχνικά θέματα.

Βρε διαβάζει ένας τι γράφω; ΕΝΑΣ!

Ναι

gasoil wrote:Ναι

Πάλι καλά, ώρες ώρες απελπίζομαι λιγο...

gazoza wrote:Γνωρίζεις το είδος της ροής του λιπαντικού ανάμεσα στις αραιές σπείρες και στις πυκνές σπείρες?

Θα είναι στρωτή, θα είναι τυρβώδης και τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στη συμπεριφορά του πηρουνιού?

Γνωρίζεις ποιο το αποτέλεσμα του θεωρήματος διατήρησης της ορμής και της ενέργεις σε ένα μηχανικό σύστημα ελατηρίου με διαφορετικές μάζες στις δύο του άκρες και το αν παίζει ρόλο σε αυτό, το που θα είναι οι πυκνές και που οι αραιές σπείρες?

Γνωρίζεις αν το τμήμα του πυκνού ελατηρίου έχει υποστεί διαφορετική θερμική κατεργασία από αυτό του αραιού.

Γνωρίζεις τις σταθερές των δύο στην ουσία ελατηρίων?

Εάν υποθέσουμε ότι τα δύο τμήματα του ελατηρίου είναι πλήρως συμπιεσμένα κατά τη βύθιση, ποιο θα αποσυμπιεστεί πρώτο, σε ποιο χρονικό σημείο της αποσυμπίεσης του πρώτου ελατηρίου θα αρχίσει να αποσυμπιέζεται το δεύτερο?

Αυτό που λέω είναι ότι ενδεχομένως να έχεις δίκιο σε αυτό που λές, όμως εξετάζεις ένα πολύπλοκο θέμα από μία μόνο σκοπιά!

Ναι.

Θα είναι μπάνιο λαδιού και δεν παίζει κανένα ρόλο, η απόσβεση στα πηρούνια ΔΕΝ γίνεται στο ελατήριο, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν ρωτάς, αλλά δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Οχι, ουτε την συνολική ξέρω, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Ταυτόχρονα και αναλογικά των χαρακτηριστικών τους, δεν παίζει κανένα ρόλο έτσι κι αλλοιώς, το ελεύθερο άκρο μας ενδιαφέρει, -μάντεψε- δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Εξετάζω ΑΥΤΟ που ρωτήθηκε. Μπορούσα να γράψω και για την επίδραση της βαρύτητας του Κρόνου* στο πηρούνι, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτό. Ρωτήθηκε το πάνω-κάτω_βάζω_το_ελατήριο και ποιό από τα δύο είναι σωστότερο.

*Μια και τον ανέφερα, εκτός θέματος αλλά έχει πλάκα: Ένα κουτάλι 20 γραμαρίων, στην τσέπη μας, δλδ σε απόσταση 25cm από το κέντρο του σώματος, ασκεί στο σώμα μας, 7και κάτι φορές περισσότερη βαρύτητα, από ότι ο Κρόνος στην μέση του απόσταση από την Γη. Από αυτό και μόνο, μας αφήνει χρόνους η ''επιχειρηματολογία'' οποιουδήποτε μάου-μάου υποστηρίζει ακόμα τις ανοησίες της αστρολογίας.

Caracal wrote:

gasoil wrote:Ναι

Πάλι καλά, ώρες ώρες απελπίζομαι λιγο...

gazoza wrote:Γνωρίζεις το είδος της ροής του λιπαντικού ανάμεσα στις αραιές σπείρες και στις πυκνές σπείρες?

Θα είναι στρωτή, θα είναι τυρβώδης και τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στη συμπεριφορά του πηρουνιού?

Γνωρίζεις ποιο το αποτέλεσμα του θεωρήματος διατήρησης της ορμής και της ενέργεις σε ένα μηχανικό σύστημα ελατηρίου με διαφορετικές μάζες στις δύο του άκρες και το αν παίζει ρόλο σε αυτό, το που θα είναι οι πυκνές και που οι αραιές σπείρες?

Γνωρίζεις αν το τμήμα του πυκνού ελατηρίου έχει υποστεί διαφορετική θερμική κατεργασία από αυτό του αραιού.

Γνωρίζεις τις σταθερές των δύο στην ουσία ελατηρίων?

Εάν υποθέσουμε ότι τα δύο τμήματα του ελατηρίου είναι πλήρως συμπιεσμένα κατά τη βύθιση, ποιο θα αποσυμπιεστεί πρώτο, σε ποιο χρονικό σημείο της αποσυμπίεσης του πρώτου ελατηρίου θα αρχίσει να αποσυμπιέζεται το δεύτερο?

Αυτό που λέω είναι ότι ενδεχομένως να έχεις δίκιο σε αυτό που λές, όμως εξετάζεις ένα πολύπλοκο θέμα από μία μόνο σκοπιά!

Ναι.

Θα είναι μπάνιο λαδιού και δεν παίζει κανένα ρόλο, η απόσβεση στα πηρούνια ΔΕΝ γίνεται στο ελατήριο, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν ρωτάς, αλλά δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Οχι, ουτε την συνολική ξέρω, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Ταυτόχρονα και αναλογικά των χαρακτηριστικών τους, δεν παίζει κανένα ρόλο έτσι κι αλλοιώς, το ελεύθερο άκρο μας ενδιαφέρει, -μάντεψε- δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Εξετάζω ΑΥΤΟ που ρωτήθηκε. Μπορούσα να γράψω και για την επίδραση της βαρύτητας του Κρόνου* στο πηρούνι, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτό. Ρωτήθηκε το πάνω-κάτω_βάζω_το_ελατήριο και ποιό από τα δύο είναι σωστότερο.

*Μια και τον ανέφερα, εκτός θέματος αλλά έχει πλάκα: Ένα κουτάλι 20 γραμαρίων, στην τσέπη μας, δλδ σε απόσταση 25cm από το κέντρο του σώματος, ασκεί στο σώμα μας, 7και κάτι φορές περισσότερη βαρύτητα, από ότι ο Κρόνος στην μέση του απόσταση από την Γη. Από αυτό και μόνο, μας αφήνει χρόνους η ''επιχειρηματολογία'' οποιουδήποτε μάου-μάου υποστηρίζει ακόμα τις ανοησίες της αστρολογίας.

ξελουριάστηκα στα γελια ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

Caracal wrote:
Ναι.

Θα είναι μπάνιο λαδιού και δεν παίζει κανένα ρόλο, η απόσβεση στα πηρούνια ΔΕΝ γίνεται στο ελατήριο, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν ρωτάς, αλλά δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Οχι, ουτε την συνολική ξέρω, έτσι κι αλλοιώς, δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Ταυτόχρονα και αναλογικά των χαρακτηριστικών τους, δεν παίζει κανένα ρόλο έτσι κι αλλοιώς, το ελεύθερο άκρο μας ενδιαφέρει, -μάντεψε- δεν αλλάξαμε το ελατήριο, το ίδιο είναι και στις δύο περιπτώσεις.

Εξετάζω ΑΥΤΟ που ρωτήθηκε. Μπορούσα να γράψω και για την επίδραση της βαρύτητας του Κρόνου* στο πηρούνι, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτό. Ρωτήθηκε το πάνω-κάτω_βάζω_το_ελατήριο και ποιό από τα δύο είναι σωστότερο.

*Μια και τον ανέφερα, εκτός θέματος αλλά έχει πλάκα: Ένα κουτάλι 20 γραμαρίων, στην τσέπη μας, δλδ σε απόσταση 25cm από το κέντρο του σώματος, ασκεί στο σώμα μας, 7και κάτι φορές περισσότερη βαρύτητα, από ότι ο Κρόνος στην μέση του απόσταση από την Γη. Από αυτό και μόνο, μας αφήνει χρόνους η ''επιχειρηματολογία'' οποιουδήποτε μάου-μάου υποστηρίζει ακόμα τις ανοησίες της αστρολογίας.

Ε τώρα μάλλον εσύ μας κάνεις πλάκα!!!

Πλάκα εχει να σφαχτουμε για τα πηρουνια τωρα,ειρηνη ημην παιδια!!!!

vtecpatra wrote:Πλάκα εχει να σφαχτουμε για τα πηρουνια τωρα,ειρηνη ημην παιδια!!!!

Θα πηρουνιαστούμε!!!

Ανακινω αυτο το θεμα γιατι μολις εβαλα Wilbers ελατηρια/λαδια μπροστα και εψαχνα να βρω πως μπαινουν τα ελατηρια, αν οι πυκνες σπειρες πανε πανω ή κατω (φυσικα ειναι προοδευτικα). Υπαρχουν ενα σωρο διαφορετικες τοποθετησεις για πως μπαινουν, ανακεφαλαιωνω:

1. Στο δικο μου μηχανακι, τα μαμα ητανε τοποθετημενα απο μαμα με τις πυκνες σπειρες κατω (και ετσι τα ειχα αφησει οταν αλλαζα λαδια στο παρελθον)
   
2. Tο Haynes λεει να μπουνε οι πυκνες σπειρες κατω.
   
3. Το Wilbers φυλλαδιο δεν λεει τιποτα αλλα αλλα εχει μια φωτο με τις πυκνες σπειρες πανω.
   
4. Το Honda manual λεει να μπει το tapered end πανω και εχει φωτογραφια με τις πυκνες σπειρες πανω αλλα tapered σημανει ..αδυνατισμενο, go figure..
   

Τελικα εβαλα τις πυκνες πανω, thanks Ανασταση   Εντυπωσεις εν καιρω σε αλλα νημα, οπως επισης και απο το Ohlins που μπηκε πισω.

ΥΓ Και κατι αλλο: για υψος κενου αερα 11εκ που συστηνει η Wilbers χρειαζονται ΑΚΡΙΒΩΣ 500κ.εκ. δηλ. μισο μπουκαλι απο το σχετικο λαδι.

Deja Vu



Αντί να στο πει ένα manual, μπορείς να το σκεφτείς από μόνος σου:

Όχι με ''λογική'' φιλόλογου (το κάνω επειδή το είπε ο τάδε), αλλά με λογική Μαθηματικού (το κάνω ΓΙΑΤΙ συμβαίνει το τάδε φαινόμενο ΑΡΑ πρέπει να είναι έτσι)

Οι πυκνές σπείρες πάνε στην ακίνητη μεριά (=πάνω), ΓΙΑΤΙ θέλεις να έχεις την ''ελαφριά'' μεριά στην κινούμενη μάζα, δλδ στην μη-αναρτώμενη. Και η ελαφριά μεριά είναι αυτή με τις αραιές σπείρες.

Επισης deja vu και ας ξεκαθαρισω κατι: το οτι με τις πυκνες σπειρες κατω εχει μεγαλυτερο φερομενο βαρος το καταλαβαινει οποιος ξερει στοιχειωδη φυσικη. Επισης οποιος εχει στοιχειωδη κριση ευκολα επισης συμπεραινει οτι η διαφορα που κανει ειναι απειρελαχιστη σε σχεση με ολο το αλλο φερομενο βαρος της μπροστινης αναρτησης. Οπως ακομη περισοτερο απειρελαχιστη ειναι η διαφορα που κανει σε σχεση με το χαμηλωμα του κεντρου βαρους αν μπουνε οι σπειρες απο κατω. Αυτο που σιγουρα δεν ειναι απειρελαχιστο ειναι η διαφορα του ογκου λαδιου που εκτοπιζουν οι σπειρες στην μια και αλλη τοποθετηση ελατηριου και εχει σιγουρα επιδραση στον ογκο αερα που πρεπει ν'αφησει κανεις.

Ο Αναστασης με παρεπεμψε εμμεσα στο οτι το λεει το Honda manual, οποτε ισως και να ειναι ο σωστος τροπος - γι'αυτο αποφασισα να τα βαλω ετσι τα ελατηρια. Απο την αλλη, σε δυο Honda που εχω (VFR και Τρανσαλπ) η μαμα τοποθετηση ητανε με τις πυκνες σπειρες κατω και επισης το Honda manual χρησιμοποιει ανακριβη αγγλικη γλωσα, οποτε ισως να εννοει το αντιθετο. Κατα τη γνωμη μου σιγουρα δεν ειναι μονοδρομος η μια ή η αλλη τοποθετηση αλλα εφ'οσον σκεφτομαι να παιξω με τον ογκο αερα, τελικα για μενα δεν παιζει και πολυ ρολο. Αρκετα απο μενα επι του θεματος.

Το κέντρο βάρους από ένα ελατήριο είναι κατά μεγάλο παράγοντα μικρότερης σημασίας από την μη-αναρτώμενη μάζα, που είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στην μοτοσυκλέτα μετά τα λάστιχα.

Η διαφορά στην στάθμη δεν έχει νόημα, γιατί όσο χάνεις σε στάθμη από τις σπείρες, αντίστοιχα το αντίθετο συμβαίνει στον αέρα. Και πιο απλά, ο όγκος του ελατηρίου, ίδιος είναι όπως και να το βάλεις.

Ογκωδέστατες πλεροφορίες